Geplaatst 
Dan liep ik straks met twee kreupele paarden. Dat vond ik geen geslaagd plan, dus ik zocht rustig verder. Haast had ik toch niet. Een paar dagen na het plaatsten van mijn advertentie kreeg ik een berichtje van de hoefsmid van mijn merrie. Of ik geïnteresseerd was in een paardje uit haar stichting? Ze had op dat moment te veel paarden staan en zocht een paar plekken om haar paarden te onder brengen. Ze wilde één van haar paarden eventueel wel verhuizen naar mijn stal zodat ik hem kon trainen. 
De enige 'adder onder het gras'? Hij was nog niet beleerd en had een zadeltrauma. 
Niet écht geschikt voor mijn doel natuurlijk, maar ik vond dit zo'n mooie kans dat ik wel kennis wilde komen maken. En dat deed ik. Als kind wilde ik altijd al een arabier. En als het even kan wilde ik een vos. Je moet wat als Penny. Toen ik aankwam op haar stukje land stond daar een voskleurige arabier. Ze stelde hem voor als 'Joep'. Ik was natuurlijk helemaal verkocht en voordat ik het doorhad, waren de afspraken gemaakt en stond de aankomst gepland op 31 maart 2018.
1.
Hij zat ontzettend in zijn schulp en durfde eigenlijk nauwelijks contact te maken met mij of iemand anders van stal. Hij vond het allemaal maar spannend.
Rustig begon ik met het werken. Met zijn 8 jaar had hij eigenlijk nog niets gedaan. Er waren enkele pogingen gedaan om hem in te rijden, maar alle pogingen waren jammerlijk mislukt. Zijn angst voor het zadel en vooral voor mensen op zijn rug zat diep - heel diep. Ik besloot alles rustig aan te pakken en vooral leuke dingen te doen. Zoals wandelen, schriktrainingen en zadels en dergelijken op een spelende manier te introduceren.
2.
3.
Naarmate de maanden vorderde bloeide hij steeds meer open. Werd hij dapperder en steeds expressiever. Ook trainde wij verder met het zadel. Want waar ik - en iedereen om mij heen - dacht dat het 'gewoon een kwestie van oefenen' was, begon het steeds meer te lijken op een echt trauma. Soms dacht ik echt: "Wat moet ik nu dan?". Maar uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om op zijn rug te zitten. Maanden trainen, oefenen en spelen wierp zijn vruchten af.
4.
Een paar dagen later had ik mijn moeder opgetrommeld om het nog een keer te proberen. Het moment dat ik mijn been over hem heen deed raakte hij volledig in paniek. Hij begon te rennen en natuurlijk vloog ik van zijn rug. Joep rende in blinde paniek door de bak. En toen ik hem uiteindelijk weer gevangen had, was hij weer rustig. Op dat moment realiseerde ik pas echt hoe serieus zijn angst was. Ik ben naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek dat ik allerlei ribben gebroken had. Handig... Minimaal zes weken niets doen. Dat betekend samen slapen in de zon.
5.
Nog geen maand na mijn val overleed zijn eigenaresse. Toen kwam de onvermijdelijke vraag: "Wil jij Joep hebben?". Wil ik dat wel? Ik was op dat moment nog niet afgestudeerd en ik had al helemaal geen baan in het vizier. Verder wilde ik een opleiding starten en daar moet je bij rijden. En ik was nog geen maand geleden van mijn trauma-paardje gevallen. En buiten zijn zadel-trauma was hij sowieso een paard met een ellenlange gebruiksaanwijzing. Iemand anders Joep laten poetsen? Een hele bevalling. Peesbeschermers of andere niet lichaamseigen artikelen? Alleen met in goed overleg. Regen of ander soortige natigheid? NEE. En zomereczeem. Had ik niet ooit mezelf beloofd nooit een eczemer te kopen? Maar goed. Op 6 augustus werd hij dan toch van mij.
6.
