Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-03-19 13:06

Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 10-03-19 13:06

... dat het je beperkt om te doen wat je het liefst zou doen?

Zit al een hele tijd tegen dit topic aan te hikken, weet nog steeds niet of het een goed idee is, maar bokt heeft mij al vaker geholpen dus hopelijk kan dit nu ook weer, want ik zit mezelf in de weg en het werkt op mijn systeem.

Zoals velen heb ik angst, schrik. Niet van mijn pony, maar om bepaalde dingen te doen. En laten die dingen nu net de dingen zijn die ik het allerliefst zou doen. Ik wil zo graag, maar maak mezelf vaak helemaal gek, ook als ik de stap kan zetten om het te proberen. Terwijl er in verhouding eigenlijk weinig aan de hand is, ook dat besef ik. En dat maakt het extra vervelend, dat ik weet dat ik de oorzaak ben en dat ik er teveel van maak, maar dat ik juist datgene niet opgelost krijg.

Waar het om gaat is het rijden in het algemeen, en het buitenrijden specifiek. Ik heb met deze pony nooit anders gedaan, altijd gingen we naar buiten, grote afstanden op een goed tempo, veel draven/galopperen, weinig stappen. Heerlijk vond ik het, en ik wil dit nog steeds graag. Afstanden overbruggen, de natuur in, en samen ergens naartoe. Maar het komt er niet meer van, zelfs een simpel stapritje is een hele onderneming in mijn hoofd. Het is zelfs zo erg (geweest) dat ik tegen mezelf gezegd had niet meer te rijden, genoeg andere dingen te doen. Maar toch ga ik het rijden zo erg missen dat ik het spijtig vind.

Maar dan zet je de stap om toch weer erop te gaan zitten, en dan begint het. Eerst al 25 excuses waarom rijden vandaag niet gaat, en als je daar dan doorheen bent en toch opstapt komen er 30 scenario's voorbij in je hoofd, de ene nog erger dan de andere. Met momenten zit ik (volgens mijn polshorloge) met hartslagen van 160/170 op de pony, terwijl we gewoon stappen en er compleet niks aan de hand is. Maarja, we zijn in de binnenbak en wie weet .. zodadelijk komt er misschien iemand voorbij of is er een ander raar geluid en dan gaat ie schrikken en dan val ik misschien of valt de pony en .. en .. en ... Of dan zit je er buiten op omdat je toch echt wel graag wil, en probeer je te genieten, maar flitsen er constant gedachten door je hoofd van "oh, dat die nu hier maar niet schrikt, want het is modderig en stel dat die dan uitschuift en ... en ... en ...". Zit ook constant rond mij te kijken want er moest maar ineens iets opduiken waardoor het mis kan gaan. Gek word ik ervan :roll:

Zit dan steeds tegen mezelf te zeggen 'stel je niet aan, pony is toch braaf?' maar blijkbaar dringt dat niet zo goed door. Probeer ook op mijn ademhaling te letten, te praten, pony veel te belonen (meer voor mijn eigen gevoel dat we connectie blijven houden en hij niet in zijn eigen wereldje verdwijnt want daar hebben we ook niet zo'n goede ervaringen mee) etc. Maar het lijkt niet te minderen.

Is het gewoon een kwestie van te blijven doen? Wordt het ooit weer beter? Of moet ik het op een andere manier gaan aanpakken? Meestal als er dan iets mis gaat (pony schrikt en gaat er 5 passen vandoor) dan durf ik helemaal niet meer en duurt het weer maanden voordat ik er weer op zit. Zo jammer, want de pony is echt niet de stoutste of meest vervelende van de hele wereld ofzo .. Maar ik krijg de ontspanning niet en dat maakt veel stuk.

Ik weet niet zo goed wat ik allemaal moet opschrijven, wat belangrijk is en wat niet, dus sorry als het onduidelijk is. Vragen mogen natuurlijk altijd gesteld worden om een beter beeld te krijgen.

**Geplaatst**: 10-03-19 13:12

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 10-03-19 13:12

Tijdens mijn depressie heb ik enorme angst ontwikkeld om te rijden. Toen ik voor het eerst toch weer een ritje ging maken, deed ik een vol uur over het opzadelen. Moest tussendoor telkens gaan zitten om de adrenaline/angst te laten zakken. In therapie is dit aangepakt en inmiddels is de angst beperkt tot een licht nerveus gevoel als ik op weg ben naar stal. Eenmaal op stal is het over.

Ik zou zeker professionele hulp in de vorm van een (sport)psycholoog overwegen om dit patroon te doorbreken.

