Geplaatst 
Na lang twijfelen heb ik toch besloten om een volg topic aan het maken van mijn verzorgpaard Pharon.
Zelf houd ik alles bij in een schriftje en heb ik natuurlijk familie en vrienden die ik kan vertellen over paardlief, maar dat zijn niet echt paarden mensen op enkele vriendinnen na. Dus die zijn toch minder enthousiast dan ik ben.
Dus ga ik hier proberen om de weg van jonkie tot rijdpaard te beschrijven en de stappen die ik zet, maar een aantal dingen zijn wel belangrijk om vooraf te weten:
- Pharon is niet mijn eigen paard, al beschouw ik hem wel als van mij en heb ik zijn hele harnachement etc zelf betaald. Ook bepaalde zalfjes, zandkuren etc. betaal ik zelf uit liefde voor het paard. Zodoende beschouwen veel mensen hem ook als van mij, en de eigenaar soort van ook ondanks dat hij natuurlijk de voerkosten, strokosten, hoefsmid en DA kosten heeft.
- Vanaf aankomend weekend krijg ik professionele hulp bij het inrijden.
Dat gezegd hebbende... tijd om hem voor te stellen!
Pharon
4 jaar ~ ruin ~ Deparon x Tuschinksi x Garanco
Dan zal ik even de weg beschrijven die we hebben afgelegd en waar we nu zijn.
Het begon allemaal op 13 mei 2020. Althans, toen is deze foto door mij gemaakt. Dat was de eerste keer dat ik hem zag. In 2019 is mijn vorige verzorgpaard bij deze eigenaar overleden. Die heb ik toen ruim 10 jaar verzorgd. Daarna was ik klaar met paarden en paardrijden, ik voelde me zo inmens verdrietig..
Ik ging nog wel kijken bij de eigenaar als er veulens geboren waren, en toen was daar Pharon. Eerlijk gezegd dacht ik er nog niets bij. Want ik wilde geen paard meer rijden, had die drang niet meer.
Ik begon weer met rijden in 2022. Na een nare val, ben ik daarna bij een ander paard en locatie terecht gekomen. De reden waarom ik niet meer terug bij de eigenaar ben gegaan, is omdat hij toen geen passend paard voor mij had. In april 2023 was ik weer op stal bij de eigenaar om te kijken naar de kleintjes en ik zag Pharon weer staan, nu als 3 jarige. Ik was verliefd
Ik vond hem ontzettend knap en toen begon het idee dat het toch we gaaf zou zijn als ik met hem aan de slag kon. Maar goed, jong paard, geen idee wat voor karakter en nu een brave om te rijden. Dus prima zo. Tot het moment waarop er op de huidige stal van alles veranderde, en geen positieve veranderingen en ik het daar heb opgezegd. Maar.. wat dan? Afgelopen zomer stond Pharon met zijn vriendjes bij mij in de wei. Ik heb toen de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of ik voor hem mocht zorgen en later ook op mocht rijden, nog altijd geen idee van zijn echte karakter. En dat mocht! 
In november 2023 ben ik gestopt bij de andere stal. Ik ben wel verder gegaan met westernlessen om de feeling met het paardrijden te behouden. En in november kwam Pharon dan eindelijk naar huis, naar zijn stal en kon ik beginnen!
Onze eerste kennismaking verliep niet soepel. Hij was behoorlijk overprikkeld, bleek achteraf, en ik wilde meteen te veel (voor hem). Dat resulteerde ik een trap tegen mijn been, waar ik niets van hem overgehouden behalve een blauwe plek
Pharon kende nog vrijwel niets. Meelopen aan een halster dat ging wel. Mensen die je aaien op je hals, prima. Maar verder dan dat... nee doe maar niet. Ik heb dus met borstelen ook vanaf nul moeten opbouwen. Zelfs het op/af doen van het halster was een oefenmoment, want voorheen ging dat halster nooit af...
We zijn begonnen met een stukje grondwerk. Meelopen naast mij. Commando halt, om, terug maar ook pas komen als ik zeg dat hij mag komen.
