ik heb een hele lieve haflinger van 7 jaartjes oud, al bij mij sinds dat ze 2 is. in de eerste 2 jaar heel veel plezier gehad, veel buitengereden en lekker gek gedaan, ik kon er werkelijk alles mee. ik begon ook met lessen toen ik haar had maar het was niet serieus, totdat we een andere lesgroep kregen met bijna alleen maar wedstrijdruiters waar wij tussen reden als amateuristische recreatieve gekken. ondanks dat wel lekker gek blijven doen. we lesten alleen om de basis erin te krijgen zodat we op buitenrit ook wat meer konden doen dan alleen gek doen en om af en toe een keer een oefenwedstrijdje van de club te rijden. alleen die basis is er nooit gekomen en het begint me op te breken, na 4 jaar lessen kan ik haar nog geen normaal rondje door de bak krijgen zonder dat ze me aanspringt in galop of harder gaat lopen, afwenden en met haar hoofd gooit. buitenritten waren ook niet leuk meer want het was meer vechten om haar tot stilstand te krijgen dan dan ik haar normaal kon rijden doordat de basis nooit is gezet omdat het niet lukte. ondertussen kreeg ik steeds minder zin om te rijden en als ik dan toch ging rijden stapte ik na een haf uurtje huilend en boos af omdat ik haar gewoon niet normaal kon rijden zonder enorm te moeten vechten en dan stap ik liever af dan dan ik heel hard aan de kop ga zitten. Naar de les gingen we steeds minder omdat ik met wedstrijdruiters in de les zat kreeg ik 9 van de 10 keer geen aandacht en liet die ons maar onze gang gaan. ik mis de dagen dat ik nog lekker kon crossen en gek kon doen met haar en heb het gevoel dat we enorm uit elkaar groeien. Ik denk dat de uitdaging die zij me biedt te groot is voor mij, ik heb ook het gevoel dat ze bij iemand die meer ervaring heeft met jonge paarden en het doorrijden van jonge paarden meer op haar plaats is dan bij mij. ik heb gewoon echt geen zin meer om te rijden.
terwijl ik dit bericht typ zit ik ook werkelijk te huilen omdat ik op de grond wel een mega band met haar heb maar onder het zadel zijn we elkaars tegenpolen.. ik baal hier zo hard van en ik gun het haar ook echt niet. als ik dan de anderen uit mijn les zie word ik ook echt jaloers en zou ik liever een paard hebben die gewoon goed doorgereden is en waarmee ik weer lekker op pad kan en lange buitenritten kan maken maar die wel goed luistert naar mijn hulpen. ik weet dat het misschien heel verwend klinkt allemaal maar ik weet echt niet wat ik moet doen. mijn ouders steunen me ook niet echt, ik moet wel bij deze club blijven omdat mijn ouders echt niet met een trailer gaat rijden voor mij en mijn 'knol' en deze club op rijafstand is van mijn huis.
ik ben ten einde raad dus ik hoop dat iemand tips heeft...
alvast bedankt...