Geplaatst Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. De paardenliefde van mijn leven is nu 19 dagen verdwenen uit mijn leven
Het is me ontzettend zwaar gevallen en eigenlijk wilde ik geen topic maken. Ik heb hem expres niet bij In memorial gezet, omdat ik geen 'sterktes' hoef, maar je gewoon nog een keer wil laten stralen. Ik wil je nog een keer aan de wereld laten zien. Meranti is op 16 jarige leeftijd ingeslapen, omdat zij aan haar rechterbeen hoefkatrol stadium 4 had en aan het linkerbeen verbening van het kraakbeen. De uitslag wisten wij al een jaar, maar met speciale ijzers e.d. was het in de hand te houden. Tot aan het einde was het een blije pony, maar ondanks haar gekke bok buien en het crossen naar de weide zag ik gewoon dat zij wel wilde, maar haar lijf gewoon niet meer. Op 18 juli heeft de dierenarts haar laten inslapen. Ondanks mijn angsten dat ze zou gaan vechten tegen de verdoving (deed ze altijd) was ze eigenlijk voor de tweede spuit al bijna weg, wat voor mij nog meer bevestigde dat 'het goed zo was'
10 jaar geleden kwam je in mijn leven: jij 6 jaar en ik 13. Wat een puppies. De eerste collage is van een periode van ongeveer vier jaar (van links naar rechts)
Het eerste wedstrijdje. Vlak na deze periode werd je met spoed opgenomen in de kliniek. Je hoefbevangenheid was een spierbevangenheid en je had een ernstige koliekaanval. Hierna werd je mijn zorgenkindje met het selenium, maar je bewees ook wat voor vechter je was.
Had ik al verteld hoe trots ik op je was? Je prachtige voorpluk en je eigenwijze karakter. Ik was eigenlijk de enige van stal die vragen beantwoordde met; ja als Meranti het wilt, doen we mee. Als je het er niet mee eens was, kon ik er namelijk naar fluiten
Dat maakte je niet makkelijker, maar ik kon het wel waarderen; iemand met een eigen mening
Van deze periode heb ik helaas minder foto's. Ook ik begon met puberen, waarbij andere dingen ook interessant werden. Nu achteraf heb ik vreselijke spijt te weinig van je genoten te hebben door o.a. deze periode
Gelukkig gaan alle periodes ook weer over. Daar zijn we weer. Deze foto spiegelt weer zo leuk hoe we met elkaar omgingen. Je was meer een uit de kluit gewassen hond dan een pony.
Je maatje meer waar ik altijd over klaagde, wilde alleen niet meer weggaan
We blonken eigenlijk nergens écht in uit. Dressuur was na 15 minuten wel weer 'best geweest' volgens jou. O ja springen deed je graag, maar dan wel wanneer jij er zin in had. Een ding deden we wel.. tuigloos.
Zelfs springen
We hebben zelfs een keer gecrost. Het zou de bedoeling zijn om dit vaker te gaan doen, maar je bleef zitten met een terugkomende blessure.
Hetgeen wat je het liefste deed: buitenrijden. Na mijn ongelukken durfde ik eigenlijk niet meer op buitenrit. Met jou heb ik weer vertrouwen gekregen. Je schrok nergens van; nou ja je had aansteldagen waarbij motoren e.d. geen probleem waren, maar een molshoop toch wel zó eng was.
Na je terugkomende blessure ben ik weer verhuisd met je. We stonden op een pensionstalling die ik had uitgekozen om veel te kunnen trainen met alle faciliteiten, maar na een dierenartsbezoek kwam een pijnlijke uitslag. Je had hoefkatrol. Een duidelijk stadium gaven ze me niet, maar met een speciaal ijzer zou het te doen zijn. Advies: zie maar wat je er nog mee kunt. Een paard is voor mij niet alleen een rijdier, maar ook een huisdier. Als ik jou oud als weidemaatje kon laten worden, dan gaan we daarvoor. We verplaatsten naar een stal waar meer toezicht was, een rustige stal bij mensen thuis. Hier kon je lekker op de wei staan met al je vriendjes en was er 24/7 toezicht. De omgeving was prima om buiten te rijden. Meer ging ik ook niet meer van je vragen.
Bijna exact een jaar later haalde ik je uit de weide. Toen ik opstapte voelde ik hoe kreupel je liep. Natuurlijk direct afgestapt en een dag aangekeken. Om een lang verhaal kort te maken is het de weken erna niet verbeterd. Inmiddels was je een weidemaatje geworden, maar ook dan liep je onregelmatig. Osteo erbij gehaald; je was aan het compenseren. Boel weer losgemaakt en het weer aangekeken.
Het was zo'n moeilijke keuze.. Je galoppeerde als eerste naar de weide. Ze konden je amper houden zo graag wilde je. Op het zachte liep je prima en alleen op het harde zag je een lichte onregelmatigheid. Ik zag hoe graag jij wilde, maar je lijf niet meer. De kreupel dagen volgen elkaar steeds sneller op en dat gaf de doorslag. Ik móest voor je kiezen. Mijn trotste pony hoefde niet af te takelen tot een hoopje ellende. Ik wilde het voor zijn.
Je dronk die middag nog sinas met ons (je mocht dit nooit, maar je had nog maar een paar uur dus wat kon het me ook nog schelen). We hebben het met zijn alle afgesloten. Ik wilde absoluut niet dat je me zag huilen of iemand anders zag huilen. Ik wilde sterk blijven.
Alleen dat afscheid nemen dat brak me ontzettend. Gelukkig ging het snel en was je zo weg...
Het doet zoveel pijn. Nog elke dag denk ik aan je en ik heb het zwaar onderschat hoeveel pijn het doet. Het blijft me aangrijpen.
Ik wil je nog een keer laten zien aan de wereld. De toppony die je was en bent. Hetgeen wat je me gegeven heb; ja de zorgen en frustraties, maar ook zoveel liefde, lol en vertrouwen. Je kan wel zeggen dat we samen zijn opgegroeid.
Laatste 2 foto's zijn gemaakt door Metha Eikens
Bedankt voor het lezen. Ik heb nog een stuk staart van haar. Weten jullie wat moois om hier wat van te maken?
