Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 20-09-17 23:28

Paard ingeslapen/overleden..Hoe ga/ging jij ermee om?

Geplaatst door de TopicStarter: 20-09-17 23:28

Hoi allemaal!

Ik open dit topic omdat ik zelf twee maanden terug mijn allerbeste maatje Famke in heb moeten laten slapen, na een jaar vol gekkigheid, revalidatie, kliniekbezoekjes, vechten, huilen, stress...

En ik denk dat er op Bokt (helaas) genoeg lotgenootjes zijn die hun paard zijn verloren, op wat voor manier dan ook..

Nu vroeg ik mij af.. Hoe geven jullie het een plekje? Wanneer ben je 'er overheen'?

Ik ben zelf een echte binnenvetter.. Ik probeer altijd al mijn emoties veilig binnen te houden en krop het allemaal op. De weken voor het inslapen en de dag zelf heb ik enorm veel gehuild, wat wel opluchtte, maar natuurlijk blijft het verdriet. Na het afscheid had ik het idee niks meer te voelen.. Een heel gek gevoel. Heel leeg of zo.. En daar raakte ik eigenlijk ook weer gefrustreerd van, want ik had het gevoel dat ik geen verdriet meer had en snapte dat eigenlijk niet echt.. Zelfs wanneer ik foto's bekeek of filmpjes van Famke voelde ik niks. Ik had het idee dat ze er nog was. Alsof ik de volgende dag gewoon naar haar toe kon gaan of zo.. Alsof ik het gewoon blokkeerde, deed alsof het niet gebeurd was..

Ik ontweek alles ook. Vond het niet fijn als mensen erover begonnen. Ik vind het vreselijk als mensen medelijden hebben. Ik vind het zo naar om te breken..

Nu had ik af en toe een flinke dip, vaak 's avonds of 's nachts in bed. Frustratie, verdriet, onmacht.. Vele tranen. Maar verder ging ik gewoon 'door'. Alles ging door.. Iedereen ging door.. En dat frustreerde ook weer. En nog steeds wel eigenlijk.. De wereld gaat door, maar ik sta stil.. Zo voelt het. Het verwaterd, mensen vergeten het. Maar ik niet..

Sinds een weekje merk ik dat ik ineens vaak 's avonds weer flink er doorheen zit. Gewoon uit het niets. Huilen, zoveel verdriet, alsof alles dan ineens vrij komt, alsof de dijken breken..

Met iedereen om mij heen doe ik er vrij luchtig over. Natuurlijk weet iedereen dat ik het niet makkelijk heb, maar ik laat ook niet weten hoe ik mij echt voel. Ja, mijn ouders weten wel dat het met ups en downs gaat, want dat vertel ik soms wel. Maar echt erover praten doe ik niet. Dat kan ik gewoon niet. Dan blokkeer ik. Ik parkeer liever mijn emoties ergens in een hoekje en doe alsof het allemaal prima is..

Ook nu zit ik weer met tranen in mijn ogen. Het lijkt alsof het besef nu pas komt.. Dat ik haar nooit meer zal zien, nooit meer een knuffel kan geven, nooit meer liefkozende woordjes in haar oor kan fluisteren.. Dat het over is.. Echt over..

Zoals ik al zei ben ik totaal geen prater. Maar schrijven vind ik wel fijn. Dus schrijf ik het af en toe wel even van mij af waarbij ik meteen weer jank als een klein kind. Zoals nu eigenlijk ook.

Maar omdat ik nu zo worstel met mijn gevoelens, en het idee heb dat dit gewoon nooit meer over gaat... Omdat het zó intens is en heftig.. Vroeg ik mij af of er mensen zijn die hier ervaring mee hebben? En hoe het bij jou gelopen is uiteindelijk.. Wat jou heeft geholpen het een plekje te geven?

Ik heb fotoboeken van haar, de nieuwste is nog onderweg, ik heb van vriendinnen een armbandje gekregen met de haren van Famke en ik heb mijn kamer vol hangen met foto's. Ook heb ik een klein 'gedenk- hoekje', waar foto's staan, onze behaalde prijzen en een stuk van haar staart ligt. Ik heb een YouTube video gemaakt als afscheid. Maar ik heb niet het idee dat iets daarvan helpt..

