Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-03-19 23:18

EHBO - Eerste Hulp Bij Overbezorgdheid

Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-19 23:18

Hoi Bokkers,

Even wat van me afschrijven, ik hoop dat ik wat gerustgesteld kan worden of tenminste wat mensen tegen kom die zich herkennen in mijn verhaal.

Mijn eerste paard heb ik gekocht na lang sparen als mijn absolute droompaard. Het was echt "mijn" wereldpaard. Topkarakter, bloedmooi. Hoe vaak heb ik wel niet in mijn ogen staan wrijven en in mijn arm staan knijpen als ik naar haar stond te kijken: "Hoe heb ik het kunnen klaarspelen dat mijn droom gewoon effectief hier voor mijn neus staat?"

Ik deed er alles voor. En met alles, bedoel ik echt hemel en aarde bewegen om alles wat goed is voor haar mogelijk te maken. Was er iets kleins of groots, dan kwam de dierenarts en ze kreeg alles wat ze nodig had.

Een jaar na aankoop is ze gestorven aan een zeldzame vorm van koliek. Ze heeft nog een operatie gehad, waar ze 20% kans op door de operatie komen had. Gezien haar verder uitstekende gezondheid en haar vechtlust, is ze wonder boven wonder heel goed door die operatie gekomen. Ze moest drie maanden revalideren: ik zette haar op een peperdure stal met een hoop faciliteiten maar vooral veel stalpaarden, zodanig dat mijn wildebras een megastal had tussen andere paarden. Net voor haar checkup kreeg ze weer koliek en heeft ze het dit keer niet mogen halen. Onnodig te zeggen dat mijn wereld zowat verging.

Sinds die koliek ben ik quasi maniakaal in het zorgen voor mijn paard, zowel het eerste als mijn huidige merrie. Het voer wordt perfect uitgemeten, een kast vol supplementen, ik zit er eigenlijk elke dag met een vergrootglas op.
Vlak na die eerste operatie durfde ik amper van huis, amper meerijden met iemand anders (zodanig dat ik afhankelijk was van iemand anders voor vervoer), als mijn gsm bijna plat was werd ik paniekerig want "er moest maar eens iets zijn en ik kan niet bereikt worden". Een jaar later kocht ik mijn huidige merrie. Een paar maanden na aankoop had ze een wonde. Op een of andere manier slagen mijn paarden (in tegenstelling tot die van anderen precies) er altijd in om de nesten te geraken. Of althans: zo voelt het aan, als ik mezelf vergelijk met mijn paardenvriendinnen. Toen ik die wonde zag, was het weer paniek. Dierenarts kwam, het was niet eens écht erg hoor, want die wonde is goed genezen en je ziet er niets meer van, maar ik ben dan meteen van slag. Wenen, kluts kwijt, dromen aan diggelen zien,... Rationeel weet ik wel een goede inschatting te maken van hoe erg of niet erg het in feite is en doe ik ook echt wat nodig is. Ook al heb ik stress, ik krijg het nodige wel gedaan. Maar emotioneel zie ik dan weer alle pech van de wereld voor mijn ogen verschijnen en is het enige wat ik kan denken "waarom nu weer bij mij/bij ons?".
Ik zie in alles 'wat als'- verhalen die uiteraard steeds over het meest negatieve scenario gaan. Mijn eigen ingedeelde weide is zo veilig als ik ze maar kan maken, maar die trol van mij slaagt er precies steeds in om toch weer ergens IETS te vinden om achter te blijven hangen en bibi gaat inwendig weer over de rooie.

Herkennen mensen zich hierin? Hebben jullie tips? Als alles goed gaat heb ik hier geen last van, maar kleine pechmomenten kunnen mij soms zo overbezorgd maken dat het wéér mis gaat gaan...
Ik betrap me er ooit op dat als ik paardgerelateerde plannen maak, ik er al rekening mee hou dat het bij mij toch altijd kan misgaan. En dat is echt geen fijn gevoel.

Psssst. Verder ben ik vanboven in 't kopje wel oké hoor, voel me verder wel goed, maar die miserie met mijn eerste paard heeft echt een heel grote impact gehad op mijn gerustheid in alles.

**Geplaatst**: 13-03-19 23:28

Geplaatst: 13-03-19 23:28

Ja ik herken hoewel ik het beter van mij af kan zetten inmiddels.

