Geplaatst Vrijdag heb ik de stoute schoenen aangedaan en ben ik óp hem de wek op gegaan. Ik heb bij elkaar nog geen vijf keer op hem gereden denk ik, maar ik verwachtte geen problemen. Om het hem gemakkelijk te maken heb ik de stang in gedaan, dat is hij gewend en dan denk ik zelf ook meer aan tegen de hals sturen.
Ik had het halster eronder gelaten, touw als extra paar teugels. Ik kon hem zo tenminste vastzetten bij de buren (ruim begrip hier, ze wonen 2 km verderop), het eind doel.
Ik had het geluk dat, net toen ik het hek uit kwam lopen met hem, een andere buurvrouw (die woont tussen mij en die andere buren in) die helemaal paardengek is, aan kwam fietsen.
Ze vroeg of ze kon helpen en ik zei dat ze hem wel vast kon houden bij het opstijgen.
Ik heb buiten het hek een enorm handig laag breed muurtje dat ik als opstap gebruik.
Hij was een beetje onwillig met parkeren, maar dank zij de hulp van (Siberische) buurvrouw bleef hij wel staan. Vervolgens stapte ze zelf op de fiets en reed weg en ik zie tegen Vincent "Follow that bike!"
en zette hem in draf. Nou, lichtrijden, nooit van gehoord
dus na een paar passen viel hij weer in stap.Het was ook wel wat bruut om in draf te beginnen, dus hij mocht verder stappen. Dat deed hij heeeeel vlot want de fietser verdween uit het oog. Twee maal de bocht om een we kregen buurmerrie in het oog.
En wat de eigenaar me ook probeert wijs te maken, ze is echt het enige paard dat daar nog staat.
Haar enige gezelschap is een kudde schapen, waar ze zich ´savonds voor de nacht wel bij aansluit in het meer beboste gedeelte van het land.Ze kwam helemaal
naar het hek (het is trouwens duidelijk een Arbische Volbloed) en Vincent had wel wat belangstelling maar is ook een paard van"nu even niet, ik ben aan het werk" en liep dus plichtsgetrouw door. 
Hij is ook best slim, want hij glipte 1 x op het asfalt en verder bleef hij in de berm waar dat kon. (Dat is bijna de hele weg, behalve waar palen en bomen staan.)
De zon ging onder en ik moest wel een beetje doorrijden wilde ik het nog terug halen voor donker, dus toch nog wat stukjes proberen te draven, uiteindelijk stukje doorzittend, dat ging iets beter, maar het bleef hakkelen. Dergelijke paarden zijn gewend om van stap in galop te gaan, draf wordt weinig gebruikt bij koeiendrijven.
Deze foto heb ik op de heenweg genomen toen we bij een resort in aanbouw reden. Net als Olímpio vindt hij het spannend, maar anders dan Olímpio merk je er niet zoveel van behalve dat hij er intens naar kijkt.
De Siberische buurvrouw woont trouwens op het land rechts van me op deze foto.
Bij de buren aangekomen kon ik niet lang genoeg bij de paal halthouden waar je de code in moet drukken om het hek te openen, dus drukte ik maar op de bel van de intercom. Geen antwoord, ook niet na nog een keer bellen en eigenlijk vond ik het niet zo erg, want ik had toch niet veel tijd.
Dus omgekeerd op de oprijlaaan en weer op huis aan.
Meteen op de weg maar weer een foto genomen voordat het te donker zou worden.
Op de weg 1 van vele hondjes die om me heen kwamen blaffen, maar daar trok hij zich niks van aan.
Op de terugweg konden we een bocht afsnijden door het gras, maar dat vond hij maar zo-zo, het was zacht en ongelijk en het liep duidelijk ongemakkelijk (plus het fet dat er ook nog wel eens slangen verstopt konden liggen, het heet daar niet voor niks Vale de Cobra- slangenvallei) maar ik vind dat ook wel weer een goede oefening voor de spieren en geest.
Verderop zag ik aan de linkerkant een mooi breed stuk zand dat om hoog ging waar we makkelijke een galopje hadden kunnen maken en Vincent keek ook, maar ja, verkeerde kant van de weg, hield me toch tegen. Plus dat het omgeploegd was dus ook best zwaar voor een paard dat nou niet echt in super conditie is.
Wel wat langere stukjes gedraafd, we vonden zowaar een ritme in een gelijkmatige gang, die ik nog wel in een te hoog tempo vond gaan (ik ben Olímpio gewend die heerlijk kan "joggen").
Ik heb geprobeerd een langzamer tempo te krijgen, maar dat houdt hij maar een paar passen vol, hij valt dan in stap en als ik een beetje bij drijf is het meteen weer harder draven, dus dat liet ik maar even voor nu want ik wilde vooral ook wel voor het donker thuis zijn en tempo lessen, sowieso beter draven leren, kan wel een andere keer.
Het was al met al een fijne rit, mét ondergaande zon.
Laatste kilometer gestapt aan de lange teugel. Hij snapte niet waarom we niet gewoon rechtdoor het zijland door gingen (daar heb ik trouwens wel een hek), maar in een soort U daar omheen moesten rijden om thuis te komen.
En bij het huis wilde hij het hek voorbij, want de stal ligt natuurlijk verder (daar was vroeger wel een verbinding met de weg) en dan is het niet logisch om eerder een hek door te moeten, maar goed, hij liet zoch er wel heensturen en hij bleef keurg staan voor het afstijgen. Meteen het hoofdstel ook afgedaan, het haster zat er immers onder. Hij drukte zijn hoofd tegen me aan
, blijkbaar toch een opluchting dat het bit uitging, al heb ik het amper gebruikt Aan het halster door het hek genomen, voor het huis geparkeerd (los) om een worteltje uit de koelkast te halen. Worteltje gegeven, naar de poestplaats, los ven de hoeven uitgekrabd, maar toen ik om hem heen liep voor de hoeven aan de rechterkant wilde hij weglopen (blijkbaar vind hij half werk wel voldoende
) en moest ik hem toch nog even vast zetten. Zadel moest er ook nog af!Hij had een klein beetje zweet onder het zadel, maar ja, het was gewoon nog zeker dertig graden, dus dat is niet zo gek, maar voor de rest was hij wel warm maar niet echt bezweet ofzo.
Het was ook maar 4 kilometer, maar de weg gaat wel omhoog en omlaag, het is niet plat, dus toch extra inspanning.
Maar spannend heeft hij het niet gevonden, dat was duidelijk, en daar ben ik erg blij mee.
Het is een paard waar je gewoon relaxed op kan rijden.
Een echte Lusitano, wat dat betreft. Hij kan wel van alles vinden van wat hij ziet, maar werk is werk, en het baasje een plezier doen is belangrijker.
Blij hoofd van baasje onderweg
Hij heeft trouwens het zjiland helemaal ontdekt en is steeds met de kudde daar te vinden.
Ze komen wel naar huis om te drinken, maar verder hangt hij niet meer zo om het huis.
Een enkele keer komt hij samen met Olímpio naar huis, worteltjes vragen en bij huis grazen.
, maar hij gleed dus weg.
och die vlekjes horen er bij toch, het laat zien dat hij gewoon lekker paard mag zijn en dat hij zich ook veilig genoeg voelt om te kunnen liggen.
