Al enkele maanden zit ik in een depressie. Ik heb al verschillende therapieën uitgeprobeerd en nu zijn mijn psychologe en ik sinds mei op paardentherapie uitgekomen. Tussen mijn 8 - 15 liep ik altijd tussen de paarden en had ik ook enkele verzorgpaarden. Van shetlanders tot paarden en zelfs tot echte KFPS Friezen. Rond mijn 15e ben ik ermee moeten stoppen van mijn moeder. Nu, zo'n 6 jaar later, ben ik weer in de paardenwereld gerold. Sinds juni vergezel ik mijn nicht op haar eigen stal en sindsdien gaat het al een beetje beter met mij. Maar bij gebrek aan een echte band te kunnen opbouwen (het zijn natuurlijk haar paarden en de meeste staan ook nog eens te koop), voel ik toch wel dat ik iets mis. Zo kwamen we op het idee om een eigen paardje aan te schaffen. Een paard dat mijn dagritme terug moet opbouwen en een beetje een lichtpuntje kan zijn in mijn donkere periodes. Een recreatief therapie-paardje dus!
Na veel gediscussieer en oriëntatie zijn we tot de conclusie gekomen dat ik het wel zou aankunnen, zeker met mijn vriend als back-up, en gaan we er ook 100% voor.
Naast therapie-paardje heb ik de ambitie om later lekker te dressuren met hem. Maar dat is voor wanneer ik terug goed in mijn vel zit!
Volgende week is een spannende week voor mij want dan komt mijn therapiepaardje dus aan op stal! Ik heb nog niet zoveel foto's genomen (hem knuffelen en kroelen was leuker, oepsie!) maar ik heb 1 fotootje en een leuk filmpje van hem in beweging.
Vanaf maandag zal ik dan ook zeker af en toe filmpjes/foto's/tekst plaatsen van hoe het gaat met ons.
Four Steps Blue (Mister Blue x Gasper) aka Arthas
Ik ben al helemaal gek op hem.


Liefs,
Kategida
En dat jullie een mooie band samen opbouwen! De verzorging van dieren geven je dag ritme. En een doel op mindere dagen. ( je moet want ze zijn afhankelijk) En kleuren de mindere dagen. De onvoorwaardelijkheid, omgang en buitenlucht en beweging brengen ook ontspanning.
.

Daar ga ik morgen of zo nog wel eens tijd insteken om dat uit te vogelen.