Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-18 12:29

Sommige dromen eindigen in een nachtmerrie

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-18 12:29

Hoi allemaal!

Veel topics heb ik hier nog niet geplaatst en eigenlijk ben ik meer een stille lezer op Bokt :')

Afgelopen zondag heb ik mooie foto's laten maken van mij en mijn paardje.

Weinigen weten dat mijn grote kinderdroom in 2016 eindelijk in vervulling is gegaan, een eigen paard!
Ik ben van nature een onzekere en angstige ruiter als het op galop aan komt, dus een geschikt paard vinden ging sowieso tijd vragen. Tot mijn verbazing niet. Van het moment dat ik Furst zag, was ik verkocht. Een tweede terugkeer en er mee rijden en de beslissing was gevallen, Furst ging mijn maatje voor het leven worden!
Een droom die negen dagen na aankoop al veranderde in een heuse nachtmerrie: de staleigenaar deelde me mee dat hij kreupel liep. Mijn wereld stortte in en van nature ben ik al een pessimist, dus ik wist dat het absoluut niet goed was (ik had al veel meegemaakt, dus het gevoel hebben van 'het geluk is me niet gegund' had ik in deze situatie wel). Het verdict van de dierenarts was een slijmbeursontsteking.
Uiteindelijk zijn we te weten gekomen dat hij dit al gehad had het jaar voordien, dat hij een speciaal ijzertje had. En iedereen kan gaan roepen dat ik hem had moeten laten keuren en dat het allemaal aan mezelf ligt, maar daarvoor heb ik dat topic niet gemaakt

Uiteindelijk is dit ook een les voor mij geweest en dit houd ik dan ook bij in de toekomst voor een nieuw paard.
Mijn ouders en ik besloten toen om hem nog niet helemaal op te geven en hebben hem een behandeling gegeven met hyaluronzuur in te spuiten en een revalidatieproces in te gaan. Dat was dan eind december en begin April was ik weer af en toe aan het rijden.
Ik longeerde hem eigenlijk meer dan dat ik reed, maar zo hield ik het werk er wel in. Tot September 2017 en hij weer heel licht kreupel liep.
Zoals ik al aangaf ben ik een enorme pessimist en heb ik nooit echt het gevoel gehad dat het goed ging komen met hem, maar mijn ouders (meer gezegd mijn vader) geloofden er wel nog in. Ondanks mijn nachtmerries dat wij, van zodra we ergens zouden naartoe verhuisd zijn, hij weer zou kreupel lopen. Het feit dat dit dan ook echt is uitgekomen, laat me nog steeds sidderen en beven.

Vanaf September ben ik met hem al op de sukkel. Er is tweemaal een Equine Bodyworker bijgeweest, een dierenarts omdat hij plots op drie benen stond (dit bleek dan een blein te zijn), een osteopate en een andere hoefsmid.
Afgelopen maand merkte ik dat hij het steeds slechter deed en echt heel veel pijn had, ondanks dat hij nog steeds dominant is tegenover zijn twee andere weidemaatjes. Bij het poetsen liet hij heel veel zijn been rusten.
Afgelopen maandag is dan ook de dierenarts voor de laatste keer geweest. Ik ben zelf ook moe gestreden. Ik ben emotioneel, fysiek maar ook financieel echt kapot van de situatie. En dan zal ik nog steeds reacties krijgen dat ik hem had kunnen terug brengen en een ander paard had kunnen zoeken, maar zo ben ik niet. Velen hadden hem al lang op gegeven maar in plaats daarvan heb ik mijzelf, mijn wensen, dromen en noden aan de kant gezet om te zorgen voor een paard waar ik niets van plezier meer mee had. Ergens vind ik dat wel mooi

Ik had mezelf op negatief nieuws voorbereid, dat ik ook heb gekregen. Maar toch was het schrikken omdat het écht heel slecht met hem ging.
Voor mezelf had ik al uitgemaakt, dat als ik slecht nieuws zou krijgen ik afscheid ging nemen van mijn vriend. Echter vond de dierenarts dat nog te vroeg, omdat ik dan te veel vragen zou hebben achteraf en ik misschien nog emotioneel niet in staat was om afscheid te nemen. Dus gaan we er nog één keer voor. We willen dat hij nog waardig op de wei kan staan zonder al te veel pijn en na te denken over hoe hij moet staan om niet té veel op zijn te zere been te moeten staan. Dat is wat de dierenarts wil zien en zo kan hij nog enkele maanden of jaren op de wei.

