Bokt.nl

Annelien92 schreef:

Oh Leuk topic!

Ik heb mijn paard gekocht op 30 april 2009, toen nog koninginnedag

De fokker waarbij ik hem kocht ken ik al van kinds af aan. Mijn moeders paard heeft daar op pension gestaan toen we in die omgeving woonden. Zo is de vriendschap eigenlijk al vroeg ontstaan.

Helaas is mijn moeder in 2004 overleden en paardrijden bleef mij een soort van verbintenis met haar geven, toen in 2006 ook haar paardje van 31 overleed viel er eigenlijk een soort gat in mijn leven, ondanks dat ik nog meerdere keren op de manege leste en inmiddels ook een starkaart had met één van de manege pony's daar.

Ik ging regelmatig elke zomer naar die fokker toe om te helpen en wat meer te leren over de paardensport. Hij fokte springpaarden en ik mocht mee naar keuringen en wedstrijden. In 2009 had ik dus besloten dat dit het jaar ging worden dat ik mijn eigen paard zou kopen.

Ik had mijn zinnen gezet op een merrie genaamd Ruby, hier had ik meer op gereden en ik vond het een heel fijn leerpaard. Ik wilde namelijk absoluut niet met een groen paard naar huis omdat alles wat ik aan ervaring had, manege lessen waren en Ruby al doorgereden was tot de Z dressuur en het ZZ springen.

Echter was zij net bevallen van een veulentje en zou de koop pas doorgaan als het veulen was afgespeend en de fokker wilde eigenlijk nog met haar door fokken. Zo viel mijn oog op haar zoon, een grote bruine KWPN'er van 3 jaar die net hengst af was en zadelmak.

Tja, liefde op 't eerste gezicht, en zo heb ik hem gekocht. Met goede begeleiding met hem aan de slag gegaan en heel veel van hem genoten. Tot ik in 2014 erg ziek werd en door een aantal vallen op mijn hoofd blind ben geworden. Vervolgens in een flinke depressie geraakt en eigenlijk nergens meer zin in had. Je begrijpt dus dat rijden niet meer ging, gelukkig was daar mijn beste vriendinnetje, die helaas eerder in 2013 haar paard in heeft moeten laten slapen.

Samen zijn zij een combinatie geworden en inmiddels rijdt zij hem nog steeds en is ze nu mede eigenaar van Aragon. Mijn zicht is gelukkig weer grotendeels terug gekomen hoewel ik nog steeds blind ben aan mijn linkeroog. De springsport zit er voor mij niet meer in.

Ik ben dit paard zoveel dankbaar, eigenlijk kan je wel zeggen dat hij letterlijk mijn leven gered heeft. Inmiddels is hij ook vereeuwigd in de vorm van een tattoo op mijn arm

[ [url=m/FEyT9Q.jpg]Afbeelding[/url] ]

XxLiEsJuHhxX schreef:

Oeehh leuk! Ik kom met een beetje (vind ik zelf dan) een penny verhaal aan

15 jaar geleden ongeveer had mijn tante een nieuw paard gekocht. Een 1 jarige merrie. Daar ik toen al paardengek was heeft mijn tante mij mee genomen naar de inschaarwei waar ze stond (kan mij er niks meer werkelijk van herinneren behalve een grote grote wei met een hoop paarden). 1 jaar later is zij bij mijn tante haar andere paarden op de wei gekomen. Als wij bij mijn tante waren ging ik altijd mee als ze nog naar de paarden moest. Ze was toen een echte rasecht naarlinger
weer 1 jaar later ging ik een opleiding in de paarden doen en daar ik succesvol voor een verzorgpaard zorgde en lang genoeg gezeurd had werd mijn wens waar en kreeg ik een paard

In 1e instantie gingen we voor een ander paard. Een merrie die wat groter was en een jaar ouder, net onder het zadel en onwijs, onwijs braaf ik reed er als onervare ruiter zo mee weg terwijl er tig dazen op haar zaten en we eerst nog aan de longe moesten (zo groen was ze nog), ze zette absoluut geen stap verkeerd. Na de zomer vakantie zou ze naar ons toe komen. Helaas 1 week voor we haar gingen halen werd ze kreupel en trok de verkoper haar uit de verkoop.