Vorig jaar allebei mijn shets 2 keer koliek achter elkaar en ik steeds uit mn bed gebeld.

De eerste maanden idd met een vergrootglas alles doorgenomen. Oh jee hij ligt, zn blik staat me niet, wat doet hij nou?!!

Inmiddels kan ik dat allemaal achter me laten.
Echter staat sinds de eerste koliekaanval mijn telefoon niet meer op stil.
Ik werk nachtdiensten, als ik 's morgens thuis kom is het eerste wat ik doe het geluid weer aanzetten.
'S Avonds als ik naar bed ga doe ik pas op het laatste moment mijn voordeur op slot en de knip erop.
Meestal deed ik dat als ik thuis kwam en wist dat ik niet meer weg hoefde.
Nu niet meer.

Weet niet of dit bijgeloof ook gaat slijten, tot nu toe voelt het nog niet goed om mn deur eerder op slot te doen

**Geplaatst**: 13-03-19 23:31

Geplaatst: 13-03-19 23:31

Het is lastig. Het blijft toch een kwestie van loslaten en dat valt niet mee.

Ik heb ook een paard moeten laten inslapen vanwege koliek, niet gekozen voor opereren omdat hij niet op de trailer kon, niet op boxrust en niet in vreemde omgevingen in boxen zonder rondom in bescherming te staan omdat hij een soort weven met zijn benen langs de wanden deed. Officieel was de oorzaak pech. Maar zo voelt het voor ons niet volledig.

Het is nu een aantal jaar terug en nog steeds komt regelmatig het gevoel van "dit hebben we niet gehaald met hem" langs. En dat remt ook met de huidige paarden.

Toen vorig jaar 1 van de shetten koliek kreeg, was er dus ook best wel paniek. Dat hij uiteindelijk 5 dagen kritiek op Utrecht heeft gestaan hielp daar niet bepaald bij. Gelukkig goed afgelopen, maar opnieuw was er een onrust in de voeding, buiten onze controle om, geweest vlak voordat het mis ging.

De paniek was dan ook flink toen ons huidige grote paard koliekerig was afgelopen mei. De oorzaak was duidelijk, door overbegrazing en plotselinge regen moest hij opeens van het land af voor een paar dagen. Gelukkig deze keer geen ernstige gevolgen, maar toen waren we er klaar mee. We zijn toen rigelreus volledig overgegaan op eigen ruwvoer (eerder overdag van de stalling en 's nachts eigen ruwvoer) en alleen de 2 van ons mochten nog maar op het gras (hierdoor konden we overdag ook eigen ruwvoer voeren, en tegelijkertijd werd het gras veel minder belast). In de zomer zijn de laatste vreemde paarden van het erf gegaan (was eigen stalling die wij verhuurden en wij onze paarden oorspronkelijk in pension hadden staan). Het afbouwen in november/december hebben we echt met maximaal een uur per paar dagen gedaan, zodat het risico op opnieuw een terugval zo klein mogelijk zou zijn. En ze hebben er met het goede weer de afgelopen periode ook nog niet op gestaan, want dat ze er nog een keer af zouden moeten voordat het echte weideseizoen ging beginnen was te groot.

Wondjes en dergelijke ben ik weer niet zo bang voor. Maar wel al 3x een peesblessure meegemaakt, dus kreupelheden worden wel zeer verdacht bekeken. Koliek is hier echter een gevreesd woord en slokdarmverstopping ook door enkele heftige situaties die gelukkig op stal opgelost konden worden, de paarden krijgen hun brokken dan ook minimaal 10 minuten en bij voorkeur een uur geweekt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-03-19 23:36

Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-19 23:36

Oooh.. jullie verhalen zijn ZO herkenbaar. De gsm luid zetten, de deur sluiten dat zo een 'groot gebaar wordt', ook de slokdarmverstopping helaas want mijn huidige merrie kan zo schrokken dat ze er zelf mottig van wordt. Hier wordt ook alles geweekt en krijgen ze hun eten als ik opsta. Ik stap dan recht uit mijn bed naar buiten in mijn pyjama zodanig dat ik de paarden nog in het oog kan houden als ze eten, terwijl ik me verder klaarmaak. En de kolieken, uiteraard,...

Zo herkenbaar wat jullie schrijven.
Slijt het ook bij jullie? Of...?