Hi Bokt

In dit topic hoop ik de training en relatie tussen mij en mijn jonge, sensibele "probleem"paard bij te houden. Op dit moment zitten we namelijk weer in een diep dal. Ik hoop door middel van dit topic tips te krijgen en wellicht zijn er mensen die nu het zelfde ervaren of hetzelfde hebben ervaren met hun paard.
Achtergrondinformatie
In april 2017 kocht ik een bijna 3-jarige merrie, Zara, via een handelstal. Na 10 jaar lang de paarden van andere mensen te hebben verzorgd, wilde ik graag mijn eigen paard om voor te zorgen. Ik was opzoek naar een D- of E-pony, met voorkeur een ruin. Ik heb geen wedstrijdambitie, rijden vind ik niet heel erg leuk (omdat ik snel onzeker ben) en ik wilde vooral een lol-met-je-knol pony waar ik veel grondwerk mee kon doen en af en toe een buitenritje. Op marktplaats zag ik Zara voorbijkomen en ik was gelijk verliefd op de foto’s. In het echt was ze net zo leuk en bovendien kwam ze bij de handelaar heel lief, geduldig en onschuldig over. Het enige nadeel vond ik dat ze al was ingereden, dat vond ik zelf te vroeg, maar ik zou haar gewoon een hele lange vakantie geven.
Nou, pony gekocht, werd keurig door de handelaar bij mij op stal afgeleverd, en rustig de tijd genomen om aan elkaar te leren wennen. Ik ben niet iemand die een paard met 3 jaar al volledig zadelmak en doorgereden wil, dus ik gaf Zara rustig de tijd om de gehele zomer op de wei bij te komen. In die tijd hebben we veel grondwerk gedaan: aan de hand mee lopen, terug is terug, om is om, voetje is voetje, alle basis dus.
Na een maand zijn we ook begonnen met het opbouwen van het longeren; de eerste keer ging prima, de 2e keer Drama met een hoofdletter D. Steigeren, bokken, gericht trappen, omdraaien, trekken, rennen. Naja… Oke, we hebben iets om aan te werken. Hulp gevraagd van een stalgenootje om mij met het longeren te helpen, want het is een jong paard en ik wilde vooral niet in mijn eentje een beetje aan gaan zitten klooien.
Er zat na een tijd duidelijk verbetering in het longeren, maar het bleef een gedoe, want Zara bleef zich verzetten. Op dit moment hadden we al verschillende manieren geprobeerd: de “rustig maar, ho maar paardje” manier, de “haal toch gewoon die zweep er flink over” manier en de manier waar ik zelf het meeste fan van ben: de “let op wat je zelf doet” manier. Ik merkte dat Zara beter reageerde als ik signalen gaf met mijn lichaamstaal ipv met stem of zweep, dus die manier hield ik aan, maar alsnog waren de longeertrainingen niet erg succesvol en ging ik over naar het loswerken: geen lijn, geen gedoe aan het hoofd, kortom: geen direct contact. Wat een rust gaf dit voor ons! Op dit moment werken we vanaf de grond nog steeds zoveel mogelijk op die manier: met zo min mogelijk direct contact.
En dan het rijden. Als ik dacht dat het longeren een ramp was, dan was ik nog niet voorbereid op wat mij er met het rijden te wachten zou staan. Ik braaf een zadel aan laten meten voor mijn 3,5-jarige pony, terwijl iedereen om mij heen me scheef aan stond te kijken. Wie laat er nou weer een zadel opmeten op zijn jonge paard? Dan kan je elke maand de zadelmaker laten komen voor aanpassingen. Klopt, heb ik ook laten doen. Ik ben zo’n gekkie die zijn paard een zo comfortabel mogelijk leven wil geven…

Alles was goed, dus we stappen eind van de zomer (2017) op en net zoals bij het longeren: 1e keer prima, 2e keer Drama (hou in gedachten dat ze bij de handelaar als was ingereden en “doorgereden” dus dit was niet haar allereerste keer ohz). Zara gooide mij eraf. Oh oh, dit vind ik toch niet zo grappig, maar ik heb een jong paard dus dit was te verwachten en het is niet erg, we schakelen gewoon weer hulp in! Een stalgenootje bood aan om Zara 2x per week de winter door te rijden voor mij en dan ging ik er zelf gewoon op wanneer ik zin had. Dat vond ik prima, dus af en toe ging ik er met trillende handen op om even een staplesje te doen, dat was al spannend genoeg.