Ik heb veel (en nog steeds) gehad aan de boeken van Lisanne Thomas, over hoe je dit soort dingen het beste aanleert. Ook haar boek ''beleren geen kunst'' heb ik gevolgd als leidraad.
Enfin, uiteindelijk geoefend met het hoofdstel en het bit. Hier een van de eerste keren, echt een puppy! Ik was niet tevreden over de watertrens, dus heb ondertussen een dubbelgebroken bustrens.
Mijn tactiek was vooral veel belonen met stem en met een snoepje. Slecht gedrag negeren, gevaarlijk gedrag afstraffen. En veel geduld hebben, vooral niet boos worden. Het longeren heb ik aangeleerd door naast hem te lopen op de cirkel en de eigenaar in het midden de lijn vasthouden, totdat het vanzelf ging.
Met het dekje zijn we begonnen door eerst te laten ruiken, dan rustig over de hals strijken, vervolgens erop leggen. Dat herhalen. Nu kan ik het dekje gewoon op hem gooien
Het zadel was vervolgens eigenlijk geen probleem meer, ook de klapperende beugels niet, die door het lopen naar beneden waren geschoven op een moment.
Het opstapkrukje er bij gepakt. Eerst laten ruiken, vervolgens voor zijn neus op het krukje gaan staan. Van het krukje afspringen. En uiteindelijk het krukje naast hem geparkeerd en erop gaan staan. Ook wederom van het krukje afspringen. De eerste paar keren was dat springen best spannend voor hem, maar nu geeft hij er niets meer om. Ik heb bewust geoefend met mijn been vanaf het krukje op zijn billen te leggen, zodat hij ook went aan de aanraking voor het geval ik per ongeluk met opstappen zijn billen ga raken.
Het sturen hebben we enkele keren geoefend met de dubbele lijnen, maar daar was ik geen fan van. Het werkte niet helemaal lekker, dus dat laat ik voor onder het zadel. Verder trainen we wel met de longeerhulp korte stukjes (lees 10 minuten per sessie).
Ik heb altijd gezegd dat ik niet als eerste op zijn rug ga zitten... Maar het voelt gewoon goed. Ik vertrouw hem, hij vertrouwd mij. Wat op 1 april resulteerde in voor de allereerste keer op zijn rug zitten!
Nu zijn we twee weken verder en heb ik enkele keren op hem gezeten en gestapt, de eigenaar heeft hem vast. Rustig begonnen met het toevoegen van de kuithulp icm stap commando, die hij goed kent van de longeerlijn. Oefenen met halt en ophoudingen. Daar zijn we nu gebleven. En dan komt dit weekend de inrijd ruiter, om haar zo even te noemen, dus ben benieuwd!
Ik moet eerlijk bekennen, dat alles tot op heden geen probleem voor hem was. Hij pakt alles echt super goed op, is super lief en eigenlijk vrij nuchter tot nu toe. Het klinkt allemaal makkelijk, maar er zijn ook zeker tegengeslagen geweest. Zo wilde hij een kleine twee weken niet met mij mee de stal uitlopen, dat was niet fijn.
Het doel met hem voor komende jaar is vooral het inrijden. Alle basis knopjes erop. Zoals ik aangaf krijg ik daar hulp bij, van een professioneel iemand. Het is even kijken hoever ik zelf ga en durf, daarin moet ik eerlijk blijven. Uiteindelijk lijkt het me wel gaaf om met een semi zelf opgeleid paard een keer een dressuurwedstrijd te rijden en wil ik persoonlijk het Z halen qua niveau. Niet perse op wedstrijden, maar thuis. Als B/L ruiter wordt het weleens tijd
Ik zal vast nog het een en ander vergeten zijn, ook aan foto's. Maar dan komen die later nog wel!
Als afsluiter nog en foto van zijn moeder (de rechter) en van zijn oma. Zijn oma staat nog steeds op stal!
Volgen jullie onze stappen mee?
Bij mij moeten ze wel wennen aan zulke dingen, want ik laat ook regelmatig iets vallen, loop per ongeluk tegen ze aan of wat dan ook 