**Geplaatst**: 10-03-19 13:15

Geplaatst: 10-03-19 13:15

Heb je les?

Ik heb veel mensen les gegeven met soortgelijke angstklachten, wat vaak hielp was om ze lekker aan het werk te zetten zodat ze zich op het rijden gingen concentreren ipv op de doem gedachten en zo stukje bij beetje wat vertrouwen terug kregen.

Is er iets gebeurd, een val oid waardoor dit is ontstaan? soms kan namelijk emdr helpen om wat angst kwijt te raken.

Uit je bericht klinkt angst voor controle verlies waardoor je in je hoofd gaat zitten en er allerlei doem gedachten naar boven komen.
Belangrijk is dat je weer contact gaat krijgen met je gevoel, ontspannings/ ademhalingstherapie (los van het paard) kan daar ook bij helpen.

Het zou zonde zijn als je niet meer kan doen wat je het liefste wilt doen door angst.

**Geplaatst**: 10-03-19 13:17

Geplaatst: 10-03-19 13:17

Weet je wat de oorzaak van deze angst is? Ben je ooit gevallen, is ponylief eens onderuit gegleden, of heb je op buitenrit wat spannends meegemaakt?

Patroon doorbreken is ontzettend lastig, en daarvoor is het fijn als je een oorzaak weet.

**Geplaatst**: 10-03-19 13:23

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 10-03-19 13:23

Is er ooit iets gebeurd waardoor dit ontstaan is? Ik heb t zelfde mee gemaakt als jij. Maar bij mij was t specifiek pony gerelateerd. Met Mn huidige paard gebeurd dit niet.

Ik heb hulp gezocht en bij mij waren t meerdere factoren bij elkaar.

**Geplaatst**: 10-03-19 13:24

Geplaatst: 10-03-19 13:24

Ik herken jouw gevoel heel erg! Dus ik volg je topic graag mee

Eind 2017 viel ik en brak ik een ruggenwervel (op een hele stomme manier, niet door een of andere rodeo, gewoon vanuit stap, schrik reactie van mijn paar den baf daar lag ik). Nadien heb ik nog wel terug op mijn paardje gezeten maar altijd met die spanning die jij omschrijft in mijn hoofd. Heel veel 'wat als' gedachtes in mijn hoofd inderdaad!

Rijden werd echt een verplichting, ik zocht excuses, moest mezelf op hem slepen, en projecteerde die spanning enorm op hem...
Dus ik heb ook gezegd 'ik stop' en daar voel ik mezelf momenteel echt nog wel beter bij. We hebben ons plezier terug gevonden en dat is onze band alleen maar ten goede gekomen

Maar ik voel ook aan mezelf dat ik het rijden met momenten wel mis, men name de bossen in trekken inderdaad (de laatste keer het bos in, verliep helaas ook helemaal niet volgens plan, paard 3x op hol, wat het alleen maar erger heeft gemaakt)... Ik ben nu echt nog niet klaar om terug op hem te stappen, maar mocht het er ooit van komen, doe ik dat in ieder geval niet alleen!

Ik had nu ook hulp van mijn instructrice, die ik echt wel vertrouw! Maar het vertrouwen bij en in mezelf ontbreekt gewoon nog te veel momenteel. Dus dat is iets waar ik eerst aan wil werken voor ik er misschien ooit weer op stap...

**Geplaatst**: 10-03-19 13:27

Geplaatst: 10-03-19 13:27

Ik herken je verhaal. Toen ik in een slecht vel zat heb ik een angst om te vallen ontwikkeld. Terwijl ik al in 20 jaar niet meer gevallen ben en een heel braaf paard heb.
De drempel om te gaan rijden werd enorm hoog. Ook bij mij was er altijd wel een hele goede reden om het niet te doen.

Maar ik ben het blijven doen, (met airbag vest, dat wel, geeft me een veilig gevoel) en het is geleidelijk aan minder aan het worden. Deze week de eerste rit zonder angst. Lekker les gehad in de bak, (deze muts vind in de bak enger dan buiten)

Ontzeg jezelf niet het gene wat je het liefste doet, dan doe je jezelf tekort.

Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 10-03-19 13:29

Geplaatst: 10-03-19 13:29

Les heb ik momenteel niet, en les in de zin van "aan het werk zetten zodat je niet kan denken" gaat ons ook niet helpen. Pony is niet meer van de jongste, en heeft de laatste jaren zo weinig gedaan dat ik hem echt niet zomaar een half uur aan het werk kan zetten. Daarnaast heeft hij veel last van spanningsopbouw als we draven/galopperen (ook met grondwerk bv.) en wordt daardoor schrikkeriger, dus dat zou in mijn geval op dit moment niet zo behulpzaam zijn, want doorrijden terwijl hij zo is resulteert alleen maar in grotere reacties (been there, done that, etc.

