Geplaatst 
Haar doel was een springles met hem te rijden, ivm dat haar shet tijdelijk op ijzers staat en niet zo gek is op springen, mijne is er gek op.
Nu is het punt dat het meisje groter is geworden en de pony ouder, hij is de 27 gepasseert
. Ze hebben lol gehad, gegalopeerd, draf balkjes gedaan en een mini sprongetje. Bijde blij en enthousiast, misschien iets te.
Helaas struikeldede pony, hij kon zich niet herstellen en viel op zijn schouder, mijn dochter er half onder
. Zij huilen en een pijnlijke pols, pony geschrokken. Gelukkig bijde weer overeind, pijnlijke pols viel gelukkig mee, ze aaide de pony er al weer mee. Heb even gauw oma gebeld, die woont ook bij het weiland, nog voordat oma er was waren er al weer praatjes.
Nu en paar uur later denk ik er nog aan, wat als ze bijde er slechter aan toe waren, hoe had ik dan moeten handelen, naar het ziekenhuismet dochter , pony achterlaten ? Ik moet er niet aan denken, maar toch dochter zou dan voor moeten gaan. Dochter was ook heel bang dat de pony iets er aan over had gehouden, ze weet dat het mijn schatje is net als dat de shet die van haar is.
Gelukkig is het goed afgelopen, we nu een besluit genomen, we gaan niet meer intensief rijden, stap, draf rondje, werken aan de hand en wandelen.
Voel mezelf schuldig dat dit gebeurd is, hij struikelde al vaker, maar ik dacht dat het met 30 kg minder wel goed zou gaan, zijn koppie wil nog zo graag, waardoor we niet zagen dat hij gewoon oud aan het worden is, plus dat nu ik erover nadenk wel meer tekenen waren dat hij achteruit aan het gaan is.
Maar nu moet ikzelf nog loslaten dat al die mooie ritten samen nu toch ten einde komen, die strandrit samen met m'n dochter, de uren hobbelen door het bos, we zijn nog niet het hele eiland over geweest. Ik ben er nog niet helemaal aan toe na 23 jaar samen, maar we gaan afbouwen, genieten van de dingen die nog wel kunnen.
