Geplaatst Mijn jaar begon heel goed, in februari kwam ik een advertentie tegen van een lieve tinkerdame die een verzorger nodig had en aangezien ik al even aan het zoeken was naar een nieuw verzorgpaardje nadat ik mijn vorige verzorgje had moeten laten gaan door een accident kon ik niet anders dan te reageren.
Ik ben gewoon gevallen voor dat bolletje haar dat ik zag
En daar was ze dan Vicky! Een super lieve tinker merrie met een gouden hartje en zoveel geduld! Ik had het jaar hiervoor nog maar net een gebroken schouderblad gehad na een zware val van een pony en niet alleen mijn schouder was gebroken maar ook mijn vertrouwen had een serieuze deuk gekregen, rijden was dus zo goed als uit beeld voor mij.
Maar door steeds meer tijd te spenderen met Vicky door te wandelen aan de hand, te poetsen, longeren of gewoon rondhangen in de piste kwam die dag er toch aan dat ik terug ging rijden. Daarna werd naar Vicky gaan steeds een moment van rust voor mij, ook omdat ik thuis in een moeilijke situatie zat en bij haar gewoon even niet aan alle miserie moest denken. Dus hierbij met een beetje informatie laat ik jullie graag mijn eerste jaar met Vicky zien, de pony die mij mijn vertrouwen terug heeft gegeven en waardoor ik terug met plezier ga buiten rijden. Ik kan haar eigenaresse niet dankbaar genoeg zijn voor deze mooie kans.
Vele dagen was ik zo te vinden op stal, vuile handen maar mooie vlechten bij de pown,
Of lekker gezellig in de weide niets doen maar van het zonnetje genietend
En dan kwam de dag dat ik besloten had om de draad terug op te nemen, de eerste buitenrit naar het bos recht tegenover de stalling, een grote stap maar zo de moeite waard.
Onze eerste buitenrit, helemaal alleen erop uit, met airbagvest en tok natuurlijk, iets wat misschien eerder mentaal voor mij ook vertrouwen geeft maar ik voel er me veiliger door.
En vanaf dan begonnen de avonturen en gingen we een stapje verder wandelen, soms te voet, soms te paard.
Tussendoor ook een paar fotoshoots gedaan met wat vrienden, wat ook altijd leuk is:
Maar helaas is niet alles rozegeur en manenschijn, op een dag wou ze ineens niet meer op de route gaan een bepaald deel in een straat, natuurlijk wel even een groot vraagteken voor mij. Dus vanaf dan deden we meer wandelingen aan de hand want daarbij stopte ze niet. Als ik nu terugdenk naar dat moment denk ik dat het vooral was omdat ik zelf ook met te veel bezig was door mijn thuisituaties dat ze het aanvoelde en zei 'nope!'.
Naar het bos gaan was geen probleem dus naast aan de hand ritjes gingen we soms ook nog even langs het bos aan de overkant van de stal, en daar deden we ondertussen ook nog eens een mini shoot waar ze fier haar nieuwe trukje mocht showen
Ook steek ik soms rare dingen uit met haar en loop ik ineens rond op stal met een eenhoorn, en ze vind het allemaal niet erg
Ondertussenhad ik de oplossing gevonden voor te gaan wandelen, we deden de route gewoon eens in de omgekeerde volgorde en we waren weer vertrokken op avontuur, en zo gingen we overlaatst voor een super galop op de spaanse linie in de buurt waar ze echt mocht gaan, remmen los en gaan, waar we beiden zo veel van genoten hebben.
En daarbij sluit ik ons jaar af en gaan we met ons tweeen van 2019 een nog beter jaar maken dan 2018, meer avonturen om naar uit te kijken
Ondertussen dit jaar is ze ook drachtig geworden van een leuke appaloosa hengst dus volgend jaar kijken we alvast uit naar een klein leuk wondertje. Nog steeds dank ik alles aan Vicky dat ik dit jaar zo goed ben doorgekomen, ze is er steeds geweest voor mij in moeilijke momenten en ik had steeds een veilige haven om naartoe te vluchten, iemand die me niet beoordeelde en gewoon bij mij bleef zonder reden.
