Ik open dit topic omdat ik zelf twee maanden terug mijn allerbeste maatje Famke in heb moeten laten slapen, na een jaar vol gekkigheid, revalidatie, kliniekbezoekjes, vechten, huilen, stress...
En ik denk dat er op Bokt (helaas) genoeg lotgenootjes zijn die hun paard zijn verloren, op wat voor manier dan ook..
Nu vroeg ik mij af.. Hoe geven jullie het een plekje? Wanneer ben je 'er overheen'?
Ik ben zelf een echte binnenvetter.. Ik probeer altijd al mijn emoties veilig binnen te houden en krop het allemaal op. De weken voor het inslapen en de dag zelf heb ik enorm veel gehuild, wat wel opluchtte, maar natuurlijk blijft het verdriet. Na het afscheid had ik het idee niks meer te voelen.. Een heel gek gevoel. Heel leeg of zo.. En daar raakte ik eigenlijk ook weer gefrustreerd van, want ik had het gevoel dat ik geen verdriet meer had en snapte dat eigenlijk niet echt.. Zelfs wanneer ik foto's bekeek of filmpjes van Famke voelde ik niks. Ik had het idee dat ze er nog was. Alsof ik de volgende dag gewoon naar haar toe kon gaan of zo.. Alsof ik het gewoon blokkeerde, deed alsof het niet gebeurd was..
Ik ontweek alles ook. Vond het niet fijn als mensen erover begonnen. Ik vind het vreselijk als mensen medelijden hebben. Ik vind het zo naar om te breken..
Nu had ik af en toe een flinke dip, vaak 's avonds of 's nachts in bed. Frustratie, verdriet, onmacht.. Vele tranen. Maar verder ging ik gewoon 'door'. Alles ging door.. Iedereen ging door.. En dat frustreerde ook weer. En nog steeds wel eigenlijk.. De wereld gaat door, maar ik sta stil.. Zo voelt het. Het verwaterd, mensen vergeten het. Maar ik niet..
Sinds een weekje merk ik dat ik ineens vaak 's avonds weer flink er doorheen zit. Gewoon uit het niets. Huilen, zoveel verdriet, alsof alles dan ineens vrij komt, alsof de dijken breken..
Met iedereen om mij heen doe ik er vrij luchtig over. Natuurlijk weet iedereen dat ik het niet makkelijk heb, maar ik laat ook niet weten hoe ik mij echt voel. Ja, mijn ouders weten wel dat het met ups en downs gaat, want dat vertel ik soms wel. Maar echt erover praten doe ik niet. Dat kan ik gewoon niet. Dan blokkeer ik. Ik parkeer liever mijn emoties ergens in een hoekje en doe alsof het allemaal prima is..
Ook nu zit ik weer met tranen in mijn ogen. Het lijkt alsof het besef nu pas komt.. Dat ik haar nooit meer zal zien, nooit meer een knuffel kan geven, nooit meer liefkozende woordjes in haar oor kan fluisteren.. Dat het over is.. Echt over..
Zoals ik al zei ben ik totaal geen prater. Maar schrijven vind ik wel fijn. Dus schrijf ik het af en toe wel even van mij af waarbij ik meteen weer jank als een klein kind. Zoals nu eigenlijk ook.
Maar omdat ik nu zo worstel met mijn gevoelens, en het idee heb dat dit gewoon nooit meer over gaat... Omdat het zó intens is en heftig.. Vroeg ik mij af of er mensen zijn die hier ervaring mee hebben? En hoe het bij jou gelopen is uiteindelijk.. Wat jou heeft geholpen het een plekje te geven?
Ik heb fotoboeken van haar, de nieuwste is nog onderweg, ik heb van vriendinnen een armbandje gekregen met de haren van Famke en ik heb mijn kamer vol hangen met foto's. Ook heb ik een klein 'gedenk- hoekje', waar foto's staan, onze behaalde prijzen en een stuk van haar staart ligt. Ik heb een YouTube video gemaakt als afscheid. Maar ik heb niet het idee dat iets daarvan helpt..
Natuurlijk is het nog heel vers. Twee maandjes.. Het is nog zo recent. Logisch natuurlijk dat het nog zo een pijn doet. En dat mag ook.. Maar het is zo vermoeiend en vervelend. Ik denk heel veel aan haar en wat we allemaal samen deden. Hoe mooi onze band was, hoe gelukkig ik met haar was. Wat een gemis.. Het lijkt alsof ik al mijn emoties in een ontzettend diepe put heb gestopt en die eens in de zoveel tijd overstroomt, waardoor het meteen heel heftig is..
Mijn emoties lijken gewoon door elkaar te gaan en in de war te zijn. Het ene moment ben ik best vrolijk en opgewekt. Tot ik mij er schuldig over ga voelen en mij weer ga frustreren. Of tot ik weer in een dipje kom, waarbij ik niet weet hoe ik verder moet nu, zonder haar. Hoe doen mensen dat? Hoe laat je het los? Hoe geef je het een plekje? Hoe lang doe je daarover? Wanneer kan je weer verder, weer vooruit? Ik denk alleen maar terug.. Wanneer kijk je weer vooruit?
En ja, ik heb weer een nieuw paard, zodat ik afleiding heb en weer bezig kan. Expres een jong paard, zodat we rustig aan elkaar kunnen wennen en we rustig aan kunnen doen met alles. En het geeft ook afleiding. Het helpt wel echt, denk ik. Maar toch voelt het alsof ik blijf hangen, alsof iedereen doorgaat maar ik niet.. Ik sta stil..
Dit topic is én om weer even van mij af te schrijven, omdat het mij toch wel dwars zit. Én om te kijken of er toevallig lotgenoten zijn hier, die hier ervaring mee hebben en misschien tips hebben of iets..
Mijn knapste Famsje en ik..... Twee handen op één buik..
My once in a lifetime horse..

[IM] Famke Elvira; dag kanjer, ik ga je zo erg missen!