Geplaatst Toen leerde ik mijn vriend kennen,en die had ook een rugzak, namelijk een pony
Al gauw bleek, dat dat niet echt mijn ding was.. kwam je in de wei, stond ie achter je te steigeren. Het was zegmaar een paard,waarbij je je ogen in je achterhoofd moest houden.
Vorig jaar oktober hebben we paardlief vast hierheen verhuisd.
De hele winter was paard best in shock, een verhuizing van België naar Nederland gaat niemand in de koude kleren zitten
En ik,zat een beetje in de knoop met mezelf.. nu stond er weer een paard,maar niet echt wat ik wilde..
Ik wilde zo graag een braaf paard waar ik op kon stappen,en kon weg rijden.
En wat stond er? Een 4 jarige onbeleerde waarvan je je ogen in je achterhoofd moest houden,een die lief was,maar in elk ogenblik kon ie over je heen wandelen of je bijten.
Niet echt heel stabiel dus.
Het was ergens toen de lente begon dat ik de knop in mezelf omzette, als ik er niet voor ging, had ik helemaal niks. En het is eigenlijk ook weer een leerproces,dus nooit iets verloren dacht ik zo.
Ergens in die lente trof ik hem aan in de wei, zijn hele staartwortel was kaal,bloed en korsten..
Het leed wat zomereczeem heet. Dit wisten we al,maar waar ie bij mijn vriend thuis altijd last had,en hier in de winter niet dachten we aan een allergie aan bomen. Niet alleen dus.
Goed,toen moest ik wel.. want een paard met jeuk is zielig, en zo begon mijn medelijden met hem te verzorgen.
Vaak met lood in mijn schoenen, hopen dat ik hem te pakken kreeg in de wei,en zonder kleerscheuren eruit kreeg. En dan ook nog eens vastzetten, verzorgen en hopen dat we op het eind beide nog heel waren...
Langzaam maar zeker zag ik een ander paard, niet eens een heel gemeen paard,maar wel een onzeker paard,die eigenlijk geen duidelijke leider heeft gehad,wel graag aan je hing maar je zichzelf en de mens niet helemaal vertrouwde.
Inmiddels heb ik een paard, die voor de vorm 2 stappen van me weg loopt als ik hem kom halen,maar uiteindelijk wel met me mee loopt.
Niet naast me, niet voor me,maar met zijn hoofd bijna tussen mijn benen.
Vind ik niet zo fijn nog, maargoed we moeten nog een hoop leren.
Een dapper paard wel, als iets eng is wordt ie heel voorzichtig,maar rukt zich niet los,wil er eigenlijk juist heen om te bekijken wat het nu is. Liefst wel met zijn hoofd in mijn broekzak.
Vastzetten en poetsen gaat super, trekt geen halsters meer kapot,draait geen rondjes meer. Maar staat gewoon netjes stil. Wat een verschil!
Toen bedacht ik, ik moet iets doen aan mijn ruimte beschermen. Dus de longeercircel in...
Wat een fiasco!
Meneer wil niet bij je weg, moet hij toch,draait hij zijn kont naar je toe en begint te meppen....
Wordt vervolgd