Natuurlijk is het nog heel vers. Twee maandjes.. Het is nog zo recent. Logisch natuurlijk dat het nog zo een pijn doet. En dat mag ook.. Maar het is zo vermoeiend en vervelend. Ik denk heel veel aan haar en wat we allemaal samen deden. Hoe mooi onze band was, hoe gelukkig ik met haar was. Wat een gemis.. Het lijkt alsof ik al mijn emoties in een ontzettend diepe put heb gestopt en die eens in de zoveel tijd overstroomt, waardoor het meteen heel heftig is..

Mijn emoties lijken gewoon door elkaar te gaan en in de war te zijn. Het ene moment ben ik best vrolijk en opgewekt. Tot ik mij er schuldig over ga voelen en mij weer ga frustreren. Of tot ik weer in een dipje kom, waarbij ik niet weet hoe ik verder moet nu, zonder haar. Hoe doen mensen dat? Hoe laat je het los? Hoe geef je het een plekje? Hoe lang doe je daarover? Wanneer kan je weer verder, weer vooruit? Ik denk alleen maar terug.. Wanneer kijk je weer vooruit?

En ja, ik heb weer een nieuw paard, zodat ik afleiding heb en weer bezig kan. Expres een jong paard, zodat we rustig aan elkaar kunnen wennen en we rustig aan kunnen doen met alles. En het geeft ook afleiding. Het helpt wel echt, denk ik. Maar toch voelt het alsof ik blijf hangen, alsof iedereen doorgaat maar ik niet.. Ik sta stil..

Dit topic is én om weer even van mij af te schrijven, omdat het mij toch wel dwars zit. Én om te kijken of er toevallig lotgenoten zijn hier, die hier ervaring mee hebben en misschien tips hebben of iets..

Mijn knapste Famsje en ik..... Twee handen op één buik..
My once in a lifetime horse..
Afbeelding

[IM] Famke Elvira; dag kanjer, ik ga je zo erg missen!

Shenna van de Smid (Onne 376 stb sport x Beart 411 stb sport preferent) Instagram: @friesian_shenna
†FAMKE ELVIRA 01-07-2001 ~ 19-07-2017

**Geplaatst:** 20-09-17 23:50

Re: Paard ingeslapen/overleden..Hoe ga/ging jij ermee om?

Geplaatst: 20-09-17 23:50

Ik heb je topic over Famke gelezen, nogmaals heel veel sterkte.
Het enige wat ik als raad kan geven, wat mijzelf enorm heeft geholpen is; Praat/Schrijf erover. Alles, als je woede voelt schrijf erover, teken het als dat zelfs beter voelt. Wat niets is zo erg als het op kroppen. Als je een close iemand hebt, waarmee je over alles en niets kan praten, kaart het een keertje aan. Zo valt er ook een last van jou schouders af.

Mijn paard had hele rare verschijnselen, na op aanraden van de dierenarts een dagje aankijken was het nog steeds hetzelfde. Ik vertrouwde het niet en heb een andere arts geraadpleegd. Na kijken en proberen het eerste infuus te geven, ging alles fout en viel hij om in zijn stal. Iedereen van stal, ouders, kinderen en zelfs de dierenarts hebben hem via een mat in de trailer moeten dragen. Op aanraden van stalgenoten heb ik niet meegeholpen, wat dat beeld zou nooit meer weggaan. Volgens mij is het ook maar goed dat we naar de andere DA zijn gegaan. Want helaas waren zijn bloedwaardes zo enorm slecht, dat ik voor zijn leven heb gekozen en hem dus heb laten inslapen. Ik kon er niet bij zijn, en wel soms tijden van spijt. Want had hem graag in mijn armen gehad. Hij was 1,1 jaar oud. Zijn nekwervels waren dus zo danig verschoven dat het ook niet meer goed was gekomen. Alles na een klap van een paard, waar ik hem niet bij wilde hebben. En dan ga je naar huis met een halster en een vlechtje in je hand.