Een vriendin, die ik op het internet heb leren kennen was toevallig dat weekend in België en stelde voor om foto's te komen maken van ons beide omdat ik die niet had. Ik ben er nog steeds zo dankbaar voor dat ze dit heeft willen doen en ik vind dat we echt hele mooie foto's al hebben gekregen. Die zou ik graag delen met de mensen op bokt..

Nogmaals, ik ben niet op zoek naar haatreacties of 'hoe ik het had moeten aanpakken', ik wil gewoon mijn verhaal en foto's delen met Bokt. Bedankt voor het begrip

Alle credits van de foto's gaan naar mijn lieve vriendin Eileen en haar vriend Eduard!

**Geplaatst**: 28-06-18 12:46

Geplaatst: 28-06-18 12:46

Lieve TS
Ikzelf heb ook slijmbeursontsteking gehad. Rust, rust en nogmaals rust is het devies. Niet gaan 'rotzooien ' met allerlei injecties. Excuses moi... In de wei zetten en heel veel tijd geven. Wel elke, echt elke dag er naar toe gaan voor aandacht en verzorging.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-18 12:57

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-18 12:57

Marin_ka3 schreef:
Lieve TS
Ikzelf heb ook slijmbeursontsteking gehad. Rust, rust en nogmaals rust is het devies. Niet gaan 'rotzooien ' met allerlei injecties. Excuses moi... In de wei zetten en heel veel tijd geven. Wel elke, echt elke dag er naar toe gaan voor aandacht en verzorging.

Het was een vermoeden van slijmbeursontsteking.. Daarvoor moest ik een MRI doen maar dat kost 1500 euro en dat heb ik echt niet.
De pees zelf stond nu ook enorm dik, ter hoogte van de kootholte. De dierenarts heeft een hele medische uitleg gegeven maar het komt er op neer dat die pees ooit gaat scheuren omdat die ook beschadigd is. En rust heeft hij al

Ik heb namelijk zelf ook een slijmbeursontsteking gehad in de heup waar ik af en toe nog last van heb.

**Geplaatst**: 28-06-18 13:02

Geplaatst: 28-06-18 13:02

Respect voor jou hoe jij je voor je paard inzet! Ik hoop dat je inzet wordt beloond! De band tussen jullie is duidelijk te zien op de foto’s.... das een ervaring die niet voor iedereen is weggelegd. Ook dat is wat waard. En idd rust....en tijd.....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-18 13:06

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-18 13:06

Mopjemop schreef:
Respect voor jou hoe jij je voor je paard inzet! Ik hoop dat je inzet wordt beloond! De band tussen jullie is duidelijk te zien op de foto’s.... das een ervaring die niet voor iedereen is weggelegd. Ook dat is wat waard. En idd rust....en tijd.....

Dankjewel.... Er is een ander paardje op 't oog en ik heb het gevoel dat er enkele mensen zijn die mij daarvoor beoordelen, maar ik heb 2 jaar afgezien bijna met dit paardje terwijl er zoveel mensen zijn die binnen de 3 maand na een diagnose al een nieuw paardje hebben maar ik ben blijven vechten. Ik hoop inderdaad dat het voor mij ook beloond mag worden nu... En ja, de liefde is inderdaad te zien. Hij blijft echt tot zijn laatste adem is uitgeblazen. Liever laat dan vroeg, maar hij is mijn alles

**Geplaatst**: 01-07-18 15:07

Geplaatst: 01-07-18 15:07

Hoi TS,

ik lees je verhaal en ik beleef weer helemaal wat ik met mijn eerste paard had...

die liep ook na twee weken kreupel. ik heb twee jaar met hem gedokterd, kon af en toe een weekje rijden met alle goede hulp, hoefschoenen, kruiden, weet ik veel wat allemaal. maar meestal liep ik er naast. -O-

het was ook nog eens een brokkenpiloot, hij had ook nog wel eens een wond die hij door een onbekende manier had opgelopen.
Uiteindelijk heb ik hem in laten slapen.
en niet omdat ik je dat wil aanpraten, maar ik wil mijn beweegredenen geven waarom ik dat gedaan heb. Ik heb me daar best wel eens schuldig over gevoeld en pas later bleek dat anderen het niet zo raar vonden en dat sterkte mij. dus alleen daarom.

