Geplaatst Zes jaar geleden werd ik gevraagd om een pony te beleren voor mensen van mijn vereniging. Ik was toen 14 jaar en had geen ervaring met jonge pony’s, je kunt dus wel bedenken dat vooral het eerste jaar ontzettend moeilijk was.
Het eerste jaar bestond vooral uit aan elkaar wennen. We hadden goede begeleiding, maar het was behoorlijk pittig af en toe. Larissa is (gelukkig) niet bang om aan te geven wat ze ergens van vindt haha.
Het tweede jaar begonnen we al veel meer naar elkaar toe te groeien. We begonnen zelfs met onze eerste wedstrijden! Als Larissa er zin in had kwamen we eigenlijk altijd met hoge punten thuis , maar het kon ook goed voorkomen dat ik de grond van dichtbij mocht bekijken. Vooral de eerste paar wedstrijden was ik echt enorm zenuwachtig.
Hieronder zie je een aantal foto’s van onze dressuurwedstrijden, deze zijn wel verspreid over 6 jaar.
In ons derde jaar kreeg ik te horen dat de eigenaren van Larissa haar wilden verkopen. Ik was er kapot van. Ik kon toch zelf helemaal geen eigen paard hebben? Gelukkig hebben we wat kunnen regelen, en in dit jaar is ze mijn eigen pony geworden! Dit was de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Deze foto’s zijn gemaakt op de dag dat ik hoorde dat ze van mij zou zijn.
Ik het vierde jaar was ze dus eindelijk van mij. We konden bij een vriendin van mij op stal staan, super leuk! Toch begonnen we af en toe wat problemen te krijgen. Larissa begon soms wat problemen te krijgen met haar lichaam. Zo moesten we een aantal keer een osteopaat laten komen en ze kreeg speciaal beslag. De periodes dat het even wat minder ging waren heel kort, maar ze waren er wel af en toe.
Gelukkig ging het het grootste deel van dit jaar gewoon goed, en zo begonnen we ook met springwedstrijden!
In de periodes dat het wat minder ging deden we gewoon wat rustiger aan. Deze tijd gebruikten we om dichter naar elkaar toe te groeien.
Ook deden we dit jaar mee aan onze eerste fotomeeting!
In ons vijfde naar begonnen de klachten steeds erger te worden. Ik ben meerdere keren naar Wolvega geweest, hier kwam eigenlijk niks uit. Ook heb ik verschillende osteopaten laten komen, tandarts kwam gewoon elk jaar, fysiotherapeuten en voedingsdeskundigen, maar allemaal konden ze me niet echt vertellen wat er aan de hand was. Ik kreeg te horen dat het haar karakter wel zou zijn, dat ik maar gewoon door moest pakken of dat er helemaal niks te zien was.
Er was ook niet echt iets te zien, maar er klopte gewoon iets niet voor mijn gevoel. Met rijden kon ze af en toe heel strak zijn en gewoon niet helemaal zichzelf.
Gelukkig hadden we dit jaar ook goede periodes, zo deden we mee aan onze tweede fotomeeting en zelfs aan de Autumn dessert trail!
Ons vertrouwen was inmiddels enorm gegroeid, want we konden zelfs zo rondrijden.
Het begin van het zesde jaar was echt een nachtmerrie. Vanaf oktober 2018 kon ik niet meer rijden met haar. Ze ging stil staan en wilde gewoon niet verder. Ze werd ook steeds bozer, ik mocht haar af en toe niet eens aanraken. Ik heb haar laten testen op pssm2, en op 2 januari 2019 kwam de uitslag, positief...
Omdat ik nu alles wilde weten wat er aan de hand was, ben ik ook naar Den Hoek gegaan. Hier vertelden ze me dat ze ook de ziekte van Lyme en een bekkenprobleem had. Ik was er kapot van.
Maar gelukkig gaven we niet op! We namen les van een revalidatietrainer en we hadden een hoop medicijnen. En geloof het of niet, na twee weken merkte ik al enorm verschil! Larissa was niet boos meer, had weer enorm veel energie en ze wilde weer aan het werk met me! Zo begonnen we rustig weer met longeren. Ze wilde weer lopen!
De laatste tijd gaat ze enorm vooruit! Dit echt dankzij de hulp van de revalidatietrainer. We kunnen gewoon weer zelfstandig rijden, we doen alleen wat rustiger aan.
Op 3 november hebben we zelfs meegedaan aan een fotomeeting! Larissa was weer helemaal zichzelf: blij, enthousiast en soms een tikje te druk, maar dat heb ik veel liever dan dat ze zich niet goed voelt. Als ik hier zie hoe ze er nu uit ziet ben ik toch wel heel blij, want zo is het heel lang niet geweest. En ja, ik kan niet zo goed scheren
Van deze foto werd ik zelf heel blij. Tijdens het rijden heb ik eigenlijk alleen maar om haar gelachen. Ze had zoveel lol met zichzelf, op het begin kon ze alleen maar stuiteren. Maar als ik dan dit beeld zie en bedenk dat we bijna een jaar niet hebben kunnen rijden, ben ik wel heel tevreden met hoe het nu gaat.
Foto door Amy van Dijk
We zien nu wel waar we gaan komen, ik weet in ieder geval zeker dat Larissa nooit meer weg gaat. Na alles wat we hebben meegemaakt is ze echt mijn beste maatje geworden. Als het goed is gaan we volgend jaar samen naar Utrecht als ik begin met mijn opleiding diergeneeskunde.
Bedankt voor het lezen!
Ze staat er weer knap voor zo. 
wat heb ik toen gelachen, maar wat voelde ik me klote voor jou!
geweldig hahaha.