Mij hielp het schrijven, goed janken op sad music en lekker genieten van mijn paarden.

PS. voel je niet schuldig, ik had ook na een maand of anderhalf een ander paard. Ik wil mijn kleintje laten zien, dat desondanks dit ongeluk, ik mijn geluk weer bij de paarden heb gevonden!

Ik hoop dat je je snel beter voelt, en stel je hebt een keer een luisterend oor nodig, mijn mailbox staat open voor je.

Diary of an Unicorn in Training.

**Geplaatst:** 21-09-17 00:58

Geplaatst: 21-09-17 00:58

Het eerste jaar zonder mijn maatje vondt ik verschrikkelijk. Overdag hield ik het in maar in bed kwamen de tranen. Het voelde alsof ik na 22 jaar mijn "kind" verloren had ondanks dat ik wist dat het niet verder kon. Het 2e jaar ging het verdriet over in gemis. Nog steeds denk ik elke dag aan haar maar nu ook met een lach. Heel soms dan heb ik plots een tranendal als het gemis te sterk wordt. Laatst een plekje in de schuur gemaakt met de herinneringen aan haar. Vindt het moeilijk nog om het te zien maar ook fijn dat het er is.

Voor mij betekende ook dat de paarden op zouden houden na het verlies van mijn maatje. Ik denk dat het daardoor moeilijker voor mij is geweest om het te verwerken.

**Geplaatst:** 21-09-17 05:06

Re: Paard ingeslapen/overleden..Hoe ga/ging jij ermee om?

Geplaatst: 21-09-17 05:06

Ik vind het mooi om te lezen dat je band schijnbaar zo sterk is geweest! Het verdriet mag er zijn dat geeft aan hoe gek je met je paard bent geweest!!
Hier 2 mnd terug een inslaper gehad van een klant..er was niets maar dan ook niets aan klant te merken sterker nog melde binnen een uur dat het een enorme opluchting was

..dat doet mij zeer!
Laat je gevoelens toe: het mag en t siert Je!!

**Geplaatst:** 21-09-17 05:56

Geplaatst: 21-09-17 05:56

Vandaag is het exact 6 jaar geleden dat ik mijn once in a lifetime paard hebben moeten afgeven. Veel te jong en veel te brut. Je gaat naar de kliniek om haar te genezen en een uur later rij je weg met een lege trailer. Nog steeds springen tranen in mijn ogen als ik er aan denk en jank ik als ik erover praat. Dus ja, hoe verwerk je zo iets... Mij lukt het niet.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 21-09-17 10:17

Geplaatst door de TopicStarter: 21-09-17 10:17

Shamanqueen schreef:
Ik heb je topic over Famke gelezen, nogmaals heel veel sterkte.
Het enige wat ik als raad kan geven, wat mijzelf enorm heeft geholpen is; Praat/Schrijf erover. Alles, als je woede voelt schrijf erover, teken het als dat zelfs beter voelt. Wat niets is zo erg als het op kroppen. Als je een close iemand hebt, waarmee je over alles en niets kan praten, kaart het een keertje aan. Zo valt er ook een last van jou schouders af.

Mijn paard had hele rare verschijnselen, na op aanraden van de dierenarts een dagje aankijken was het nog steeds hetzelfde. Ik vertrouwde het niet en heb een andere arts geraadpleegd. Na kijken en proberen het eerste infuus te geven, ging alles fout en viel hij om in zijn stal. Iedereen van stal, ouders, kinderen en zelfs de dierenarts hebben hem via een mat in de trailer moeten dragen. Op aanraden van stalgenoten heb ik niet meegeholpen, wat dat beeld zou nooit meer weggaan. Volgens mij is het ook maar goed dat we naar de andere DA zijn gegaan. Want helaas waren zijn bloedwaardes zo enorm slecht, dat ik voor zijn leven heb gekozen en hem dus heb laten inslapen. Ik kon er niet bij zijn, en wel soms tijden van spijt. Want had hem graag in mijn armen gehad. Hij was 1,1 jaar oud. Zijn nekwervels waren dus zo danig verschoven dat het ook niet meer goed was gekomen. Alles na een klap van een paard, waar ik hem niet bij wilde hebben. En dan ga je naar huis met een halster en een vlechtje in je hand.