Toen kwam de lente (2018) en durfde ik voor het eerst mee te gaan op een buitenritje met Zara. Dit ging redelijk en ik besloot wat vaker bij mijn bijrijder te komen kijken als ze in de bak reed. Op een dag voelde ik me stoer en ben ik nadat mijn bijrijder even had gereden zelf opgestapt en ik ging gelijk maar galopperen, dan was dat achter de rug. Zara was onwijs braaf en zo begon onze opbouw in de bak. Ik liet Zara weer helemaal checken, zadelmaker, tandarts, osteopaat. Yes, alles zat weer helemaal goed. Ik begon te lessen bij een fijne instructrice en de lessen waren geweldig, ik was zo blij! Zonder zadel, bitloos, we deden het gewoon. Het ging niet vlekkeloos, maar we deden het wel en met vertrouwen! Deze zomer waren Zara en ik echt 2 handen (hoeven?) op 1 buik. Zie je, het komt toch goed…

Rijden zomer 2018

Rijden zomer 2018
Huidige situatie
… of toch niet? Eind oktober was helaas het weideseizoen bij ons op stal afgelopen. De paarden gingen weer naar binnen en zouden nu nog maar 2/3 uur per dag buiten komen (wat in omgeving Rotterdam al boffen is hoor als je geen eigen landje hebt). Ik vreesde heel de zomer al voor dit moment, ze zou toch niet weer zo worden als vorige winter? En ja, dat werd ze wel… maar dan keer tien. Wat ik toch al wist werd mij nu nog een stuk duidelijker: Zara kan niet 21 uur lang op stal staan. Geen een paard kan dit eigenlijk, maar Zara maakt heel duidelijk dat ze “DIT ECHT NIET KAN, HELP. HAAL ME HIER UIT. IK. HEB. ZO. VEEL. ENERGIE. IK VIND DIT NIET LEUK. DIT IS STOM. IK WIL BUITENSPELEN. HALLO? HOOR JE ME? ZIE JE ME NIET SCHRAPEN? IK VERTEL JE WAT. JA JE KAN ME WEL IJZERS OP DOEN ZODAT IK MIJN HOEVEN NIET KAPOT SCHRAAP, MAAR DAAR WORD IK NIET RUSTIGER VAN. IK GOOI JE ERAF HOOR TIJDENS HET RIJDEN ALS DAT HET DUIDELIJKER MAAKT.” Message received, *veegt bakzand van gezicht*. Dit werkte dus echt niet, ik wil niet meer rijden. Mijn bijrijder is er eigenlijk klaar mee. Wat moeten we nou?
Verhuizen. De enige optie die ik nog zag (behalve verkopen, maar daar begin ik niet aan), was verhuizen naar een plek waar ze wat meer buiten kon komen en waar het weideseizoen langer is. Al snel vond ik een stal die dit aanbood en heb ik met pijn in mijn hart mijn paard en spullen gepakt en ben ik op 29 november verhuist naar een andere stal. Tijdens de eerste dagen na de verhuizing verbaasde Zara me, zo rustig, zo braaf, gaat het wel goed met haar? Dit zal volgende week wel omslaan. En ja hoor, volgende week is nu net voorbij en Zara is volledig omgeslagen. Vanaf de grond gaat het prima tussen haar en mij, rijden doe ik bewust nu even niet, omdat ik het zelf te spannend vind en Zara. Voelt. ALLES. Mijn bijrijder rijdt wel al op de nieuwe stal, maar dit is een drama, Zara is nu gewoon echt gevaarlijk. En ik snap het best, ze is super sensibel, ze is net verhuisd, alles is eng, dus ze mag af en toe uit haar panty gaan. Maar voor het rijden is dit nu echt te gevaarlijk, vandaar dat ik vandaag heb besloten dat we met rijden tijdelijk gaan stoppen.
