Geplaatst Het is al een aantal jaar geleden dat ik echt actief ben geweest op bokt. En ik kan mij voorstellen dat mijn titel wat rare ideeën opwekt.
Voor degenen die mijn account niet kennen; ik heb, voordat ik over naar de paarden ging, een pony gehad genaamd Lotje. Deze moest vanwege artrose met pensioen. Het advies van de dierenarts was om niet meer in de bak te gaan rijden maar buitenritjes waren nog prima. Door de rondjes in de bak zou er meer slijtage komen. Zolang ze op de wei staat dan zou ze geen pijn hebben. Lotje ging bij mij met pensioen en dat werkte prima. Na een tijdje kwamen we in contact met een vrouw in Zeeland die vertelde dat zij therapie met kinderen doet, waarbij ze pony’s gebruikt in bepaalde oefeningen. Hier zou Lotje perfect voor zijn en voor mijn gevoel zou ze veel meer aandacht krijgen van de kindjes dan van mij. En aangezien ik toch zou gaan studeren twee jaar erna, vond ik het geen slecht idee om Lotje aan die vrouw te schenken.
Voordat we Lotje aan haar hebben gegeven, zijn we natuurlijk eerst wezen kijken op de stal waar ze zou komen te staan. Deze 'manege' was best luxe en in deels eigendom van de vrouw. De manege lag ook dicht bij het huis van mijn grootouders dus het was een fijn idee dat ik altijd nog zou mogen komen kijken. Dit werd ook voorgesteld door die vrouw.
De volgende stap was om Lotje daar naartoe te brengen, dit ging geweldig en op de dag van aankomst waren er al vele meisjes die dol op haar waren. Ik kon met een gerust hart naar huis. Dit was in Januari.
De maand erop ging ik voor de eerste keer kijken, echter was die vrouw van stal verhuisd vanwege ruzie op die stal. Nu stond ze ergens anders waar er paddocks waren en stallen in een oud complex. Een grote downgrade dus, maar zolang lotje nog naar buiten kon en goed werd verzorgd vond ik het prima. Een groot teleurstelling was echter, dat toen ik aankwam, Lotje weer kreupel liep. Dit was erg moeilijk te zien voor hun dus vroegen ze of ik ernaar wilde kijken. En ja hoor, het was de precieze minuscule onregelmatigheid die veroorzaakt wordt door haar artrose. Ik vroeg wat voor activiteiten er met haar gedaan werden. Er werd mij dus door die vrouw verteld dat ze Lotje in de lessen mee liet lopen vanwege geldtekort van die vrouw. Dit vond ik erg apart en heb haar streng geadviseerd dat ze Lotje niet in de bak moet laten rijden als ze deze pony nog graag zonder pijn wilde houden. Ze zou mijn advies opvolgen.
Weer een maand later kwam ik weer op bezoek. Er werd mij verteld dat ik op een buitenrit zou mogen op Lotje en die vrouw zou op een van haar andere paarden gaan. Toen ik daar aankwam bleek ze 'weer' kreupel te zijn waardoor het niet door ging. Ze hadden haar nog steeds in de lessen mee aan het lopen. Ik heb nogmaals verteld wat ik de vorige keer had gezegd met extra nadruk dat die pony het niet lang vol gaat houden als ze zo door zou blijven gaan. De reden dat ik Lotje niet terug heb genomen naar huis was om twee redenen. Mijn ouders vonden het niet nodig en er was daar een meisje die voor Lotje zorgde die zelf in een hele erge depressie zat. Maar door Lotje werd ze vrolijker en had ze geen zelfmoordneigingen meer. Ik was bang dat ze weer depressief zou worden als ik Lotje weer mee zou nemen.
De maanden erop kon ik niet komen kijken, tot dat ik in juni bij mijn grootouders op bezoek was en mijn ouders een telefoontje kregen van de vrouw met het nieuws dat ze Lotje in ging laten slapen vanwege de te erge verslechtering van de artrose waardoor ze niet meer pijnloos verder kon. We zouden afscheid mogen gaan nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Dit was op een woensdag en Lotje zou in de daaropvolgende weekend worden ingeslapen. Ze zou mij laten weten als het gebeurd was.
