Geplaatst Ik wil graag mijn verhaal kwijt, wat mijn merrie en ik hebben mee gemaakt. Het is een erg heftige ongeluk geweest voor mij. Nou, eigenlijk twee.
Drie maanden geleden gleed mijn merrie uit in de wei, ze rende heel hard en viel op haar zij. Met een mega uitglijder gleed te door de wei. Ze stond op en rende meteen verder. Toen ze om 16:00 van de wei werd gehaald, liep ze op drie benen. Ik ben gebeld en kwam meteen. Veearts erbij, en ze zou een gekneusde schouder hebben. Met veel rust zou het goed komen.
Een maand later stond ze alweer buiten het ging goed! Maar toen zette ze haar voet onhandig neer in haar box en ze ging onderruit. Hoe het precies ging weet ik niet meer. Ik stond naast haar. Ze viel in totaal 3x op mij. Doordat ze steeds op krabbelde maar haar evenwicht niet kon houden. Ik moest iets doen, ik gaf haar een stap tegen haar ribben, zodat ze rechtop stond. Goddank stond ze stil. Haar linker voor been stak voorruit.
Met spoed kwam de veearts. Haar schouder was zwaargekneusd, alweer, haar spieren ook, het 8-tje van spieren wat daar loopt ook. Het was Heel pijnlijk om mijn merrie zo te zien.
Ik kon ook niet meer staan. Mijn vriend was gelukkig snel ter plaatse en tilde mij naar de dokter, eenmaal in het ziekenhuis wisten ze niet wat het was. Ik moest gips, tegen de zwelling en eind van de week terug komen. Eind van de week zagen ze op de scans dat mijn enkelbanden waren gescheurd. Alleen ingescheurd gelukkig.
Met mijn merrie ging het al wat beter, ze kon weer op vier benen staan. Mijn vader en vriend hebben heel haar verzorging op zich genomen. En toen kwam het:
Mijn been was uit het gips, ik heb na twee weken weer kunnen lopen. En ik ging naar mijn merrie. Ik wilde zo graag haar voetjes uitkrabben. Toen ik dat probeerde raakte ik zo in paniek. Ze leunde minimaal tegen mij, maar in mijn hoofd schepte ze me weer, kwam ze boven op mij.
Na veel oefenen ging het beter. We rijden weer, in stap alleen. We maken stapbuitenritjes. En we kunnen heeeel licht in de bak dressuren. Ze ligt weer, ze rolt goed om. Ik heb echt een enorme angst hieraan overgehouden. We wisselen rijden af met wandelen, grondwerk en vrijheidsdressuur.
Ik vind rijden nog heel spannend, elke keer raak ik in paniek, valt ze in “mijn hoofd” weer op mij. En raak ik haar kwijt. We hebben beide vertrouwen in elkaar moeten krijgen.
Mijn merrie is een draver, en dus zeer gevoelig. Ze is mijn maatje, beste vriendin, relatie therapeut als ik steun nodig heb op dat gebied. Ze is mijn alles. Mijn vriend heeft zelfs een band met haar, ze houd ervan als hij komt, omdat hij zo veel voor haar zorgde toen ik het niet kon.
We hebben beide nog veel te leren, veel te overwinnen. Ook moeten we allebei nog herstellen. Ze is mijn motivatie om mijn angst te overwinnen.
Ik wilde dit heel graag kwijt, ervaringen, tips en andere opmerkingen zijn welkom
het ongeluk heeft plaats gevonden op 16 november. We hebben nog een lange weg te gaan. We streven naar veel veilige kilometers! 
