Geplaatst Hierbij toch maar eens een toppic omdat mijn paardje sinds deze maand alweer een jaartje van mij is en ik nog steeds helemaal gek ben op hem
Ik ben al mijn hele leven lang gek van paarden en zoals de meeste onder ons ben ik begonnen op een manege bij ons in de buurt. Hier heb ik over de jaren heen met heel wat verschillende pony's en paarden gereden maar uiteindelijk is deze manege failliet gegaan en ben ik moeten veranderen. Na heel lang zoeken heb ik dan uiteindelijk toch een stal gevonden waar ik mezelf goed voelde (springstal).
ik als kleine ukkie met mijn lievelingspaard Scapa
Op deze stal heb ik eigenlijk pas echt leren rijden. Vroeger was het steeds wat achter elkaar hobbelen en ook al mocht ik vaak op kop rijden, toch leerde ik niet echt iets bij (ook al dacht ik van wel
). Hier was het anders en was het ieder voor zich. Je werd steeds individueel bekeken. Na een tijdje mocht ik ook dagelijks de paarden van de eigenaar helpen rijden en daarna mocht ik ook de jonge paarden (hun eigen fokproducten) rijden en deze wedstrijd klaar maken. Zo heb ik ook mijn eigen paardje leren kennen. Lamoroso kwam bij ons binnen in de winter van 2015 toen hij tussen de 3,5 en 4 jaar oud was. (Weetje : toen hij eigenlijk nog veel te jong was, is hij jammer genoeg zijn mama verloren en heeft hij het altijd wat alleen moeten redden. We denken dat hij daarom ook zo vreselijk aanhankelijk is.) Het was 1 van de lelijkste (3-4jarige) paarden die ik ooit gezien had, hij was redelijk fel overbouwd en het was net een ezeltje met vreselijk veel ontploft haar
Maar hij werd mijn projectje. 
In het begin heb ik hem vooral laten wennen aan mij door heel veel met hem te tutten en dag in dag uit met hem bezig te zijn. Hij was (en is nog steeds) een paard dat heel veel aandacht opeist. Het rijden hebben we heel rustig opgepakt. In het begin was dit steeds een kwartiertje tot een half uurtje om de 2 dagen en zo zijn we steeds verder gaan opbouwen. Wanneer er iets of wat een stuur op zat zijn we heel veel voorwaarts-neerwaarts gaan rijden, hiermee hebben we ook het overbouwd zijn voor het grootste deel kunnen oplossen. Dit zal altijd wel een beetje blijven maar is toch heel fel verbeterd.
Ik had eigenlijk al van in het begin echt een klik met hem, we voelden elkaar gewoon heel goed aan, hij was super lief en heeft ook nooit iets verkeerd gedaan tijdens het rijden. Het is echt een paard dat alles voor zijn ruiter zal doen. Het was wel niet altijd even makkelijk, ook omdat hij na verloop van tijd steeds sterker werd en hij wist dit heel goed, dus toen heeft hij wel een periode gehad dat hij dit steeds tegen mij gebruikte.
Wanneer alles wat beter ging is hij voor het eerst een paar keer mee op oefenjumping geweest. Dit was voor hem echter nog wat te moeilijk (hij is nogal een laatbloeier) dus heeft mijn instructrice hem mee op dressuurwedstrijd genomen, wat eigenlijk echt elke keer super ging en waar ze ook op het einde van het 1ste en 2de seizoen de beker hebben gewonnen
Foto van hun op wedstrijd
Omdat hij het zo goed deed waren ze er steeds over bezig dat ze hem gingen verkopen naar Amerika (ze hebben daar wat klanten die graag brave en goede paarden willen). Vreselijk vond ik het, elke keer kreeg ik tranen in mijn ogen als ik dit hoorde. Maar tegen de zomer van vorig jaar werden de plannen steeds concreter. Mijn instructrice zou er nog 1 winterseizoen mee op wedstrijd gaan en dan ging hij weg. Mijn hart brak. Hoe konden ze hem nu weg doen ze wisten hoeveel ik van hem hield...
Gelukkig had ik in het begin van het jaar mijn nieuwe vriend leren kennen (ook een paardenman), en hij wist ook hoe ongelukkig het mij maakte, dus omdat ik het alleen niet kon betalen, hebben we hem uiteindelijk samen kunnen kopen. Dolgelukkig was ik, Lammy was eindelijk helemaal van mij !
Rond oktober ben ik gaan samenwonen met mijn vriend, dit hield in dat ik samen met Lamoroso moest verhuizen (een uur rijden van waar ik eerst woonde). Eigenlijk vond ik dit vreselijk, ik wou helemaal niet weg op de stal waar ik stond. Dit was in al die jaren mijn familie geworden, mijn instructrice was als een 2de moeder voor mij. Toen we dan uiteindelijk vertrokken hebben we daar beiden ook vreselijk staan janken (ook al kom ik er nog elke week over de vloer...
). De verhuis verliep goed maar de weken en maanden erna waren heel moeilijk, zowel voor mij als voor Lamoroso. 
Een maand na de verhuis zijn we voor de eerste keer op jumping geweest en dit ging heel goed, maar hij had echt heimwee (en hij niet alleen), je merkte dit heel erg aan hem. Hij is dan ook vanaf november een lange tijd ziek geweest en we zijn lang aan het sukkelen geweest doordat hij opeens veel begon te struikelen...(dit bleek uiteindelijk door de nieuwe hoefsmid te komen).
MAAR: we zijn weer helemaal terug ! Lamoroso is ondertussen aangepast aan zijn omgeving, we hebben een nieuwe hoefsmid en we voelen ons beiden terug goed in ons vel. Het springen houden we voorlopig voor komende winter, maar vorige maand zijn we op dressuurwedstrijd geweest, wat ons samen een mooie 4 de en gedeelde 3de plaats opleverde in de 2 proeven
Ik was zo ongelooflijk trots op hem !
Hopelijk wacht er nog een mooie toekomst voor ons samen, waar we nog veel van elkaar kunnen genieten
Alvast bedankt om het hele verhaal te lezen !
(Sorry voor de slechte kwaliteit van de foto's)
voor zij die ons graag verder volgen : https://www.instagram.com/florienvanbraeckel
(P.S.: heeft er nog iemand een paard met afstamming Galisco van Paemel of Cicero Z van Paemel ?)
Heerlijk verhaal met je happy end! Ik ga je volgen op instagram 