Mij hielp het schrijven, goed janken op sad music en lekker genieten van mijn paarden.

PS. voel je niet schuldig, ik had ook na een maand of anderhalf een ander paard. Ik wil mijn kleintje laten zien, dat desondanks dit ongeluk, ik mijn geluk weer bij de paarden heb gevonden!

Ik hoop dat je je snel beter voelt, en stel je hebt een keer een luisterend oor nodig, mijn mailbox staat open voor je.

Dankje voor je tips! Het van mij afschrijven werkt inderdaad wel en huilen is soms ook een opluchting, maar op dit moment vraag ik mij echt af of ik dit ooit een plekje ga kunnen geven. Ik ben er van overtuigd dat ik echt wel weer gelukkig kan gaan zijn straks met mijn nieuwe paard, maar ik denk dat ik daarna nog die berg verdriet met mij meesleep..
Bedankt voor je aanbod dat ik je mag PB'en! Lief! Jouw verhaal is ook heftig zeg... Is ook niet niks... Wat kan het soms ook verkeerd lopen he...

smit_ilse schreef:
[ [url=m/2cGgvs.jpg]Afbeelding[/url] ]
Het eerste jaar zonder mijn maatje vondt ik verschrikkelijk. Overdag hield ik het in maar in bed kwamen de tranen. Het voelde alsof ik na 22 jaar mijn "kind" verloren had ondanks dat ik wist dat het niet verder kon. Het 2e jaar ging het verdriet over in gemis. Nog steeds denk ik elke dag aan haar maar nu ook met een lach. Heel soms dan heb ik plots een tranendal als het gemis te sterk wordt. Laatst een plekje in de schuur gemaakt met de herinneringen aan haar. Vindt het moeilijk nog om het te zien maar ook fijn dat het er is.

Voor mij betekende ook dat de paarden op zouden houden na het verlies van mijn maatje. Ik denk dat het daardoor moeilijker voor mij is geweest om het te verwerken.

Zo voelt het inderdaad ja, alsof je je kind bent verloren of zo.. Ik denk ook nog zo enorm veel na over alles. Over of we het toch niet hadden moeten proberen gewoon op de wei, misschien zou het vanzelf jets verbeteren.. En ik weet dat dat niet zo is, want ze had veel pijn en meerdere artsen hebben het beaamd.. Ik heb alles voor haar gedaan maar twijfel er alsnog over..
Het is ook gewoon het feit dat ik een jaar lang (vanaf haar peesblessure) gevochten heb voor haar en ontzettend veel stress heb gehad. Het ene moment hadden we nog een toekomst en het volgende moment was alles weg.. Dan is het zo een harde klap..

pol1 schreef:
Ik vind het mooi om te lezen dat je band schijnbaar zo sterk is geweest! Het verdriet mag er zijn dat geeft aan hoe gek je met je paard bent geweest!!
Hier 2 mnd terug een inslaper gehad van een klant..er was niets maar dan ook niets aan klant te merken sterker nog melde binnen een uur dat het een enorme opluchting was ..dat doet mij zeer!
Laat je gevoelens toe: het mag en t siert Je!!

We hadden zeker een hele sterke band, we waren echt gewoon maatjes, allerbeste maatjes.. We durfden alles aan samen, niets was ons te gek. En nu loop je er dus dagelijks tegenaan. Ook met m'n nieuwe paard. Ik vergelijk ze totaal niet want ze zijn heel anders. Maar toch denk je soms: zal ik dit en dit ooit kunnen met haar zoals ik met Famke kon? Of: dit kon met Famke altijd wel zonder moeite.

