Geplaatst Dus mijn moeder aangewezen als persoonlijk chauffeur en die heeft mij 3 dagen rond gesjeesd, ik heb een geweldige moeder overigens, woont een kwartier bij mij vandaan en staat klaar als het nodig is.
Nu ik meer op huis aangewezen was, ben ik super fanatiek in de tuin aan de slag gegaan met behulp van moeders. Tuincentra, bouwmarkten, via marktplaats, overal leuke dingen gescoord en ons mams maar rijden en mij helpen.
Afijn... vanmorgen werd ik om 5:00 uur wakker en kon niet meer slapen, dus om 6:00 uur maar weer verder gegaan in de tuin. Help me trouwens herinneren, dat als ik een tuinpaviljoen koop, ik er niet nog eens één met 394 onderdelen koop. Wat een paasei klus was dat zeg. Gisteravond tot het echt donker was zo’n 4 uur bezig geweest en vanmorgen vroeg afgemaakt. (Het staat nu wel weer super gezellig!)
Voor ik er erg in had was het alweer 9:30 uur en had ik nog steeds geen noodzaak voor mijn vette pijnstiller, dus rijbroek aangetrokken, fijn zelf weer achter het stuur geklommen en naar de paarden gereden.
Ik had Winnie sinds dinsdag niet meer gereden, dus na het opzadelen eerst los en wat grondwerk gedaan, dat deed ze zo braaf, dat ik zo kon opstappen en ze echt super braaf deed wat ik vroeg. Het begon al heet te worden, dus vooral lekker in stap losgewerkt en maar een beetje gedraafd, ook zo fijn voor mijn nek.
Ondertussen had W. al de stallen gedaan en kon ik met Pleun aan het werk.
Ze is hengstig geweest de afgelopen week en door al dat gezeik waren haar bips en achterbenen echt aangekoekt smerig en stinkend. Na een kwartier poetsen was ik het zat, de zadelplaats waar ze stond is onder een grote boom, dus mooi schaduw met een heerlijke buitentemperatuur. Ik heb een paar emmers water gepakt en besloten Pleun haar eerste wasbeurt te geven.
Weer ben ik verbaasd over hoe gemakkelijk ze alles toe laat. Eerst was het spannend, maar nadat ik een grote bak hooi voor haar neus geparkeerd had, dacht ze alleen aan eten. Haar sokken wassen was, ondanks het lekkere hooi, toch wat te spannend, dus een halve kilo musli neergezet en ze was alweer vergeten wat nou zo spannend was, want; MÜSLI IS LEKKURRRR!
Dus haar sokken ook even snel gesopt en gespoeld, zolang zij aan haar müsli bezig was. Afdrogen van de sokken was echt gewoon niet leuk, genoeg gepruts aan haar lijf voor een dag, dus ik heb haar gewoon goed tot de knieën gedroogd.
Tijdens de koffie haar lekker los op de wasplaats laten staan met haar hooi en een ketting ervoor en toen ze goed droog was weer alle losse haren van de wintervacht er uit gepoetst.
Allen haar sokken waren nog nat en daarmee wilde ik haar niet in de paddoc zetten, zo zonde van alle moeite.
Dus kreeg ik een briljant plan... wat als we nou even achterlangs een eindje gaan lopen? Midden op de dag is er toch niet veel verkeer, gewoon een klein eindje om te zien hoe het gaat. Pleun was natuurlijk weer een engeltje, zo braaf meelopen en bij het eerste verkeer liet ik haar rustig grazen in de berm. Verderop waren ze een weiland aan het maaien, maar ook dat was niet spannend, al die groene grasjes waren veel interessanter dan trekkers en dergelijke. Tot we anderhalve kilometer van huis langs een wei lopen waar pinken in stonden, nou toen werd ze toch groot, maar ze bleef wel doorlopen, zij het heel goed oplettend. Een paar weides verder weer wat pinken, deze keer wat dichter bij, weer werd Pleun een paar maten groter, ze bleef een paar keer staan kijken, maar liep wel (heel alert) mee als ik verder liep. Weer een paar weides verder een hele grote kudde pinken en deze begonnen in een grote groep te rennen naar de afzetting. Die honderd meter langs de wei heeft Pleun minstens 15 rondjes om mij heen gegaloppeerd, ze vond het heeeeel spannend en ik kon haar maar net houden. Eenmaal voorbij, bleef ze alert, maar liep ze wel weer normaal mee.
Maar wat nu, mijn idee was geweest vanaf daar om te draaien en terug te gaan, maar ik had weinig behoefte aan een al gespannen Pleun nog een keer langs die groep denderende pinken te lopen.
Op goed geluk doorgelopen.... geen afslag, geen weg terug en we liepen maar en liepen maar. Pleun nam elke honderd meter een lekkere hap gras en vond het allemaal prima, maar ik begon me te beseffen dat we aan het verdwalen waren. Winnie is geen buitenrit paard, dus zo goed ken ik de regio en achterweggetjes niet, of wel, ik had geen flauw idee waar we waren na een tijdje. Best grappig om de weg te vragen terwijl jij je paard aan het “uitlaten” bent. Uiteindelijk de dijk weer terug gevonden en via de dijk opweg naar huis. Redelijk wat verkeer op de dijk, maar Pleun vond het allemaal best, zolang ze af en toe die lekkere grasjes kon eten.
Na 8,7 km lopen waren we weer thuis, haar sokken waren ondertussen al lang goed droog en ze kon lekker de paddoc in.
Nou Pleun is volgens mij nu wel verkeersmak, alleen die pinken vind ze niet grappig.
Grasjes eten...
8,7 km krijg ik met Duke echt niet voor mekaar, die is na 2km al aan het smakken en aan het gapen, dan is het echt genoeg geweest voor hem. En ik haat wandelen dus ik zal zelf ook echt niet snel 8-9 km gaan lopen 
1x wilde meneer niet meer verder. Toen heb ik de hele weg hem achteruit naar huis laten lopen. We waren beide zeiknat van het zweet. Gelukkig was dat een eenmalig grapje. 