Dat weekend kreeg ik maar niks te horen. En dus heb ik haar een bericht gestuurd met de vraag of ze was ingeslapen. Via whatsapp kan je zien als iemand het heeft gelezen en dat heeft ze gedaan, echter nooit op gereageerd. De maanden daarop heb ik meerdere pogingen gedaan om contact op te nemen en elke keer werd ik genegeerd. Ik hoop dat jullie je kunnen voorstellen dat dit veel stress oplevert als je contant af zit te vragen of je pony nog leefde. Eind september had ik er genoeg van en besloot ik om haar eens op te gaan bellen.
De vrouw nam gelukkig op en vertelde dat het heel toevallig was dat ik had gebeld, want de dag erna zou ze Lotje in gaan slapen… Ik had mijn vraagjes over waarom ze daar nog 3 maanden mee had gewacht en mij daarover nooit iets had laten weten. Haar antwoord hierop was dat ze het niet op wilde geven en dat ze haar op de sterkste pijnstillers hebben gezet (zogenaamd illegale in Nederland vanwege dat ze zo sterk zijn) en zelfs daar kwam de pijn doorheen. Nou ja, de volgende dag zou ze worden ingeslapen. Ik heb gevraagd of ze een deel van haar staart zou willen opsturen zodat ik er iets moois van kon gaan maken. Hier stemde ze op in.
De dag erna heb ik nog kort gevraagd hoe het met die vrouw ging en of het vredig was verlopen. Verder geen contact meer gehad.
Dit allemaal speelde af vanaf januari 2014 en ze werd op 30 september 2014 ingeslapen. In alle tijd die daarop volgde heb ik meerdere keren contact met die vrouw gezocht, met de vraag of ze die staart nog op zou willen sturen. Hier kreeg ik de eerste keer als antwoord van dat het zou komen, ze was het ff vergeten. Maar daarna kreeg ik zelfs nooit een reactie.
Nu komt het dus.
Door heel dit gebeuren zijn er een aantal dingen die mij laat denken dat Lotje nooit is ingeslapen, maar dat ze haar weg heeft gedaan of mij gewoon niet meer over de vloer wilde hebben. Waarom zou ze anders mij nooit van de hoogte hebben gebracht van het uitstellen van de dood van Lotje? En heel toevallig zou het de dag na mijn telefoontje plaats gaan vinden. De staart is nooit naar mij verzonden en nu krijg ik niet eens een reactie meer.
Deze paranoia werd mij vorig jaar te veel, waardoor ik besloten had om die vrouw nogmaals een bericht te sturen om te vragen om een foto van het inslaapbewijs van de dierenarts. Deze is verplicht om te maken, bovendien moet het in het NRPS worden aangegeven dat Lotje dood is. Verbazingwekkend kreeg ik toen wel een reactie terug, waarbij ze vertelde dat ze is verhuisd en dat die bewijs ergens onderin een doos ligt en ze wist niet welke, maar ze zou erop terug komen. Raad eens wat ze nooit heeft gedaan? Ja juist.
Nu heb ik haar een paar dagen terug een bericht gestuurd, waarbij het erop neerkwam dat ik die staart nog graag zou willen krijgen. Deze heeft ze gelezen en genegeerd. Nu heb ik vandaag weer een bericht gestuurd, waarbij ik vertelde dat ik geen contact meer zal zoeken als ze het niet wilt, maar dat ik gewoon die staart zou willen en dat ik haar daarna met rust zal laten. Ik heb het natuurlijk wel formeel en beleefd gezegd, maar hier kwam het op neer.
Deze bericht wordt nu ook genegeerd en ik ben ten einde raad. Ik ken Lotjes levensnummer niet meer dus ik kan ook niet zelf naar NRPS gaan om te vragen of ze leeft of dood is. Ik weet ook niet welk dierenarts het zou hebben gedaan dus ik kan het niet navragen. En die vrouw helpt ook niet mee.
Wat moet ik doen?
Sorry voor het lange bericht, maar dit is een verhaal van de afgelopen jaren dus ik kreeg het niet korter.
Alvast bedankt voor alle tips!
PS. Als het helpt om de naam van de vrouw te weten en plaats ect, dan stuur ik het wel in een PB.
PSS. Dit is trouwens een foto van Lotje, voor degenen die haar misschien zouden herkennen.