).

De oorzaak heb ik over zitten denken, maar ik denk een beetje een opstapeling van dingen. Er zijn wel wat dingen gebeurd, maar dat heeft iedereen wel. Het is nooit zo erg geweest dat ik in het ziekenhuis belandt ben bv., dus op zich valt het wel allemaal mee. Maar heb wel eens onvrijwillig bomen geknuffeld en ben ook wel eens onvrijwillig afgestapt, maar uiteindelijk dat aantal keer op die aantal jaar kan je op 1 hand tellen, dus extreem is het allemaal niet.

Wat wel zo is is zoals eerder bij het lessen gezegd: pony bouwt spanning op en begint dan te schrikken van vanalles en nog wat. Nu kan ik zo'n schrikreactie standaard wel uitzitten, zo extreem is hij niet, maar de spanning blijft wel hangen en dan gaat alles van kwaad tot erger. Heb dan schrik dat ik het niet opgelost krijg en het eens echt mis gaat om het zo te zeggen.

Ben ooit wel gevallen, ook samen met pony, en we hebben een koetsongeluk gehad, waarbij ik nu denk dat dit misschien meer met ons gedaan heeft dan in eerste instantie gedacht. Pony heeft nu namelijk last van het schrikken van dingen die hij kan horen maar niet kan zien .. of dingen die achter hem gebeuren ... Kan me niet herinneren dat dit vroeger ook zo (fel) was, dus misschien komt het wel door dat ongeluk. Maar het is moeilijk om zo te zeggen, want dat is intussen ook al heel wat jaar geleden en heb in tussentijd eigenlijk nog weinig met hem gedaan (ook omdat hij een tijd lichamelijke problemen heeft gehad, wat nu in principe wel weer ok is, maar misschien in het hoofd bij beiden wel blijft hangen ofzo).

Denk al bij al dat het er allemaal heel stilletjes ingeslopen is, en zich opgestapeld heeft, en dat ik er nu mee zit en het mij echt tegenhoudt.

@ Gizeppie : Langs de ene kant is het bij mij ook wel ponygerelateerd, want heb een jaar of 2 terug een buitenrit gemaakt bij een manège op vakantie, waarbij ik op een (voor mij) megagroot dier zat, jong paard, en we hebben bijna de hele tijd gedraafd en gegaloppeerd. En toen had ik totaal geen angst, terwijl dat ergens wel een logisch iets zou zijn. Maar langs de andere kant denk ik niet dat ik op dit moment zomaar op een ander (vreemd) paard zou stappen om een buitenrit te gaan maken.. Dus misschien is het nu wel erger, ik weet het niet.

@ s_v : "fijn" dat het herkenbaar is. Maar wat is het balen hé. Ik wandel wel graag met hem, en dat vinden we beiden ook leuk, maar toch is er steeds dat gemis en zou ik zo graag weer opstappen en rijden zoals vroeger (voor zover dat nu nog mogelijk is) ...

@ Olikea : Dank je. Misschien inderdaad toch blijven volhouden, want ik wil wel, en misschien wordt er het wel beter. Hopelijk

**Geplaatst**: 10-03-19 13:32

Geplaatst: 10-03-19 13:32

Ik heb precies het zelfde en volg even. Sinds mijn depressie en eetstoornis ook ontzettend bang geworden en er toen ook nog eens keihard afgeklapt. Die val, waar ik verder niks van over heb gehouden, leek mij de aanleiding voor mijn angst, maar achteraf was ik al jaren bang. Het lijkt wel progressief, eerst durfde ik niet meer op buitenrit, toen durfde ik niet meer te springen, toen durfde ik alleen nog maar op brave paarden te rijden, toen durfde ik alleen nog maar met brave paarden te stappen, toen durfde ik alleen nog maar met brave paarden te stappen met bodyprotector, toen durfde ik alleen nog maar grondwerk te doen en te longeren en nu is zelfs longeren eng en doe eigenlijk helemaal niks meer behalve een beetje poetsen Soms vraag ik me af of ik ooit weer kan genieten

**Geplaatst**: 10-03-19 13:35

Geplaatst: 10-03-19 13:35

In verband met het lessen...
Ik heb een instructrice gezocht die met ons vanaf de grond is begonnen. Werken aan vertrouwen, zowel tussen ons als voor onszelf. Dus iemand die mijn paard ook zelf zekerder heeft gemaakt. Ter illustratie: ik heb een introverte fjord, die stiekem een heel klein hartje heeft. Door de grondwerk lesjes is hij veel zelf zekerder geworden en laat hij zich niet meer zo snel van de wijs brengen... Ballen bv. waren vorig jaar doodeng, ondertussen kan ik zonder problemen met een bal onder hem door rollen enz.

