Geplaatst We begonnen terug bij de basis. Jammer genoeg stond Shadow na 1,5 maand terug in het werk staan mank. Een maand rust op dierenartsadvies, waar er veel geknuffeld werd.
Na die maand liep hij terug normaal, tot begin december droes de kop opstak.
En zo begon ons 2017 al in ellende, want Shadow had geen gewone droes, hij had petechiaal koorts en een heel diep abces.
Januari
Januari stond helemaal in teken van de droes, Shadow is opgenomen in de dierenkliniek omdat hij steeds slechter at. Daar heeft hij 2 weken gestaan. Tijdens mijn examens ging ik elke dag bij hem, en deed ik een wandeling rond de faculteit. Ook mijn verjaardag vierden we samen op de kliniek.
Februari
Eind januari mocht Shadow dan eindelijk naar huis komen. Toen ik dacht dat we eindelijk terug heel rustig konden opbouwen bleek er toch nog een droesbol te zitten. In februari hield ik mij vooral bezig met etter uitduwen, wandelingetjes aan de hand, maar deden we ook een leuke schriktraining met stalgenootjes.
Maart
In maart draaide het vooral rond zeer licht werken, longeren, in vrijheid wat spelen, en kwam er eindelijk een einde aan al de etter. Eind maart ben ik dan de eerste keer terug gaan wandelen, een stapritje van 15 min, het dreefje op en af, maar wat was ik gelukkig.
April
In april gingen we vooral veel opbouwen, de ritjes werden langzaamaan langer. We deden ook een leuke fotoshoot met mijn liefste stalgenootje Lina!
Mei
In mei begonnen we het pistewerk ook wat op te nemen en reden we weer wat intensiever.
Juni - Juli
Juni en juli stonden in het teken van het halen van onze brevetten. Zowel A als B brevet. We namen ook het springen terug wat op. In juli slaagden we glansrijk voor ons A-brevet. Dat stelt eigenlijk niet veel voor maar wat was ik trots! Het leukste wat we die maanden hebben gedaan is samen zwemmen, een droom die uitkwam voor mij. Hij doet het super graag en het voelde heerlijk.
Augustus
In augustus stond vooral het B-brevet centraal. Maar na een ietwat intensievere springles viel Shadow terug mank. We probeerden nog op de dag zelf, maar Shadow liep nog steeds niet oké, waardoor ik besloot om af te melden. Na een week rust liep hij terug oké. Het was ook de laatste maand op de huidige stal. Ik ging naar een stal op 6km van waar ik woon. Nu stond Shadow 30 km enkele reis, en ik ging er dagelijks heen. Dat was echt niet meer doenbaar. Mijn lieve stalgenoot Lina en ik deden nog twee fotoshoots. 1 samen met mijn honden, en ook 1 in de zonsondergang.
September
Ik kreeg de kans om Shadow te kopen, een droom die uitkwam. Ik had eindelijk mijn eigen pony.
Ik had zoveel plannen en dromen die ik samen met hem wou waarmaken. Wij verhuisden en genoten vooral van de mooie omgeving waarin we terechtkwamen en trainden ook zeer intensief naar onze eerste cross toe op 22 oktober. 
Oktober
Op 22 oktober reden we samen onze cross. Waar Shadow de reputatie had om vaak weg te lopen, had ik hem mooi in de hand en reden we een foutloos rondje. We werden 38e van de 140 en ik glunderde van trots. We hadden de smaak te pakken en ik wou dit meer doen.
November
Een week na de cross liep Shadow terug niet goed. Ik besloot om het rijden even opzij te leggen en ons vooral te focussen op het rechtrichten aan de hand, dit was een nieuwe passie die we ontdekt hadden door een stalgenootje. Eind november besloot ik om nog eens een ritje te maken maar na 2 rondjes draf was het al duidelijk. Shadow liep terug mank. Het was voor mij alsof de hemel op mijn hoofd viel. Het besef kwam er dat er toch iets meer aan de hand moet zijn. Tijd om naar de dierenkliniek te gaan.
En dan komen we aan bij december.
Vorige week donderdag gingen we op weg naar de kliniek. Het verdict was niet goed. Shadow heeft verbeendering van het hoefkraakbeen, aan beide voorbenen, in redelijk ernstige mate. Crossen en springen is uitgesloten maar dressuurmatig werk staat ook nog op de heling. Hij moet dringend vermageren en moet nu vooral voor stappen, van daaruit moeten we bekijken in hoeverre hij licht pistewerk nog aankan.
Wat kwam dit aan.. Nog steeds ben ik aan het proberen om dit te accepteren, Ik kan soms in huilen uitbarsten als ik maar naar hem kijk, want wat had ik nog zoveel met hem willen doen. En wat een pony is hij, dat hij die cross uitreed, zonder verpinken, terwijl dat hem waarschijnlijk toch ook al pijn deed.
Maar ik geef niet op, ik probeer mijn dromen bij te stellen en op die manier van hem nog te genieten. Want voor mij is hij mijn hele wereld, en nog een beetje meer. Hij is in dat 1,5 jaar opengebloeid, en hij heeft mij doen openbloeien. Mijn beste vriend, mijn rots.
Gisteren zijn we voor de eerste keer terug een rondje gaan wandelen, en wat wou hij graag volle gas vooruit. Hoe confronterend, een pony met zoveel energie en "goesting", die door zijn lichaam beperkt wordt.
Ik hoop dat 2018 ons wat meer geluk brengt, dat ik de realiteit kan aanvaarden. Mijn droom voor 2018 is nog eens naar zee kunnen met hem.