Na 2 jaar bleek gewoon niets te helpen. ik wist niet wat er precies mis was, maar in mijn netwerk van ostheopaten, dierenartsen en instructrices, en dat zijn goede, had ik besproken dat we alles geprobeerd hadden en we hadden als laatste probeersel mijn paard in training gezet bij mijn instructrice.
dat leek even goed te gaan, maar na een week stortte het kaartenhuis in en liep ie stok en stok kreupel. nog altijd met zijn oortjes naar voren en heel werkwillig.

Voor mij was dat de laatste strohalm, en ook dat werkte niet. Het zou nooit meer een paard worden waar ik leuk mee aan de slag kon. en met aan de slag bedoelde ik rijden. geen bijzonder hoge sport, maar dressuurlessen en buitenritjes.
Mijn eerste paard, mijn droom, stond daar niks te doen. op een stalling, die toch iedere maand redelijk wat kost. voor een gezond paard zou ik net zoveel betalen en zou ik ook kunnen doen wat ik wilde (want rijden is voor mij toch wel een echte wens. natuurlijk doe ik ook andere dingen, maar rijden moet wel kunnen). naar een weiland brengen op pension: vind maar iemand die je vertrouwd en m niet onderhands verkoopt. niemand ging dit paard gelukkig maken, hij was echt kapot. hij was heel blij met aandacht, dus ik zou er nog naar toe moeten blijven gaan. en dan mijn droom, die toch niet zo mijn droom was, moeten zien staan.

met die gedachtes heb ik besloten hem af te laten maken.
Ik denk dat ik echt alles gedaan heb wat ik kon om hem op de been te krijgen, maar dat is niet gelukt.
en ik heb nooit spijt gehad van mijn keus. ik heb na bijna 2 jaar een ander paard gekocht, waar ik zielsgelukkig mee ben. het heeft me lang geduurd om een paard zonder gebreken te vinden en waar ik het vertrouwen in had. was meer voor mij een leerweg dan dat ik de keus moeilijk vond. en gelukkig is mijn tweede paard bijna nooit echt kreupel.

ik wens je veel succes. en hopelijk valt het allemaal mee en komt het gewoon goed.

maar dat is soms een moeilijke weg en het banketstaaf is dat paarden heel lang kunnen doen alsof alles prima is... maar ze kunnen al lang heel slecht zijn. meestal moeten de eigenaren een keus maken over het einde van hun geliefde viervoeter....

**Geplaatst**: 01-07-18 15:18

Geplaatst: 01-07-18 15:18

Wat jammer dat je eerst eigen paard zo eindigt ts. Hier ook het eerste paars een probleemgeval en het is flink balen als blijkt dat ze niet te redden zijn.

Ik lees dat je al een tweede paard wil aanschaffen en dat moet je gewoon doen hoor! Maar aangezien je van jezelf al aangeeft een enorme pessimist te zijn is het dan geen idee om ook aan jezelf te gaan werken daarin met het paard?
Mijn ervaring is dat mensen die snel beren op de weg zien ook vrijwel altijd problemen krijgen met het paard. Is het niet medisch, dan wel rijtechnisch en ik denk dat het komt door de druk die zichzelf wordt opgelegd. Misschien voor een nieuw paard een leuk idee daarmee te werken. Paarden zijn daar heel geschikt voor: elke dag is een nieuwe dag met nieuwe rondes en nieuwe kansen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-07-18 14:07

Geplaatst door de TopicStarter : 02-07-18 14:07

driebergen schreef:
Hoi TS,

ik lees je verhaal en ik beleef weer helemaal wat ik met mijn eerste paard had...

die liep ook na twee weken kreupel. ik heb twee jaar met hem gedokterd, kon af en toe een weekje rijden met alle goede hulp, hoefschoenen, kruiden, weet ik veel wat allemaal. maar meestal liep ik er naast.
het was ook nog eens een brokkenpiloot, hij had ook nog wel eens een wond die hij door een onbekende manier had opgelopen.
Uiteindelijk heb ik hem in laten slapen.
en niet omdat ik je dat wil aanpraten, maar ik wil mijn beweegredenen geven waarom ik dat gedaan heb. Ik heb me daar best wel eens schuldig over gevoeld en pas later bleek dat anderen het niet zo raar vonden en dat sterkte mij. dus alleen daarom.

