Monique1963 schreef:Vanavond de tijd genomen het grootste deel van je filmpjes allemaal te bekijken. Wat gaat Pleun prachtig in het land. Dat staartje helemaal omhoog en die gangen geweldig!
en dan winn wat een schitterend gezicht en wat een temperament. en die arme Pleun maar kauwen, om haar onderdanigheid te laten zien.
Wat me opvalt is dat Winn telkens naar jou toekomt tijdens dat 1e kennismakingsfilmpje. Ze komt bij jou telkens bevestiging halen dat het goed is wat ze doet. Ze gebruikt jou als ankerpunt.
En tjemig wat een geweld is eraan te pas gekomen om die hele omheining zo te slopen. Heel erg veel geluk dat ze niet gewond zijn geraakt!
Wat balen van die wormen, geen wonder dat ze niet goed in haar vel zit, letterlijk.
En grappig dat winn nu zo lief was met de les. heeft vast met de komst van pleun te maken.
Goed dat je gelijk grondwerkles doet met die "kleine" goed om meteen praatjes de kop in te drukken.
Ik ben heel benieuwd hoe het naar de wei rijden en het samenspel in de wei zal gaan. Filmen hoor!
Monique1963 schreef:Wat leuk dat je ook een volgtopic hebt, ik ga je volgen natuurlijk. en wat een schitterend veulen!
Bedankt Monique! Ja, mijn verhaal met Winnie is een jaar geleden begonnen en mijn verhaal met Pleun begint pas net, dus dit volg topic is nog niet zo lang. Ik zal blijven filmen, ik moet ook nodig de Winnie filmpjes eens aan elkaar plakken.
Winnie is 15 en woont nu 5 jaar bij W. Maar W. Is ook al een dagje ouder aan het worden en wil na het overlijden van Liskha (hopelijk duurt dat nog even) stoppen met de paarden. In het geval van Winnie zal het niet eenvoudig zijn daar een goed nieuw thuis voor te vinden. Ik kwam via de eigenaresse van de pensionstal, waar Winnie overwintert heeft (W. gaat elke winter naar Curacau) vorig jaar bij W. om naar winnie te kijken voor eventuele koop.
Ik wist dat ze niet makkelijk zou zijn, maar ik had niet verwacht dat ze bijna onmogelijk zou zijn. Winnie vertrouwde duidelijk alleen W. Omdat ik heel erg twijfelde en ook W. twijfels had of ze überhaupt wel Winnie wilde verkopen, bood ze aan dat ik Winnie mocht verzorgen en we zouden dan wel zien hoe het liep.
In de eerste weken heb ik ook alleen aan de longeerlijn gereden en bij het opstappen had W. haar goed vast, want ze bolde meteen haar rug. Ik heb er in die eerste weken 4x naast gelegen, maar ging er elke dag heen om te praten, als het lukte om te poetsen en hopelijk vertrouwen te winnen.
Daarnaast was er het probleem van haar hoofd, alles wat over het hoofd, met name de ruimte vanaf boven de ogen tot achter de oren, moest was dood eng. W. had al allemaal manieren om met Winnie’s angststoornissen om te gaan. Halster niet over de oren, maar elke keer gesp los, neus erdoor en dan zo ver mogelijk naar achter over haar hals slaan. Het bakstuk los bij hoofdstel om doen, clipjes tussen de teugels en het bit, zodat de teugels niet over het hoofd hoefde, speciaal plafond in de stal, zodat ze haar hoofd bij elke schrikreactie niet open haalde.
Toen W. 3 weken met vakantie ging, stond ik er (in overleg) alleen voor. We hadden afgesproken dat ik niet alleen zou rijden, dus ik regelde telkens bekenden erbij, maar ik kon niet eens opstappen. Winnie was totaal van streek dat ze W. niet zag en ik kon er niets mee beginnen wat rijden betreft. Zelfs in de handen krijgen en poetsen was bijna niet te doen, dus klaar ermee! Mijn aanpak werkte niet, dus gaan zoeken wat wel zou kunnen werken, zo bij clickeren terecht gekomen en heel veel YouTube filmpjes gekeken over de basis.
Nog geprobeerd instructie te vinden, maar helaas niet gelukt, wel een basis les clickeren gevolgd, toen we al even bezig ermee waren, maar die moest van ver komen.
Grondwerklessen omgeving Olst?