Daarna zijn wij heel rustig begonnen met rijden, dus zeker niet dat pushen wat jij omschrijft! Op ons tempo, alleen was ik er zelf gewoon nog niet klaar voor

Misschien is dat ook een idee voor jullie? Iemand uit een andere strekking dan het traditionele? Er zijn ook menen gespecialiseerd in de begeleiding van angstige ruiters...

Edit;
Nu in schrijf (stukje verwerken is dat altijd voor mij, iets opschrijven

) bedenk ik mezelf ook dat het voor mij niet alleen angst is die meespeelt. Maar ook plezier, natuurlijk gekleurd door de angst, dat wel. Maar ik hoef er van mezelf ook niet van vandaag op morgen overeen te geraken.
Dat is misschien ook iets wat je jezelf moet afvragen. Wil je het echt voor jezelf? Ik merk bijvoorbeeld dat ik mezelf heel snel laat beïnvloeden door wat anderen denken. Ik hoef niet perce terug te rijden, al zou ik het af en toe wel leuk vinden. Ik haal nog heel veel plezier uit mijn paardje vanaf de grond

!

**Geplaatst**: 10-03-19 13:44

Geplaatst: 10-03-19 13:44

Dit klinkt als iets wat groter is dan rijden alleen: het komt nu in het rijden tot uiting, maar klinkt alsof je uberhaupt vrij veel spanning hebt. Wellicht dat een paar gesprekjes met de huisarts / POH daarin kan helpen.

En de andere kant: je mag aardig voor jezelf zijn. Je stresssysteem is nu misschien hyperalert, ziet overal gevaren waar die er niet per se zijn, maar dat doet het omdat het jou wil beschermen. En soms kan het dan helpen om niet met jezelf in discussie te gaan, niet te zeggen dat die angst onzin is, maar juist te voelen. Wat zie je in die beelden, wat voel je, welke spieren span je aan, hoe adem je? Niet om het te veranderen! Maar juist om het even niet te veranderen.

**Geplaatst**: 10-03-19 13:46

Geplaatst: 10-03-19 13:46

[***] schreef:
Les heb ik momenteel niet, en les in de zin van "aan het werk zetten zodat je niet kan denken" gaat ons ook niet helpen. Pony is niet meer van de jongste, en heeft de laatste jaren zo weinig gedaan dat ik hem echt niet zomaar een half uur aan het werk kan zetten. Daarnaast heeft hij veel last van spanningsopbouw als we draven/galopperen (ook met grondwerk bv.) en wordt daardoor schrikkeriger, dus dat zou in mijn geval op dit moment niet zo behulpzaam zijn, want doorrijden terwijl hij zo is resulteert alleen maar in grotere reacties (been there, done that, etc. ).

De oorzaak heb ik over zitten denken, maar ik denk een beetje een opstapeling van dingen. Er zijn wel wat dingen gebeurd, maar dat heeft iedereen wel. Het is nooit zo erg geweest dat ik in het ziekenhuis belandt ben bv., dus op zich valt het wel allemaal mee. Maar heb wel eens onvrijwillig bomen geknuffeld en ben ook wel eens onvrijwillig afgestapt, maar uiteindelijk dat aantal keer op die aantal jaar kan je op 1 hand tellen, dus extreem is het allemaal niet.

Wat wel zo is is zoals eerder bij het lessen gezegd: pony bouwt spanning op en begint dan te schrikken van vanalles en nog wat. Nu kan ik zo'n schrikreactie standaard wel uitzitten, zo extreem is hij niet, maar de spanning blijft wel hangen en dan gaat alles van kwaad tot erger. Heb dan schrik dat ik het niet opgelost krijg en het eens echt mis gaat om het zo te zeggen.

