Geplaatst 
Het liet me even stil staan bij de weg die we al hebben afgelegd. Ze kan nog steeds het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Maar ze kan ook nog elke dag mijn hart doen smelten. Gewoon door zichzelf te zijn.
Ze is niet de gemakkelijkste, maar wel de beste. Ze is paard en kent de weg. Loslaten, relativeren, eens goed diep in en uit ademen en alle stress los laten. Dat heeft ze mij geleerd.
Ik kocht haar toen ze 13 was. Volgens de dierenarts kon ik nog wel een paar jaartjes met haar aan de gang. Dat zijn er ondertussen al bijna 9 geworden.
Ze werd verkocht als braaf en ervaren wandelpaard. Dat logen ze mooi… Ik was als manegeruiter niet ervaren genoeg voor haar. De eerste maanden waren een regelrechte ramp. In de piste was draven een uitnodiging tot keihard gaan, tot ze in galop viel. Galop was een goed excuus voor een rodeo.
Gelukkig hadden deze rodeo’s grenzen. Ze heeft me nooit doen vallen.
Ik wou de velden over en de bossen in. Helaas ging dit nog slechter dan het rijden in de piste. Ik kreeg ze niet eens van de parking van de stal af. En als het wel eens lukte, greep ze elke kans die ze grijpen kon om vliegensvlug om te draaien en terug naar stal te racen.
We verhuisden van stal. Niet 1, niet 2, niet 3 keer, maar uiteindelijk al 6 keer in de loop der jaren. We waren elkaars enige constante.
Waar ze begon als een blijf-van-mijn-lijf paard, zoekt ze me nu soms op voor een aai of een knuffel.
We bouwden op. Buitenritten gingen steeds beter. Het pistewerk ging vlot. We hadden reeds een start gemaakt met Endurance wedstrijden.
En toen ging ze vol op de rem gaan staan. Ik was haar vergeten. Vergeten wie ze was. En ze maakte me heel hard duidelijk dat we nergens heen gingen als zij daar geen zin in had. 6 maanden waren we op de sukkel, want ze wou de wagen naar de schroothandel trappen.
Wat heb ik gehuild, oplossingen gezocht, me kwaad gemaakt, haar bijna verkocht, haar verwenst. Tot plots die knop om ging en ze het weer OK vond. Want ik wist terug wie ze was. Zij was Cassi, zij was paard en ze wist de juiste weg. Bij Cassi moet je los laten en geven om te kunnen krijgen.
We waren teug op goede weg. Ik deed een poging haar drachtig te krijgen. Helaas is haar oventje te oud en lukt dat niet meer. En even stond het rijden en het trainen op een laag pitje, maar ik had ze toen wel aan huis.
Sinds januari zijn we weer vol aan het trainen. In juni staat een 60km wedstrijd gepland.
Ik neem ze regelmatig mee op vakantie. Enkele dagen naar Limburg om nieuwe routes te leren kennen.
En vorige week ons zoveelste ritje aan zee, waar ze ondertussen zo braaf haar ding doet.
Wie had dat ooit kunnen denken, 9 jaar geleden, toen ik me nog af vroeg waar ik in hemelsnaam aan begonnen was?
Als ik toen in de toekomst had kunnen kijken was ik waarschijnlijk keihard weg gelopen. Want echt: bloed, zweet en tranen! En ik was toen niet sterk genoeg om dat allemaal aan te kunnen. Maar als ik nu terugkijk, was ze het gewoon helemaal waard. En nu nog steeds. Samen zijn we gegroeid en ik nog het meest van ons twee.
Ze heeft me gemaakt wie ik nu ben. Iets waar ik haar altijd heel dankbaar voor zal zijn.
Het was een uitdaging om 9 jaar aan foto's uit te spitten, om er slechts 15 te mogen tonen...
PS; doe je aan horsemanship (Schiller, Parelli, Anderson)? Groetjes uit Sydney, Jack. 
Ze is nu nog gezond en sterk, maar een langzame aftakeling wil ik haar eigenlijk niet aandoen. Daar is ze te trots voor. 