Eerst ging ik nog even op vakantie. Ik kwam terug met een gebroken elleboog en een recovery van ruim 2,5 maand. Oeps.
Het enige wat Joep hoefde te doen was dik worden. In deze maanden heb ik hem uren geborsteld en zijn we vooral vrienden geworden. Hij vertrouwde mij al, maar als je alleen maar gezellige dingen doet, gaat je vertrouwensband toch wel voorruit. Ook leerde ik hem steeds beter lezen en werd Joep steeds opener en toonde hij steeds meer emoties. Ook richting mijn stalgenoten. 7.
8.
Toen mijn arm zich weer normaal ging gedragen, liepen we uren buiten en werd hij steeds slanker. Ook kwamen er meer spieren op zijn rug en kont waardoor hij eindelijk zijn slunzige look een beetje kwijt raakte.
Maar de regen kwam er aan. Wat heeft hij - en ik ook wel een beetje - afgezien.
Er zijn dagen geweest dat hij weigerde te eten, omdat hij niet naar buiten durfde. Er zijn dagen geweest dat hij volledig in paniek raakte als ik zijn natte oortjes aanraakte bij het omdoen van halsters. Inmiddels hebben we een compromis gesloten en durft hij ook in de regen buiten te staan. Maar buiten het gedoe met de regen zijn we weer meer aan de slag gegaan met het trainen. We deden ontzettend veel. Academische rijkunst, parelli, zadeltraining en natuurlijk spelen. Hij voelde zich super en stuiterde door de bak. 
9.
Niet alleen zijn karakter werd groots, ook zijn bewegingen gingen vooruit.
10.
Mijn stalgenoot maakte mooie foto's van hem.
En we gingen voor het eerst weg met de trailer. We hebben gewandeld in het plaatselijke bos en hier leerde ik dat hij eigenlijk alles doet, mits ik aanwezig ben. Zo kwamen we terecht in de jaarlijkse border collie wandeling waar we omgeven werden door ruim ruim 30 honden.
Hij bleef ontzettend rustig en braaf. Zo braaf dat ik wel weer verder durfde met het inrijden van Joep. 11.
Hij is dol op spelletjes en puzzelen en ik leerde hem in eerst in te parkeren. Dat kunnen we inmiddels in liberty, rennend door de bak of als ik hem naar een kruk toe stuur. Klaar voor stap 2!
12.
Geen. Kik.
13.
Inmiddels kunnen we zo een paar rondjes door de bak stappen. Zonder enige paniek. Stiekem vind hij het zelfs leuk.
In het afgelopen jaar heeft hij geleerd dat hij zichzelf kan en mag zijn. Hij is van een teruggetrokken suffig paard veranderd in een vrolijk, stout en aanwezig paard dat het leuk vind om aan het werk te gaan met zijn mens. Een ander hoeft nog steeds niet te proberen Joep te borstelen, maar ik denk niet dat het ooit nog gaat veranderen. Al blijven we ons altijd ontwikkelen. Ik heb geleerd dat ik écht naar hem moet luisteren, maar soms wel door moet pakken. Soms denkt hij dat hij iets niet kan (over een balkje stappen bijvoorbeeld), maar als je hem dan pushed doet hij het voor altijd. De grens tussen 'leuk' en 'eng' is nog heel dun. En ik moet écht mijn best doen om niet stiekem toch te snel te gaan. Hij doet het namelijk allemaal wel, omdat ik het vraag. Maar soms geeft hij dan pas dagen later aan dat het te snel ging.
Het gaat nog steeds niet altijd goed. Hij raakt nog steeds af en toe in paniek van rare dingen. Hij doet rare dingen en soms kan ik hem achter behang plakken, maar over het algemeen vertrouwt hij op mij en zijn we de écht rare situaties voorbij. We komen er wel. Volgend jaar gaan we op buitenrit.
(Enne: wil je écht op de hoogte blijven? [PP] [VOLG] arabier Joep - traumaatjes te lijf )
