Geplaatst Zo'n 4 jaar geleden waren we opzoek naar een nieuwe topper, als snel kwam Anna-Lena op ons pad. Een haflingermerrie van toen 7 jaar. Ik was opslag verliefd.
In het begin hadden we wat startproblemen, maar langzamerhand vielen de puzzelstukjes op z'n plek.
Toch is Anna onder het zadel erg baldadig geweest, soms ging het een poosje goed (lees 2/3 week) en dan was het weer compleet mis. Niet willen draven en galloperen, alleen maar staken en bokken.
Als maar doorgezet, aantal keer masseur, fysio, dierenarts en zadelpasser erbij gehad. Ze zat wat vast bij de schouders en lendenen, maar met een paar bezoekjes bij de masseur moest dit opgelost zijn. Dit was ook zo, maar helaas wel voor maar 2/3 weken..
Het voelde niet goed, Anna is een schat van een dier, onwijs slim en leergierig. Veel mensen langs de zijlijn vonden dat het een stukje karakter was of een gebrek aan opvoeding. Nog altijd hield ik vol dat het niet goed zat, dit is niet Anna.
24 November ben ik weer gaan trainen met Anna (zoals bijna elke dag), Anna was in het begin fijn te rijden maar het duurde maar even en ze ging weer in staking. Ik dacht bij mezelf :'dit kan niet goed zijn, mijn gevoel zegt dat er iets is.' Ik ben afgestapt en teleurgesteld met haar aan de hand gaan uitstappen.
Ze kijk me aan en begreep er niks van,.. toen ik dat zag, brak mijn hart en barstte ik in huilen uit.
Veel met mama gepraat dat weekend, gevraagd of er nog voor 1x (door een deskundige paardenarts) naar haar mocht worden gekeken. Gelukkig stond mama achter mij en hebben we een goede kliniek opgezocht. Maandag 26 November gebeld naar de paardensportkliniek in Wolvega, we konden dinsdag 27 November meteen terecht.
Aangekomen in Wolvega moesten we even wachten, minuten gingen voorbij en ik was ontzettend zenuwachtig. Later werden er röntgenfoto's, en als daar niks uit kwam, een echo gemaakt. Uit de foto's kwam niks, omdat ze nog suf was van de sedatie, direct een echo laten maken. Zelfde wilde ik hier liever niet bij zijn.
Weer tikten de minuten voorbij, het duurde en het duurde en het voelde gewoon niet goed..
Eindelijk mochten we terug naar Anna, nog helemaal suf stond ze daar naast de dierenarts.
En toen kwam het ,... 'Je pony mist een wervel.'
Eindelijk viel ook het laatste puzzelstukje op z'n plek.
Anna mist een wervel in haar rug (vlakbij het heupbeen), dit heeft ze als sinds de geboorte en hierdoor is de wervel voor het heupbeen helemaal vergroeid. Dit verklaarde al die jaren Anna haar gedrag onder het zadel.
Eenmaal in de auto barstte ik weer in huilen uit, het kwam (ook als was ik er op voorbereid) als een klap, maar tegelijk een last van m'n schouders
.Anna mag bij ons blijven en komende zomer gaat ze bij de hengst en hopen we op een prachtig veulentje van haar. Helaas houd de sport en alles wat daar bij komt kijken hier op. Erg jammer, maar Anna hoeft geen pijn meer te lijden tijdens het rijden. Eindelijk begrijpen we elkaar en weet ik wat Anna me al dit jaren heeft willen vertellen.
Bedankt voor het lezen en misschien tot een volgende keer
maar goed dat jullie het nu weten.