Ben ooit wel gevallen, ook samen met pony, en we hebben een koetsongeluk gehad, waarbij ik nu denk dat dit misschien meer met ons gedaan heeft dan in eerste instantie gedacht. Pony heeft nu namelijk last van het schrikken van dingen die hij kan horen maar niet kan zien .. of dingen die achter hem gebeuren ... Kan me niet herinneren dat dit vroeger ook zo (fel) was, dus misschien komt het wel door dat ongeluk. Maar het is moeilijk om zo te zeggen, want dat is intussen ook al heel wat jaar geleden en heb in tussentijd eigenlijk nog weinig met hem gedaan (ook omdat hij een tijd lichamelijke problemen heeft gehad, wat nu in principe wel weer ok is, maar misschien in het hoofd bij beiden wel blijft hangen ofzo).

Denk al bij al dat het er allemaal heel stilletjes ingeslopen is, en zich opgestapeld heeft, en dat ik er nu mee zit en het mij echt tegenhoudt.

@ Gizeppie : Langs de ene kant is het bij mij ook wel ponygerelateerd, want heb een jaar of 2 terug een buitenrit gemaakt bij een manège op vakantie, waarbij ik op een (voor mij) megagroot dier zat, jong paard, en we hebben bijna de hele tijd gedraafd en gegaloppeerd. En toen had ik totaal geen angst, terwijl dat ergens wel een logisch iets zou zijn. Maar langs de andere kant denk ik niet dat ik op dit moment zomaar op een ander (vreemd) paard zou stappen om een buitenrit te gaan maken.. Dus misschien is het nu wel erger, ik weet het niet.

@ s_v : "fijn" dat het herkenbaar is. Maar wat is het balen hé. Ik wandel wel graag met hem, en dat vinden we beiden ook leuk, maar toch is er steeds dat gemis en zou ik zo graag weer opstappen en rijden zoals vroeger (voor zover dat nu nog mogelijk is) ...

@ Olikea : Dank je. Misschien inderdaad toch blijven volhouden, want ik wil wel, en misschien wordt er het wel beter. Hopelijk

Ik zou iemand gaan zoeken die jullie gaat begeleiden bij je angst en zelfvertrouwen.. Dit heeft mij tenminste geholpen. Ook zou ik gaan kijken met iemand naast de paarden die je kan helpen met de psychische toestand. Misschien kan je daar de oorzaak achterhalen en daar aan werken.

**Geplaatst**: 10-03-19 13:46

Geplaatst: 10-03-19 13:46

Herkenbaar verhaal. Ik ben nooit een dappere ruiter geweest, maar nu ik alleen nog maar op mijn eigen paard rij is het helemaal erg. Bij mij is het probleem vooral het rijden op andere paarden dan mijn eigen. Mijn merrie is aan het einde van haar dracht en dus met zwangerschapsverlof. Ik wil echter wel graag blijven rijden en laat een stalgenootje nou toevallig te weinig tijd hebben voor haar paard. Superleuk dier, heel vriendelijk, maar een totaal ander type dan de mijne. Groter, feller en bovendien nog vrij groen onder het zadel. Maar braaf. Ik ben nu een maand met haar bezig, waarbij ik vooral veel grondwerk heb gedaan en met haar heb gefietst. Ik wil er niet op als ik alleen op stal ben en heb nu twee keer hulp kunnen regelen, maar tijdens die twee ritjes durf ik niet harder dan in stap... Om het wat te helpen heb ik vorige week op het paard van een vriendin gereden. Eerst maar eens aan de longe, waarbij ik talloze rondjes heb gedraafd en ook met knikkende knietjes op beide handen heb gegaloppeerd. Man wat een ellende.

Wat er bij mij vooral in de weg zit zijn een paar hardnekkige blessures in mijn rug en heup (waar ik veel fysiotherapie voor heb), waardoor ik bang ben dat ik eventuele fratsen niet op kan vangen. En dat zal in de praktijk best meevallen, maar in mijn hoofd is dat een enorm ding. Eenmaal in het zadel bouwt de spanning op en kan ik die niet laten afvloeien, waardoor ik bang ben dat het paard die spanning overneemt en juist gaat schrikken. Op het paard van die vriendin zat ik van de week al door het plafond omdat er een ander paard brieste. Die waar ik op zat keek natuurlijk niet op of om, maar mijn hart zat in mijn keel. Echt belachelijk. $:\$ En het allerstomste is dat ik precies weet wat ik zou moeten doen, hoe ik moet zitten, ademhalen etc. Maar het lukt me niet.

Ik ga de komende tijd regelmatig paarden van anderen rijden, eens kijken of dat wat helpt. Wat voor mij ook goed werkt is dat het niet uitmaakt hoe lang ik in het zadel zit. Of dat nou een half uur is of vijf minuten en of het alleen stap is of toch ook nog een andere gang, als ik maar opgestegen ben en op beide handen gereden heb.