Zo aan het werk met de clicker, veel brokjes en proberen maar. We zijn begonnen met belonen voor niet bedelen en vandaaruit doorgegaan naar target trainen. De eerste keer dat ik mijn zelfgemaakte target liet zien (spons aan een stokje), ging ze er in volle galop vandoor, om vervolgens er 3 kwartier over te doen om überhaupt in de buurt te durven komen en er al luid snuivend een brokje vanaf te durven eten. Ik had het niet eens in de hand, maar goed, elke dag werd de schrik voor de target minder en ze pakte het goed op, al duurde het vele dagen langer dan alle YouTube filmpjes bij elkaar.
Vandaaruit met de target over dekens en later zeiltjes gelopen, weer iets heel engs, maar ja... brokjes.
Ik leerde haar omkijken op commando (met het idee dat ik haar met datzelfde commando later vanuit het zadel een brokje kon geven). Tegen de tijd dat W. terug kwam, kon ik veel met Winnie wat betreft pakken, poetsen en basis clickeren.
W. Is van de oude stempel en snapte het nut niet echt van dar clickeren, maar ze zag wel dat ik er lol in had, dus prima. Ik heb het aanraken van Winnie’s hoofd ook op commando (“head”) gezet, ik hield mijn hand op en als zij dan met haar hoofd mijn hand aanraakte, een klik en een brokje. Vandaaruit gewerkt met mijn hand steeds iets hoger op de neus leggen, tot ik tussen haar ogen mocht komen. Vandaaruit naar het commando “over” gewerkt. Dat was echt de moeilijkste voor haar, al die angsten overwinnen, maar ja.... brokjes he. Ik heb er 3 maand over gedaan om haar aan te leren dat eerst een hand, toen speeltjes, toen een touw en uiteindelijk de teugels en een halster over haar hoofd heen doen niet eng was.
De eerste keer met een speeltje...
Drie maand later de teugels...
W. was zelfs trots op ons en vond het super dat we zo iets onoverkomelijke gewoon samen overwonnen hebben. W is ook een speciaal mens, ik ben zo blij met haar en zij met mij, want ze heeft eerder bijrijders gehad, maar die kwamen echt alleen voor het rijden en na een paar keer rodeo, was de lol er dan wel weer af. Mij maakt het rijden minder uit, zolang ik maar het gevoel heb dat we vooruit gaan en dat hebben we het laatste jaar wel gedaan.
Bij het opstappen wist Winnie al snel dat er een brokje volgde, ze bolde niet meteen haar rug meer, soms bij het wegstappen nog wel, maar zodra ze ontspande weer een brokje. Pas afgelopen winter op pension, toen ik niemand had om mij te helpen, ben ik voor het eerst alleen opgestapt, eigenlijk ging het al een tijdje goed, ze bolde haar rug niet meer, maar ze kon af en toe nog wel uit het niets ontploffen. Zoals strooizout waarvan iets in de bak gekomen was, of een verdwaalde handschoen. Bij elke ontploffing moest ik echt zoeken wat het nou weer was. Dus ik reed nooit alleen en liet haar altijd vasthouden bij het opstappen en wegstappen en zorgde dat er altijd iemand in de buurt was voor het geval ik er weer af zou flikkeren.
Die eerste keer alleen, ik zat te trillen als een rietje en heb maar twee voltes gestapt, uitgebreid beloond, heel veel brokjes, maar wat was ik trots op ons!
De terugrit naar huis was nog wel een dingetje, ook één van de weinige topics, waarin ik de situatie met Winnie besprak.
Domosedan gel, kun je daarmee rijden?
Nou ja, de rit ging super voor Winnie’s doen. Ik vond het niet echt relaxed, maar toch wel acceptabel. Helaas werd Winnie thuis kreupel, wat toch ruim 6 weken geduurd heeft en toen ze net weer rad was, kreeg ik gedonder met de bevalling van de katten, dus van rijden was het tot twee weken terug niet echt meer gekomen. Alleen licht grondwerk en wat clickeren. Wonder boven wonder gaat het rijden nu ook goed.
Nu toch ook in de buurt een grondwerkinstructeur gevonden, morgen eerste les, dus ik moet nodig mijn bed in! Ik wil nu echt met Winnie gaan werken aan ontspanning, want dat vind ze heel erg moeilijk en ik hoop zo dat grondwerkles daarbij gaat helpen.
Nou, zijn jullie ook bijgepraat over Winnie de heks. Stiekem vind ik haar heel lief hoor, maar ze zal waarschijnlijk altijd wel een beetje een heks blijven.