Toen ineens besefte ik me iets, ik ben er klaar mee. Ik ben klaar met de paarden...
Ik heb zoveel kansen gehad om leuke dingen te doen, ik kan bij goede trainers gewoon langs gaan om van ze te leren, maar ik doe het niet. Ik kan 3 keer in de week in het bos rijden als ik wil, maar ik doe het niet. Ik kan paarden van anderen rijden, maar ik doe het niet. Ik kan onwijs leuke lessen krijgen, maar ik doe het niet...
Achteraf schort het al veel langer aan mijn inzet, ik heb veel kansen gehad, maar ze altijd maar half aangepakt. Het was altijd onbegrijpelijk waarom het niet lukte en waarom ik zo'n pech had, maar nu besef ik me heel duidelijk dat de wil niet sterk genoeg was.
Heb ik mezelf dan jarenlang voor de gek gehouden? Dat denk ik niet. Want ik heb ook onwijs leuke momenten gehad, en tot 2 maanden geleden echt geweldig genoten op de rug van een paard. Ik kwam op de leukste plekken en ontmoette de gezelligste en liefste mensen. Het lesgeven vond ik altijd ontzettend leuk, en ik dacht dat ik het nooit zat zou worden!
Dus, we gaan door, zonder paarden. Maar met bokt. Maar ik ga me vooral richten op mn opleiding en wellicht komen er nog andere leuke dingen op mijn pad. Maar dit hoofdstuk is voor nu gesloten. Wel met tranen en verdriet, want het is ook niet eenvoudig om dit besef te ondergaan. maar tegelijkertijd geeft het zoveel rust...
Misschien dat ik ooit in de toekomt weer ga rijden, time will tell. Maar voor nu hang ik mijn chaps aan de wilgen. Wellicht ooit...