**Geplaatst**: 10-03-19 13:59

Geplaatst: 10-03-19 13:59

Inderdaad herkenbaar Imre, zie ook veel herkenning in jouw verhaal.
Bij mij speelt het fysieke ook wel mee denk ik, heb bekkenproblemen en regelmatig last/pijn, waardoor schrikreacties eigenlijk niet goed zijn (ondanks dat ik ze uit kan zitten geven ze toch last), dus wil ik deze voorkomen, maarja, het is een paard ... Je kan nog zo goed alles voorbereiden, er kan altijd wat gebeuren.

@ Shadow0 : daar heb ik ook aan zitten denken, en natuurlijk zitten er wat dingen in het leven die zorgen voor spanning ed, maar denk toch niet dat daar de oorzaak zit om het zo te zeggen. Ik heb ook geen problemen met andere dingen met de pony te doen, doe vanalles en nog wat, ga aan de hand uren het bos in (als mijn lichaam meewerkt, nu even niet

) en we komen langs allerlei dingen en omstandigheden, pony schrikt dan ook wel eens maar dat maakt mij allemaal niet uit. Het is echt puur het rijden, omdat je dan zelf niet met je voeten op de grond staat gok ik ...

Heb laatst tijdens de buitenrit toen ik zo begon "door te denken" gewoon mijn ogen dicht gedaan en mij op mijn ademhaling geconcentreerd. Want dat is ook nog eens zo raar, ik zit met die angsten en met die hartslag ed, maar ik durf wel gewoon 'gekke dingen'. Je ogen dicht doen, losse teugel, iets uit je jas/tas halen terwijl je geen teugels meer vast heb, foto's maken, ... Dat soort dingen doe ik allemaal gewoon. En toch blijf ik allerlei doemscenario's zien. Heel gek.

Lessen "vanuit een andere hoek" zouden wel een optie zijn

Maar moet even naar de praktijk kijken, ga eens wat rondsurfen. Ken wel iemand die zou kunnen helpen maar die zit een beetje uit de richting.

**Geplaatst**: 10-03-19 14:14

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 10-03-19 14:14

Heel herkenbaar. Hier door een gemene val van andermans paard met een bekkenblessure tot gevolg veel angst ontwikkeld. En dat in combinatie met een hyper gevoelig paard was vragen om gedonder.

Ik heb heel lang aangeklooid en van alles geprobeerd want ik vond dat het nergens over ging. Tot ik zo ver was dat het in de beugel zetten van mn voet zoveel angst opriep dat ik compleet verstijfde en niet op kon stappen.

Toen ben ik op zoek gegaan naar instructie die me daar mee kon helpen. We zijn begonnen met werken op de grond en breiden dat nu uit naar in kleine stapjes weer opstappen. Daarnaast heb ik twee sessies hypno therapie gehad en ondanks mijn scepsis kan ik merken dat het geholpen heeft. De angst is niet compleet weg maar het verlamd me niet meer.

Angst is ook gewoon een lastig iets, het heeft vaak een reden en kan daadwerkelijk zinvol zijn maar zodra het verlammend gaat werken op de dingen die je zo graag doet is het alleen maar lastig.

**Geplaatst**: 10-03-19 14:28

Geplaatst: 10-03-19 14:28

Tja, ik weet wel iemand die zich hierin heeft gespecialiseerd en er ook echt goed in is, maar die zit ver weg voor jou (ergens midden NL).

Maar even los daarvan: het begint met voor jezelf erkennen en vooral Herkennen van de aanleiding. Het punt voordat je in de opbouwende fase zit, om het zo te noemen.

Heel cru is het alleen op te lossen door heel veel goede ervaringen tegenover je angst te zetten.
Het gaat er ook niet om dat de angst weg gaat, maar dat het hanteerbaar en werkbaar wordt, zodat je datgene kunt doen (blijven doen) waar je lol aan hebt.

**Geplaatst**: 10-03-19 16:22

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 10-03-19 16:22

Ik bedoel ook niet lessen in de zin van pushen en aan het werk zetten op die manier, denk dat dat verkeerd geinterpreteerd word.

Het gaat er om de aandacht te verleggen, van de doemscenario's in het hoofd naar..wat voel je nu eigenlijk en mag dat gevoel er zijn?

Als ik het zo lees is het ontstaan door vervelende ervaringen van jullie beide en hebben jij en de pony weinig vertrouwen meer in elkaar. Werken vanaf de grond kan ook veel goeds doen om die vertrouwensband weer te herstellen.