Ongeveer op datzelfde moment besloot mijn tante al haar paarden te verkopen en besloten mijn ouders dan het jonge paard van haar te kopen. 2 weken later kwam ze dan. 16 jaar en mijn 1e eigen paard, een onbeleerde 3 jarige merrie.
Ik heb haar zelf zadelmak gemaakt samen met mijn instructeur. En wauw ook al zo'n braaf dier (op 1 grapje met galoperen na wat een paar weken geduurd heeft voor ze het zelf niet meer grappig vond ook). Ik was jong en keek erg op naar alle grote ruiters en wedstrijdruiters op stal en besloot dat ook te willen. Echter was watch niet het meest gedreven wedstrijdpaard aller tijden en gingen we door diepe dalen heen. Ik moest en zou presteren en Watch vond zo zo ook goed genoeg, al wilde ze wel heel erg haar best voor mij doen.
6 jaar later ging ik een HBO opleiding starten en daar mijn wedstrijd ambities nog altijd vele male groter waren dan Watch leuk vond heb ik haar te koop gezet en is ze na een paar maandjes verhuisd. Ik heb de laatste 2 weken dat ze bij mij stond heel erg getwijfeld en dagelijks wel mijn telefoon 100x in de handen gehad om af te bellen aan de kopers. Maar wie a zegt, zegt ook b. Ik heb haar toen beloofd dat ze ooit weer thuis zou komen en de kopers zo'n beetje met een denkbeeldig mes op de keel laten beloven dat als ze haar ooit om wat voor reden dan ook te verkopen ze mij de 1e keus zouden geven haar terug te kopen. Ze is die 6 jaar mijn grote leer meesteres geweest, we hebben samen onwijs veel geleerd en watch heeft mij wat geduld leren opbrengen en mijn heethoofdigheid soms los te laten.
Met het opladen op de trailer heb ik haar nog uitvoerig beloofd dat ik haar ooit weer op zou komen halen.

Ik heb toen een veulen terug gekocht met als doel: wedstijden, IBOB enz enz enz. Dit is echter heel anders gelopen en was ik er 5 jaar later eindelijk in mijn hoofd aan toe om de druk van presteren los kunnen laten en verder te kijken dan mijn neus lang was, om te zien dat je ook plezier op de grond kan hebben met bijvoorbeeld grondwerken, lange lijnen enz.
En alsof dat, dat een moment was waar het universum op gewacht heeft, kreeg ik een paar weken later een berichtje dat watch te koop kwam. Het gevoel wat ik toen had was werkelijk dat de grond mij onder mijn voeten weg viel. Want wat moest ik doen? Kiezen voor mijn kleine soulmate die zoveel in haar mars had maar waar ik niet meer op durfde te stappen, of voor mijn leer meesteres waar ik altijd van heb gezegd dat ze ooit weer naar huis zou komen en haar dat ook beloofd heb.

Een tripje naar Watch werd dus meteen gepland, ik had haar bijna 5 jaar niet gezien en ik moest weten wat mijn gevoel was als ik bij haar was en hoe zij op mij reageerde. Dit was de trip meer dan dubbel waard. Watch was in niet al te beste staat en had alleen oog voor mij en met rijden ook al was ze onwijs stug, stijf en opgefokt, voelde ik voelde mij nog altijd vertrouwd en veilig op haar. De keuze was dus gemaakt zonder twijfel.

Mijn toemalig paard heb ik verkocht aan een vriendin die haar opgepakt heeft en op haar beurt door verkocht heeft weer. Waar mijn gevoel altijd al zei dat ze veel in haar mars had, klopte helemaal, tegenwoordig staat ze in zwitserland als internationaal springpaard en doet ze het heel erg goed in de ring.

En Watch... Die heb ik opgehaald en beloofd dat ze never nooit meer weg gaat. Rijden en presteren is geen must meer. We genieten waar we kunnen met wat we kunnen, wat vooral op de grond geweest is daar ik een paar maanden nadat ze terug kwam een auto ongeluk heb gehad en nog steeds niet volledig hersteld ben.. Een paar weken hebben wij onze 2 jarig jubileum weer terug samen gevierd.
In de bijna 5 jaar dat ze niet bij mij was is ze best wel veranderd, wat onzekerder onvoorspelbaarder geworden, maar langzaam zie ik meer en meer mijn oude rots in de branding met haar vurige karakter terug komen.
Tegenwoordig wonen wij, samen met haar nieuwe kleine vriend pip, in frankrijk waar ze nog wel haar draai een beetje moet vinden en een flinke klap gehad heeft van de grote verhuizing
We hebben nu ook geen rijbak meer dus het moeten presteren is nu zowieso helemaal weg. Binnenkort gaan wij ook de overstap naar recreatief western rijden maken Hopelijk mag ik nog heel heel heeeeeeel erg lang van haar genieten

[ [url=m/9Kr6ze.jpg]Afbeelding[/url] ]