Ik heb Kiwi inmiddels zo'n 2,5 jaar, en niet alles ging op rolletjes, moet ik zeggen.
Ze was een drukkeling, en zo anders dan die brave manegeponys die ik gewend was.
en het werd zo erg, dat ik haar minder en minder ging rijden. En daardoor werd ze natuurlijk nog drukker, en werd ik nog banger. Tot het punt dat ik haar niet meer durfde te rijden, laat staan galopperen, wat het punt was waarop ze te enthousiast werd en ervandoor ging.
Ik heb toen eeuwen niet gereden, en toen Denise (mijn beste vriendin) langskwam en haar even reed (na een tijdje longeren) durfde ik ook wel even.
En toen besloot ik bitloos te gaan rijden, want misschien was ze zo druk omdat het bit haar in de weg zat. Zo gezegd, zo gedaan, en het ging aardig (die ene keer dat ik haar weer reed) maar bij een trainingsweek begin deze zomer realiseerde ik me dat het probleem niet bij haar maar bij mij lag. Mijn angst maakte haar onzeker, en dat werkte gewoon niet.
Op de trainingsweek heb ik haar 'gewoon' gereden, maar zodra we weer thuis waren zat ik zonder begeleiding en niemand die me vertelde dat ik haar moest rijden. En eerlijk gezegd, daar had ik helemaal geen zin in. Ik was als bang, inmiddels niet meer voor haar, maar ik had mezelf wijsgemaakt dat die angst toch ergens voor moest zijn, en dat werd dan toch haar. (kan je het nog volgen? haha)
En nu, dankzij een liedje, grappig genoeg, heb ik toch weer moed gevonden. Het was Gotta Keep Smiling, van Scouting For Girls. Het gaat erom dat als je het moeilijk hebt, dat je moet blijven lachen en vechten.
en na een tijdje longeren om haar haar zakcenten een beetje te laten verliezen (toch een beetje spanned), ben ik er op gestapt, en mijn vader heeft dit voor mij vastgelegd.
Als je dit hele verhaal gelezen hebt, bedankt. het is een flinke reis geweest, en het is nog lang niet voorbij, maar dit is een flinke stap in de goede richting.
Kijk mee En let niet op mijn houding, toch nog wat spanning, en ik ben een stoelzit aan het afleren en ik was ongesteld XD
Dat was hem, tot ziens!
Nu met aanklikbaar onderschrift:
Die hebben het over het aanvechten van je angst en ik zou het juist van de andere kant benaderen: begin eens met accepteren dat je bang bent. Ga voelen wanneer dat is en ook wanneer dat minder of zelfs niet is! Zo kun je de momenten waar je angst lager of misschien weg is, gaan gebruiken om kleine stapjes vooruit te zetten die veilig voelen. Als je hierin succeservaringen kunt opdoen, zul je merken dat je zelfvertrouwen gaat groeien 
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
of heeft ze geen vetrouwens in je vadr dat die haar komt brengen ?