Tijdelijk rijden op een ander paard waar je geen angst bij hebt kan ook helpen, er zijn vele mogelijkheden.

**Geplaatst**: 10-03-19 18:55

Geplaatst: 10-03-19 18:55

Bedankt, ik ga het even bekijken allemaal.
Ik denk op zich ook wel dat ik goed bezig ben hoe ik het de laatste tijd doe, en misschien als ik dat volhou dat het ook vanzelf wel weer minder wordt/wegzakt. Het is niet de meest traditionele manier, maar het lijkt voor ons wel te werken dus doen we zo maar verder.

Gekke is dat ik mij vandaag bij de pony's stond te bedenken dat ik op dit moment liever op mijn blinde pony zou stappen dan op de andere, wat op zich raar is want de pony is blind, en ik heb er in verhouding maar heel weinig op gezeten (staat op pensioen). Maar dat is gewoon een heel ander type pony, eentje die niet op elk geluidje reageert en als er wel iets is dan zoekt hij steun bij jou en als je zegt dat het ok is dan is het ook ok. Terwijl de pony waar de problemen mee zijn veel meer voor zichzelf denkt, en op iets meteen reageert in plaats van bij de baas te checken wat het beste zou zijn. Probeer dit laatste natuurlijk om te buigen, maar het gaat niet zo snel als ik zou willen

Ik doe overigens niks anders dan werken vanaf de grond, daar heb ik ook totaal geen problemen mee. Ook daar schrikt hij en zijn er 'situaties' maar dat maakt mij allemaal niet uit. Het is ook zo dat als er een probleem is dat de pony steun zoekt bij mij, of als ik ga stilstaan dat hij gewoon even rond mij heen draait en dan ook stopt. Terwijl we dat niet hebben als ik erop zit, dan gaat hij gewoon en is er geen rustpunt zeg maar. Dat zal ook wel deel van het probleem zijn (of misschien wel hét probleem) ...

**Geplaatst**: 10-03-19 19:01

Geplaatst: 10-03-19 19:01

Ik volg even. Loop momenteel tegen ongeveer hetzelfde probleem aan.
Paardlief is afgelopen zomer ingereden, is eigenlijk altijd super braaf maar heeft me door mijn eigen onoplettendheid een flinke rodeo gegeven. Dat was in december, ik durf er sindsdien niet meer op. Zelfs grondwerk vind ik momenteel niet leuk meer omdat ik direct als ik met haar bezig ga in de stress schiet omdat ik op een of andere manier een zekere druk op mezelf leg om straks weer te gaan rijden.
Ik ben een verschrikkelijke doemdenker (in letterlijk alles, niet alleen paarden.) en ben nu eigenlijk op zoek naar iemand in de omgeving van Groningen die ervaring heeft met angstige ruiters.

Hier wil ik nog even aan toe voegen dat de angst bij mij alleen bestaat bii mn eigen merrie. Elk ander paard stap ik zonder nadenken op, en het gaat áltijd goed, val bijna nooit, heb het paard altijd volledig onder controle.
Ik merk dat dat bij mn eigen paard niet zo is. Door mijn stress maak ik haar stressy, waardoor ze wat feller word, en ik nóg angstiger word.

Laatst bijgewerkt door Laurora op 10-03-19 19:07, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-03-19 19:04

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 10-03-19 19:04

Ik heb een paar jaar geleden een depressie gehad. Ik heb dus daarbij een angststoornis. Wat je moet proberen us te relativeren. Als ik nu opstap wat is het ergste dat er kan gebeuren? Eraf vallen. Ja dus? Zolang ik mezelf zo terugroep van mijn angst gaat het super

**Geplaatst**: 10-03-19 19:39

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 10-03-19 19:39

Nou, dat probeer ik wel, om te denken wat het ergste is dat kan gebeuren, maar ik kan nog wel veel ergere dingen verzinnen dan eraf vallen hoor ...

En ik word er ook niet meteen rustiger van, ondanks dat ik dan ook tegen mezelf zeg dat de kans dat dat scenario zal gebeuren zo klein is dat het eigenlijk niet eens waard is om eraan te denken.

**Geplaatst**: 10-03-19 19:59

Geplaatst: 10-03-19 19:59

Pff. Dit topic wordt herkenbaarder bij elke reactie die ik lees. Nadat ik 2 x hard van mn paard ben gevallen (gewoon in de bak, pech) en daarbij voor beide keren in het ziekenhuis ben beland, zit er ook wat angst.