Gevoelens toe laten.. Tsja, ik zou willen dat ik het zou kunnen, dat ik er meer open voor zou staan wat dat betreft. Het is al beter dan het ooit geweest is moet ik zeggen, want ik zeg af en toe wel een beetje hoe ik mij voel.. Maar meestal wuif ik het weg of begin ik er helemaal niet over. Gewoon omdat het niet fijn voelt/ ongemakkelijk is.. Terwijl iedereen om mij heen het echt begrijpt en er ook echt voor mij wilt zijn..

DeMolenhoek schreef:
Vandaag is het exact 6 jaar geleden dat ik mijn once in a lifetime paard hebben moeten afgeven. Veel te jong en veel te brut. Je gaat naar de kliniek om haar te genezen en een uur later rij je weg met een lege trailer. Nog steeds springen tranen in mijn ogen als ik er aan denk en jank ik als ik erover praat. Dus ja, hoe verwerk je zo iets... Mij lukt het niet.

Ja vreselijk is dat... Ik denk dat ik over 6 jaar ook nog zal huilen om Famke. Zo een paard vind ik gewoonweg nooit meer. Zij was zo anders dan de rest.. We hadden zoveel bereikt samen en konden samen de wereld aan..

Shenna van de Smid (Onne 376 stb sport x Beart 411 stb sport preferent) Instagram: @friesian_shenna
†FAMKE ELVIRA 01-07-2001 ~ 19-07-2017

**Geplaatst:** 21-09-17 11:23

Re: Paard ingeslapen/overleden..Hoe ga/ging jij ermee om?

Geplaatst: 21-09-17 11:23

Ik haak even in op het bericht dat boven mij staat.
Famke had dingen die andere paarden niet hebben.
Maar over een tijdje ga je je aan je nieuwe paard hechten, en zal die ook mooie dingen hebben.
Dat vervangt niet famke natuurlijk, dus logisch dat je daar verdriet om hebt!!!
En het plezier rondom de paarden komt wel weer.

**Geplaatst:** 21-09-17 11:35

Re: Paard ingeslapen/overleden..Hoe ga/ging jij ermee om?

Geplaatst: 21-09-17 11:35

Ach meissie! :(:)

Wees niet zo hard voor jezelf. Huilen mag! Boos zijn mag! Teleurgesteld zijn mag!
Heb je een goede vriendin waarmee je kan praten? Andere stalgenootjes? Praten helpt echt!

En even inhakend op de zin dat je haar nooit meer zult zien.. Ze staat op je te wachten hoor.

Ik ben daar van overtuigd!! En tot die tijd is ze in je hart, altijd een beetje bij je. :(:)

**Geplaatst:** 21-09-17 11:41

Re: Paard ingeslapen/overleden..Hoe ga/ging jij ermee om?

Geplaatst: 21-09-17 11:41

Niet, om eerlijk te zijn. Ik ben ruim anderhalf jaar geleden mijn bestje maatje heel plots verloren aan koliek. Nog geopereerd maar was niet meer te rijden. Net als jou ben ik ook iemand die haar gevoelens eigenlijk niet toont, dat kan ik gewoon niet. Ik geloofde er wel in dat ik het een plekje zou kunnen geven, maar dat kan ik niet. Ik heb nogsteeds regelmatig dat ik 's nachts niet slaap en enkel lig te huilen omdat ik hem kwijt ben.
Ookal heb ik nu terug 3 schatten van paarden, hij was m'n baby en niemand gaat die pijn voor mij kunnen verzachten helaas... Ik heb me er pas bij neergelegd dat ik me zo voel en dat heeft me wel goed gedaan. Tot een maand geleden vechtte ik er echt tegen en wou ik hem zegmaar vergeten.

Ik heb wel armbandjes laten maken van zijn staart, maar ook die draag ik amper. Teveel emotionele waarde...

Mocht je eens een luisterend oor ofzo nodig hebben...

Op zoek naar vakantiestalling of kundige amazone om je paard te rijden/zadelmak te maken?