We gaan helemaal opnieuw beginnen. Vanaf nul. Naja vanaf nul en een beetje, want in principe zit de basis aan de hand er nog prima in. Toch wil wel vanaf deze basis weer gaan beginnen, aan de hand. Stap is stap, terug is terug, om is om, voetje is voetje. Links is links, rechts is rechts en als ik zeg ho, dan bedoel ik ook ho. Vanaf deze ultieme beginselen wil ik weer gaan opbouwen, waarbij centraal staat:
GEHOORZAAMHEID door middel van VERTROUWEN en RESPECT.
“Ah gatsie, wat zweverig. Ben jij er zo een? Haal gewoon de zweep eroverheen,” hoor ik dan in mijn achterhoofd gezegd worden door stemmen van mensen om mij heen uit het verleden. En ja het klinkt misschien zweverig, maar ik ben niet zweverig, ik ben eerlijk tegenover mijn paard. Althans, ik wil eerlijk zijn tegenover mijn paard. En soms is inderdaad een duidelijk tik eerlijk, maar in vele gevallen moet je eerst de tijd nemen om je paard te begrijpen voordat je eerlijk kunt trainen en weet wat eerlijkheid is tegenover je paard.
Samenvatting
Het probleem: Mijn pony is erg lastig tijdens het winterseizoen, wat normaal is voor een (jong) paard. Mijn probleem is dat ze niet gewoon “stout” is, maar dat we nu in een situatie zitten die gevaarlijk wordt. Het is een sensibele, nerveuze binnenvetter met onverwachte, explosieve reacties onder het zadel. Omdat ik de band die ik met dit paard heb niet wil verpesten heb ik besloten om met mijn paard volledig opnieuw te beginnen.
Paard:
- Zara
- 23 juni 2014
- NPA x Fries x Fjord
- Merrie
- 1.50
- In mijn bezit sinds 30 april 2017
Mijn karakter:
Sensibel, koppig, emotioneel, ongeduldig, onzeker, nerveus.
Het karakter van mijn paard:
Sensibel, koppig, dominant, ongeduldig, onzeker, nerveus, binnenvetter.
Wat gaat goed?:
- Grondwerk
- Vrijspringen
- Loswerken
- Met balken loswerken
- Vrijheidsdressuur
Wat gaat niet goed?:
- Rijden: “Schrikken”, bokken (incl. Hoofd tussen benen), vier benen de lucht in, rennen, omdraaien, omspringen. Op dit moment is ze “gevaarlijk”
- Longeren met direct contact: Rennen, bokken, draaien, trekken
- Enkele lijn halster
- Enkele lijn hoofdstel
- Dubbele longe
Wat hebben we geprobeerd?:
- Verschillende instructrices
- Zweep erover aanpak
- Voorzichtige aanpak
- Voedingssupplementen (magnesium, nerv control)
- Energie arm voer
- Meer beweging
- Minder beweging
- Deken op
- Deken af
- Bitloos
- Loswerken voor het rijden
- Meer ruwvoer
- Verhuizen
Gezond?:
- Volgens dierenarts: ja
- Volgens tandarts: ja
- Volgens osteopaat: ja
- Volgens hoefsmid: ja
- Volgens zadelmaker: ja
Waar ik uiteraard rekening mee houd:
- Ze is jong
- Het is koud
- Ze heeft veel energie
- Ze staat niet meer heel de dag op de wei
- Ze heeft spanning door de verhuizing
Ik ga dus met mijn sensibele jonge merrie weer helemaal vanaf nul beginnen, omdat we op dit moment in een situatie zitten waarbij we niet verder gaan komen. Als je niet vooruit kan, dan maar achteruit…
Ik plaats dit topic, omdat ik hoop dat jullie het leuk vinden om de heropvoeding van zowel mijn paard als mijzelf te volgen. Ik hoop dat er misschien mensen zijn die zich hierin herkennen, hetzelfde doormaken met hun paard (of hebben doorgemaakt) en dat er misschien mensen zijn met tips!