En ik koppelde het eigenlijk op andere dingen: nog veel rugpijn v.d. val, de triggers willen weg werken en dus de onderdelen (opzadelen/opstappen) willen opbouwen via +R.. Maar hoe meer ik hier lees, hoe meer ik herken. En eigenlijk is het dus niet alleen dat, ik heb best wel angst weer op te stappen

Ik heb ondertussen meermaals het aanbod gehad tussendoor op (brave/minder groene) paarden te rijden van stalgenoten. Maar.. ondanks de rug pijn is het ook een angst dat ik nog niet wil. Lastig! Ik volg dit topic dus even, want ondanks ik geniet van grondwerk vind ik buitenritjes echt magisch!

**Geplaatst**: 10-03-19 20:12

Geplaatst: 10-03-19 20:12

Het heeft mij trouwens echt wel geholpen anderen op mijn poown te laten rijden. Zodat ik gewoon kan zien hoe braaf hij is.

Geeft ergens vertrouwen.

Overigens "fijn" om te lezen dat er anderen ook mee worstelen.
Het is niet iets wat je zomaar vertelt tegen anderen. ( ik niet toch)

**Geplaatst**: 10-03-19 20:14

Geplaatst: 10-03-19 20:14

Wat kan angst toch een raar iets zijn hè, met veel verschillende oorzaken.
Maar gelukkig ook heel veel verschillende (combinatie) oplossingen.

Als Centered Riding instructeur en psychosociaal counselor heb ik me gespecialiseerd in het begeleiden van ruiters met angst en ik geloof heel erg in het niet buiten je comfortzone gaan maar met kleine stapjes en positieve herinneringen je comfortzone langzaam vergroten.
De reden hiervoor is dat een paard je spanning aanvoelt en daar op kan reageren en dat is gewoon niet handig. En in stress is je leervermogen ook sterk verminderd.
Het positieve is dat je met ademhaling je stresssysteem kunt beïnvloeden (heb ik een heel verhaaltje over staan op mijn website), dus vooral rustig ademen werkt echt heel goed.

Bij een duidelijk aanwijsbare oorzaak (bv val) kan EMDR heel goed helpen.

En "Wat als gedachten" ... Heel herkenbaar. Wat ik daarbij goed vind helpen is op een moment dat je niet op je paard zit (die je stress aanvoelt weet je nog

) er over door gaat denken met iemand (die nuchter blijft) erbij. Wat is het ergste wat er kan gebeuren, wat is daar erg aan ... enz. En dan bedenken of en hoe je die risico's kunt beperken en welke risico's je evt aan wilt gaan. Daar zijn best manieren voor.

Voor iedere combinatie is er een andere oplossing maar ik ben er van overtuigd dat er altijd hoop is.

**Geplaatst**: 10-03-19 20:19

Geplaatst: 10-03-19 20:19

[***] schreef:
Nou, dat probeer ik wel, om te denken wat het ergste is dat kan gebeuren, maar ik kan nog wel veel ergere dingen verzinnen dan eraf vallen hoor ... En ik word er ook niet meteen rustiger van, ondanks dat ik dan ook tegen mezelf zeg dat de kans dat dat scenario zal gebeuren zo klein is dat het eigenlijk niet eens waard is om eraan te denken.

Wat lastig dat je er zo mee zit dat het je belemmert in je doen en laten met je pony. Helaas werken ratio en emoties ook niet altijd even goed samen wat dat betreft. Heb je al eens geprobeerd om op pad te gaan met een bodyprotector aan of met een beugelriem o.i.d. om de hals zodat je houvast hebt "mocht" er iets gebeuren? Het is wel een beetje symptoombestrijding, maar uit ervaring kan ik zeggen dat het je wellicht wel kan helpen om te ontspannen en in ieder geval te genieten van je rit.

Ik ben zelf ook geen heel dappere ruiter, maar rijd wel voor mijn werk verschillende paarden per dag en hoewel ik weet dat ik ze best aankan en ook niet snel val, er zitten ertussen bij wie ik eigenlijk standaard twee vingers om de halsriem van m'n martingaal heb zitten voor het geval dat (fair enough, nou doen deze ook daadwerkelijk wat: eentje bokt graag en hoog nadat hij je eerst uit het zadel trekt en een andere is extreem schrikkerig en draait zich dan in een oogwenk 180 graden om). Het is zo'n automatisme geworden dat ik het niet eens meer merk, behalve dan dat ik wel veel meer ontspannen op het paard zit.