Geplaatst Lang verhaal kort:
Zo'n 12 jaar geleden brak ik mijn rug voor de eerste keer.
In 2012 brak ik hem in maart nog een keer, in september dat jaar deden we dat vrolijk nog eens opnieuw!
Nu kan ik er mee lachen, destijds was het uiteraard wat anders...
Na de laatste breuk, zei de chirurg: sorry juffrouw, maar jij zal nooit meer op een paard kunnen rijden.
Jamehoela, zeg tegen mij dat ik iets niet kan en ik bewijs je het tegendeel!
Dus, ik pluisde alles uit.
Wat was er met mijn rug, waar zaten er problemen en hoe kon ik die problemen zo goed mogelijk oplossen.
Ik ging aan de yoga, vrij intensief, 4 jaar lang.
Uiteraard had ik ook de nodige schrik van paardrijden gekregen, maar ook daar bleef ik niet bij de pakken zitten.
Ik geloof dat het 2016 was dat ik voor het eerst met een groot ei in mijn broek, aan de leadrope, goed ingepakt in mijn superdeluxe valvest terug op mijn paard kroop. Kruipen mag je letterlijk nemen, de heup wilde nog niet zo goed mee
En nu maken we even een groooooote sprong, want het verleden doet er geen sikkepit meer toe
Ik volgde zitlessen, begon rond te hobbelen in mijn Agility-parcours en beetje bij beetje leerde ik loslaten. En vertrouwen. In mijn Gouden Knol. Want verdorie (is dit soort vloeken toegestaan?), dit paard, zo maken ze ze niet meer. Die sleurt me overal doorheen en red me in elke situatie, telkens opnieuw.
Vorig jaar maakte ik een gigantische klik, samen met mijn paard.
Ik had nog nooit gesprongen met een paard, galopperen was alweer zo'n jaar of 8 geleden
en buitenrijden, mét mijn man en mijn andere paard, ja doei, ga maar lekker alleen naar buiten!
Sinds kort maken we echter mijn stoutste dromen waar. En paardlief vind het allemaal dik oke zolang het pistewerk zelf dressuurmatig beperkt blijft tot 10-15min, dan wil ze naar buiten of in het parcours rondsjeezen. En dat is oke want paardrijden is echt wel beperkt gebleven voor mij.
Het gaat geheel pijnvrij, maar na een minuutje of 20 begint het toch wel serieus te trekken.
Mijn houding is nog sucky, mijn paard loopt nog niet zoals het hoort, maar hé, Rome is niet op 1 dag gebouwd.
Eerst voor alle veiligheid, startte ik met zadel en rambo micklem met bit en dubbel teugeltje
Na ons standaard blokje veilig rond te rijden enkele maanden, gingen we naar het bos.
Bitloos, dat was al een gigantische stap
Mijn andere trouwe viervoerter en tweevoeter (manlief
) gingen standaard meeom in het begin nog wat in de buurt te blijven.
Maar al snel droom je toch van echt met 2 op pad gaan en oefen je dat op je standaard blokje rond met 2 (manlief staat er nog niet mee op, ik wilde beide handen graag aan de teugels
)
Voor mijn 30ste verjaardag kreeg ik van manlief een heus Filzsattel cadeau, zodat ik al eens makkelijker kon rijden.
Wegens vele inbraken liggen de zadels namelijk niet meer op de weide, een viltpad draag ik al eens makkelijker mee op de fiets. Wat een VERSCHIL heeft dit ding voor mij gemaakt! Vooral voor mijn zit en evenwicht, wat mij opeens een groot stel ballen in vertrouwen gaf!
Door die pad werd het vertrouwen zo groot, dat ik toch wel eens een volgend stapje wilde wagen,
galopperen... Het idee deed het angstzweet aardig uitbreken, maar, ooit moet je de stap nemen.
Dus zo gezegd, zo gedaan, manlief de longe in de handen geduwd en gaan met die banaan!
Dat galopje trok op niks, maar het voelde prima vertrouwd en we zijn dus verder gegaan met oefenen.
En dan kwam de dag dat we niet wisten wat doen, dus laadden we de paarden en waren we weg met 2!
Paarden gedroegen zich SUBLIEM, op een lang pad hebben we samen achter elkaar aan gegaloppeerd en kon ik mijn paard netjes terugnemen door een simpele 'whow'. Grijns van oor tot oor uiteraard...
Nu is de droom bijna afgerond.
We rijden vrolijk rond, we maken al eens een sprongetje (de volle 40cm!!),
we proberen, we sukkelen aan maar we hebben tonnen lol!
Momenteel trainen we voor onze comeback in de horse agility.
Op de grond zijn we namelijk 'klaar', we haalden het hoogste niveau dat er te halen viel,
dus nu gaan we verder met Equiagility, Horse Agility in het zadel.
Die dient uiteindelijk zonder optoming én in galop gereden te worden, laat ons zien hoever we dat er vanaf brengen
Als ik het zo samen opsom, komen er toch wel wat emoties naar boven.
In 2012 stond Zyta te koop omdat ik met haar geen toekomst meer zag.
Nu, 7 jaar later, doen we samen zoveel meer dan ik ooit voor werkelijk hield.
En het belangrijkste is nog, onze weg zorgde ervoor dat ik de afgelopen 5 jaar honderden andere ruiters
mocht begeleiden in hun weg naar angstloos rijden/omgaan met hun angsten in het algemeen.
Ik kan me zo goed in hun beleving en wereld verplaatsen, dat heeft hen uitmuntend geholpen. In alle eerlijkheid, zij hebben mij op hun beurt ook geholpen
Telkens ik een duo opnieuw op buitenrit zag gaan, elke combinatie waarmee ik naar het bos mocht gaan, die eerste galopjes, eerste hindernisjes, zij hebben mij gemotiveerd om net hetzelfde te gaan doen.
Het leven kan prachtig zijn, zolang je maar je dromen najaagt.
Dank u Zyter, op naar onze volgende trip: 4 dagen op de Veluwe!
*edit: ik krijg regelmatig de vraag 'wat als je valt'. De kans dat ik terug iets breek is even groot of ik van een paard val of van een fiets. Dus ik neem het risico. Ik ben te jong om te leven in angst dat het opnieuw goed mis kan gaan. Ik rij 4 dagen in de week met de fiets naar het werk, de 3de keer dat ik mijn rug brak was in een auto-ongeval, dus ja. Het is wikken en wegen. Ondertussen ben ik toch al een keer of 2 gevallen met de valvest en dat ding werkt als een tierelier! Geen stijve spier aan overgehouden.
Echt knap hoor ! 