Na 2 jaar bleek gewoon niets te helpen. ik wist niet wat er precies mis was, maar in mijn netwerk van ostheopaten, dierenartsen en instructrices, en dat zijn goede, had ik besproken dat we alles geprobeerd hadden en we hadden als laatste probeersel mijn paard in training gezet bij mijn instructrice.
dat leek even goed te gaan, maar na een week stortte het kaartenhuis in en liep ie stok en stok kreupel. nog altijd met zijn oortjes naar voren en heel werkwillig.

Voor mij was dat de laatste strohalm, en ook dat werkte niet. Het zou nooit meer een paard worden waar ik leuk mee aan de slag kon. en met aan de slag bedoelde ik rijden. geen bijzonder hoge sport, maar dressuurlessen en buitenritjes.
Mijn eerste paard, mijn droom, stond daar niks te doen. op een stalling, die toch iedere maand redelijk wat kost. voor een gezond paard zou ik net zoveel betalen en zou ik ook kunnen doen wat ik wilde (want rijden is voor mij toch wel een echte wens. natuurlijk doe ik ook andere dingen, maar rijden moet wel kunnen). naar een weiland brengen op pension: vind maar iemand die je vertrouwd en m niet onderhands verkoopt. niemand ging dit paard gelukkig maken, hij was echt kapot. hij was heel blij met aandacht, dus ik zou er nog naar toe moeten blijven gaan. en dan mijn droom, die toch niet zo mijn droom was, moeten zien staan.

met die gedachtes heb ik besloten hem af te laten maken.
Ik denk dat ik echt alles gedaan heb wat ik kon om hem op de been te krijgen, maar dat is niet gelukt.
en ik heb nooit spijt gehad van mijn keus. ik heb na bijna 2 jaar een ander paard gekocht, waar ik zielsgelukkig mee ben. het heeft me lang geduurd om een paard zonder gebreken te vinden en waar ik het vertrouwen in had. was meer voor mij een leerweg dan dat ik de keus moeilijk vond. en gelukkig is mijn tweede paard bijna nooit echt kreupel.

ik wens je veel succes. en hopelijk valt het allemaal mee en komt het gewoon goed.

maar dat is soms een moeilijke weg en het banketstaaf is dat paarden heel lang kunnen doen alsof alles prima is... maar ze kunnen al lang heel slecht zijn. meestal moeten de eigenaren een keus maken over het einde van hun geliefde viervoeter....

Wat balen van dit paardje zeg.. Ik herken het ook. Ik ben echt al heel lang met hem op de sukkel. En ik hoop hem natuurlijk nog een tijd als grasmaaier bij mij te hebben hé. Maar ik wil hem ook niet zien lijden.. Dat verdient ie niet..

Dus ik wacht af.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-07-18 14:10

Geplaatst door de TopicStarter : 02-07-18 14:10

Sunnda schreef:
Wat jammer dat je eerst eigen paard zo eindigt ts. Hier ook het eerste paars een probleemgeval en het is flink balen als blijkt dat ze niet te redden zijn.

Ik lees dat je al een tweede paard wil aanschaffen en dat moet je gewoon doen hoor! Maar aangezien je van jezelf al aangeeft een enorme pessimist te zijn is het dan geen idee om ook aan jezelf te gaan werken daarin met het paard?
Mijn ervaring is dat mensen die snel beren op de weg zien ook vrijwel altijd problemen krijgen met het paard. Is het niet medisch, dan wel rijtechnisch en ik denk dat het komt door de druk die zichzelf wordt opgelegd. Misschien voor een nieuw paard een leuk idee daarmee te werken. Paarden zijn daar heel geschikt voor: elke dag is een nieuwe dag met nieuwe rondes en nieuwe kansen.

Hey hoi,
Ik ben inderdaad nogal een pessimist op 't gebied van 'Het komt echt niet meer goed'. Ik bereid mij nogal liever voor op het ergste, dan dat ik te optimistisch ben en daarna mijn hart breekt zeg maar.

Ik vind trouwens je advies erg fijn! Ik doe zelf een opleiding coaching met paarden, dus ik zal wel van mindset moeten veranderen

Momenteel ben ik nog niet op zoek naar een tweede paard omdat ik het financieel niet aankan om een aankoop te doen, dus daar wacht ik gelukkig nog even mee! Wel ben ik momenteel een 22-jarige Fjord aan het uit proberen die eventueel bij ons komt staan in bruikleen dan en voorlopig lijkt mij dat een goede optie vanwege de aankoop kost die weg valt en indien er iets lichamelijk mis is ik de kosten niet moet doen om uit te zoeken wat het is zoals ik nu heb.