Geplaatst 
Elf jaar geleden verkocht ik namelijk mijn paard. Mijn prinses, mijn vriendin, mijn droompaard. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat de situatie in mijn leven zo slecht was dat ik haar niet meer kon houden. Relatie over, geen baan, geen huis en zo ernstig depressief dat ik eigenlijk helemaal niks meer wilde.
En zo was ze van de ene op de andere dag vertrokken... mijn prachtige schimmelmerrie, en al mijn dromen lagen in duigen.
Ik besefte heel goed dat ik aan mezelf moest werken omdat ik er zo slecht aan toe was en de kans bestond dat ik anders het opvolgende jaar niet meer mee zou maken. Dus ik ging in therapie, en terwijl het langzaam beter met me ging kwam ik tot het inzicht dat het grootste gemis in mijn leven toch een paard was. Ik functioneerde gewoon niet zonder, en op 7 december 2008, een jaar nadat ik Silly verkocht, kreeg ik een nieuw doel ik mijn leven.
Totaal onverwacht ging ik voor de grap met een vriendin (dezelfde vriendin als die Silly van mij kocht, ze stond vlakbij, maar ik wilde haar niet meer zien omdat het me gewoon teveel pijn deed) naar een handelaar in de buurt en daar stond een bruin hengstveulen. En in een opwelling kocht ik hem voor een appel en een ei.
Hij was alles wat ik niet wilde, maar bleek uiteindelijk mijn redding te zijn, en in de tien jaar die volgden werden Sam (na drie weken kreeg hij een naam, omdat 'klein bruin beest' niet zo lekker riep
) en ik onafscheidelijk. Hij is uitgegroeid tot de stoerste krachtpatser die je je maar kunt bedenken en inmiddels rijden wij na de nodige ups en downs heel verdienstelijk mee in het Z2 
Maar in die elf jaar zonder Silly heb ik haar nooit los kunnen laten. Mijn vriendin had haar inmiddels ook verkocht en jarenlang heb ik niet geweten waar ze was. Ik kon geen foto's van haar bekijken zonder een traan en een steek in mijn hart. Ik vond haar uiteindelijk weer, ze was ergens waar ze het goed had en waar ze mocht blijven. Dat stelde me gerust, maar de stekende pijn van alle spijt bleef.
Ze werd weer verkocht en weer verloor ik haar uit het oog. Ook op de paardenzoeker van de KNHS was geen informatie meer te vinden, dus ik overtuigde mezelf ervan dat ze dood was. Om het los te kunnen laten, misschien zou ik zo kunnen stoppen aan haar te denken...
En toen gebeurde er een wonder. Ik zei toch al dat dit een Penny-verhaal ging worden?
Op 7 december 2018, tien jaar nadat mijn held Sam in mijn leven kwam en alsof het zo bedoeld was, hoorde ik vanuit mijn bureaula de pling van mijn privé-telefoon. Dat geluid heb ik op mijn werk altijd uit, dus ik pakte mijn telefoon om hem op stil te zetten. Omdat ik het niet kon laten, keek ik even op Facebook en mijn hart stond zowat stil! De seconde dat de advertentie geplaatst was, kwam hij op mijn scherm naar voren en zelfs zonder de tekst te lezen herkende ik haar. Mijn Silly, inmiddels bijna 20 jaar oud en voor een habbekrats te koop.
In paniek maakte ik een schermprint en stuurde die naar mijn vriendin die haar destijds van me kocht. Zij belde me direct, net zo geschrokken als ik, en toen ik huilde dat ik haar NU terug ging halen bood ze aan dat dan samen te doen, en kon Silly bij haar op stal komen.
Binnen een half uur was de koop via de app geregeld, en de volgende dag stonden wij om 9 uur 's ochtends met trailer in Friesland (vanuit Noord-Brabant
) om haar mee naar huis te nemen.Silly herkende ons direct, en alhoewel de weersomstandigheden abominabel waren op de heenweg klaarde het op toen ik mijn lang verloren vriendin op de trailer zette. Het was goed zo.
Toen ik haar moest verkopen, heb ik haar beloofd dat ik haar ooit weer kwam halen. En dat ik die belofte nu waar heb kunnen maken voelt alsof ik de loterij heb gewonnen.
Genieten nu! 
Die gaat nooit weg, nog voor geen miljoen. Ik heb mezelf ook plechtig beloofd dat ik nooit meer een paard verkoop omdat ik er ook erg slecht in ben 
Ze is wat stijf in haar lijf maar met een paar maandjes bejaardengym wordt ze vast wel weer de oude 