**Geplaatst:** 21-09-17 11:49

Geplaatst: 21-09-17 11:49

Wat naar voor je dat je nog aan het piekeren en twijfelen bent over wat als.. Rationeel weet je natuurlijk ook dat het de juiste beslissing was, nu nog emotioneel daarmee in reine te komen. Probeer, hoe moeilijk ook, dat stukje los te laten daarna kun je pas echt de rouw verwerken. Als je er niet over wilt of kun t praten helpt het misschien om ergens om een rustige plek hardop tegen jezelf te zeggen/schreeuwen dat je de juiste beslissing hebt genomen. Misschien op het strand met harde wind?

Mijn paard is heel plotseling overleden, viel letterlijk door neer. Heb dus niet geen weg naar het afscheid en het nemen van een moeilijke beslissing gehad. De beslissing is genomen door moeder natuur.

Don't marry into an absolute idea. Then if it doesn't work out you can change it. If you are locked into something it limits your learning ability and we can stop thinking. Mark Rashid

[KS-ITP] Spaanse schone van veulen naar (bijna) jaarling
[BEH] Mijn ervaring: RevitaVet bij behandeling peesblessure!

**Geplaatst:** 21-09-17 11:58

Geplaatst: 21-09-17 11:58

Telt een paard van kennis ook?

Ik heb fjord Mylord voor mijn ogen zien instorten aan koliek. Dierenarts gaf hem nog een kans omdat hij de avond ervoor weer sterker leek te zijn.
Het arme dier had toen echter al verlammingsverschijnselen in de linkerhelft van zijn gezicht maar dierenarts wou dat niet erkennen.
Dag nadien rond de middag werd het te erg, hij wou drinken maar je zag geen slikbeweging. Zijn tong werd bleek en dierenarts vertikte het om langs te komen (!!)
Half uur later is het paard ineengestort op de grond.
Het ergste beeld wat ik ooit heb gezien. Het is van april geleden, maar zit nog zo vers in mijn geheugen.

Ook ik ben een binnenvetter en heb mijn verdriet steeds verborgen gehouden. Er zijn momenten dat ik nog steeds huil om de fjord of andere overleden dieren die ik verloren ben.

Het was dan niet mijn eigen paard, maar het verdriet is er echt niet minder om. Tevens ook woede naar de dierenarts toe, hij heeft de fjord onnodig extra doen afzien.

Het zou goed zijn als je er met anderen over kan praten, dat kan ik helaas niet in mijn directe omgeving.

Strooigoed
Wat brengt de lieve Sint ons dit jaar?

**Geplaatst:** 21-09-17 12:19

Re: Paard ingeslapen/overleden..Hoe ga/ging jij ermee om?

Geplaatst: 21-09-17 12:19

2 maanden is ook nog wel heel vers. Het is toch een echt serieus rouwproces waar je in zit. Google maar eens op rouw en hoe dat verloopt. Dan herken je vast wel veel.

**Geplaatst:** 21-09-17 12:25

Re: Paard ingeslapen/overleden..Hoe ga/ging jij ermee om?

Geplaatst: 21-09-17 12:25

Ik heb 3 jaar terug mijn vriendje moeten laten inslapen. Het was mijn keuze en ik stond er vol achter het ging echt niet meer. Hij is thuis in vrede in de paddock ingeslapen. En nu ik dit typ schieten mijn ogen vol. Maar ik vind het eerlijk waar een groot zegen dat we onze maatjes erger lijden mogen besparen en dat heb ik gedaan. Gerust mis ik hem, gerust denk ik veel aan hem en gerust dat ik alle foto's voor altijd bewaar. Maar wij mensen overleven nou eenmaal de dieren, dat hoort bij het leven.

SuperDet 12-04-2006 / 26/03/2019, ik mis je zo
Joze B + 5 en veel plezier!
Banjer, een kanjer van Shetlander

