Ik heb mijn paard intussen al 3,5 jaar geleden gekocht toen ik in het derde middelbaar zat. Ik kom niet uit een paardenfamilie, dus ik stond er (gelukkig wel met hier en daar hulp van mijn moeder) alleen voor. Mijn 5de middelbaar was een beetje een ramp. Ik kon mijn tijd heel moeilijk verdelen tussen school, paard en mijn andere hobby's. Ik deed toen nog half pension, dus elke dag zelf binnen zetten, uitmesten en voederen. Begin 6de middelbaar dan toch besloten paard ergens anders op vol pension te zetten, met goed resultaat want ben intussen met mooie punten afgestudeerd

Maar nu dus het volgende, ik ga verder studeren. En niet bij de deur. Ben ongeveer 1-1,5 uur bezig met reizen heen, en dan natuurlijk nog eens terug. Dus per dag ongeveer 2-3 uur kwijt daaraan. Ik ga bewust voor mijn paard niet op kamers. Ik heb deze zomer veel gewerkt en merkte toen al toch niet zoveel tijd meer te hebben voor paardlief. Tijdens school heb ik gelukkig wel terug een vast schema waardoor ik ook weer wat meer structuur heb (waar ik als persoon veel nood aan heb, want ik ben zeer slecht in plannen). Dus besloten om opzoek te gaan naar een verzorger die ook wat mee betaalt aan het stalgeld, want dat is ook een situatie, namelijk onze stal is met 20 euro opgeslagen door de droogte, wat best veel is, maar ik betaal een deeltje zelf dus nu ligt het mij ook zwaar in de portefeuille, alhoewel ik door de zomer heen veel werk en dus veel centjes verdient heb en het me tot nu toe elke keer wel gelukt is (desnoods van spaarrekening, ik heb wel wat gespaard, krap in kas of onverantwoord is het niet echt, ik heb wel een spaarboekje voor als er iets gebeurt) maar er ligt toch altijd een druk op mijn schouders. Ik had een goede verzorger gevonden, leuke meid maar helaas klikte het toch niet. Wil er niet te veel woorden aan vuil maken. Maar nu zit ik dus zonder verzorger en die zoektocht is echt niet evident. Ik wil niemand te jong of onervaren bij mijn paard laten rondlopen en dat is al een hele zoektocht op zich.
Gisteren ben ik dan naar een stal gaan kijken die op fietsafstand ligt, maar niet veel goedkoper is en ook een downgrade is qua faciliteiten. Mijn paard staat nu ongeveer op 15min afstand met de auto. Meestal ben ik daardoor afhankelijk van mijn moeder want ik heb geen rijbewijs en met de fiets ben ik al even onderweg en het is ook niet een van de veiligste routes om te fietsen. Ik ben door een voorval ook heel voorzichtig geworden met het verhuizen van mijn paard. En bovendien zorgt het niet echt voor een oplossing, en dat besef ik ook...
Ik heb gelukkig veel minder les dan in het middelbaar en een dag meer vrij, maar natuurlijk is het wel wat moeilijker geworden en moet ik meer studeren. En niet te vergeten dus een pak verder weg als voordien. Ik voel me ontzettend schuldig naar mijn paard toe dat ik hem in principe niet echt meer de tijd kan geven die ik hem voordien altijd gaf. Ik heb mijn paard altijd op de eerste plek, na school dan, gezet en altijd erg mijn best gedaan om hem alle tijd en aandacht te geven die hij verdient. Daarom leek een tweede ruiter mij ook de beste optie maar dit is dus zoals boven vermeld niet evident te vinden.
Ik vroeg me dus af of er mensen zijn die een oplossing weten of hetzelfde hebben meegemaakt en hun ervaring willen delen. Verkopen is voor mij echt de laatste optie, ten eerste omdat ik dit nog erger zou vinden voor mijn paard en ten tweede dat hij nu toch al 15 jaar is en dus een goede kwalitatieve lange thuis geen zekerheid is...