**Geplaatst:** 21-09-17 12:35

Geplaatst: 21-09-17 12:35

[IM] Dag lieve clown, slimme professor, lief vriendje... United

Mijn maatje is 14 juni overleden... Ik heb meerdere paarden gehad, maar hij was echt bijzonder voor mij. Ik kende hem al 13 jaar en heb hem zelf 10 jaar gehad. Hij was alles voor me, niet alleen door wat wij samen hadden bereikt maar ook door alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt en hij altijd een moment van rust en bezinning voor mij was. En door zijn gekke gedrag vrolijkte hij je altijd op. Ook was het een echte vechter... hij heeft veel overleefd wat andere paarden niet zouden overleven (zie memoriam topic) en dat met zijn karakter samen maakte ook dat hij bij veel mensen heel erg bekend was.
Ik heb wel echt een zwart gat, qua tijd en dagbesteding voor mezelf, maar ik merk ook dat ik er echt nog niet aan toe ben om naar een ander paard op zoek te gaan. Ik vind andere paarden even "stom"

Wel heb ik een buitenritje gemaakt op een paard van mijn vriendin, dat was heerlijk maar ook daar merkte ik aan dat ik nu nog niet toe ben aan een nieuwe. Ik denk dat ik dat volgend jaar wel kan gaan doen. Ook heb ik nog zaken met de verzekering die niet afgerond zijn, dus qua dat aspect heb ik ook nog niet echt rust. Maar daar heb ik wel vertrouwen in dat het goed gaat komen.

Met rouwprocessen ben ik (helaas) heel erg bekend, dat is ook waarin hij mijn uitlaatklep was. Maar de knoop door moeten hakken terwijl hij tegen beter weten in bleef vechten was moeilijk. Als er niemand bij was zag je hoe veel pijn hij had, met zijn ogen dicht stond hij met zijn hoofd tegen de stalmuur. Ik hoor ook nog steeds van mensen in mijn omgeving, op stal, maar ook mensen die ik zelf niet zo goed ken dat ze hem op een of andere manier wel missen of dat ze het moeilijk hebben gehad dat hij er niet meer was. Voor mij voelt dit gek genoeg 'fijn' het was een paard die veel mensen heeft geraakt in zijn leven.

Ik sport nu extra en doe leuke dingen met vriendinnen, maar toch blijft het gemis heftig. Bij mij is het natuurlijk ook nog niet zo lang geleden... ik ken mezelf goed, het komt ook allemaal weer goed. En ik ben blij dat ik zo'n sterke band heb mogen ervaren.

Warina (Commandeur x Krawall) 05-05-'80 - †08-09-'09
United (Havidoff x Jazz) 11-05-'01 - †14-06-'17
Jam Session (Don Tango B x Krack C) 02-05-2014

**Geplaatst:** 21-09-17 12:37

Geplaatst: 21-09-17 12:37

Wat is "eroverheen zijn" of "het een plekje hebben gegeven"?
Betekent dat dat je niet meer verdrietig bent? Dat je er nooit meer aan denkt? Dat je er altijd met droge ogen over kunt praten? Of is dat dat je vrolijk doorgaat met leven? Het accepteert. Tranen met tuiten huilt?
Persoonlijk denk ik dat er geen juist antwoord is. Je moet doen wat voor jou goed voelt. Laat los hoe je denkt dat het hoort, maar doe het op jouw manier.
En is dat door verdrietig te zijn, maar overdag wel te genieten van je nieuwe paard. Dan is dat prima. Luister naar jezelf en je zult zien dat het stapje voor stapje beter gaat.

Ik ben 3 jaar geleden mijn vriend verloren. Vooraf en op de dag zelf heb ik vreselijk veel gehuild. Daarna was er bij mij ook zo'n gat. Ik voelde niets. "En wat nu? Ben ik wel normaal?" Uiteindelijk slijt dat. Je laat het los. Het leven gaat door. En jij ook. Vergeten doe je het niet, echt niet. Ik denk nog bijna iedere dag aan mijn vriend. En bij bepaalde liedjes barst ik spontaan in tranen uit. Maar het wordt normaler. Je accepteert het. Door tijd, door te krijsen, door te glimlachen om kleine dingen. Het wordt een stukje uit je leven. Iets dat jullie samen hebben meegemaakt. Maar dat heeft tijd nodig. Cliché hè? Maar wel waar.

Kipu Pabu's Tentsi. Dressuur M+1, Vaardigheid M+2

Oppassie, dierenoppas.

Wie is er online