Geplaatst Heel veel samen geleerd, bloed, zweet en tranen. Niet altijd het makkelijkste paard, maar wel de liefste natuurlijk
Ik heb een tijd niet heel veel gedaan met Ami, blessures bij mezelf, druk of het weer zat tegen. Nu ben ik alweer een flinke tijd wel lekker met hem aan de gang en het gaat super.
Vandaag wilde ik gaan rijden, maar toen ik op stal aankwam, zag ik dat ze het huis aan de overkant van de weg aan het slopen waren. Dit huis heeft vorig jaar in de brand gestaan en je kon hier niks meer mee.
Voor de paarden is dat natuurlijk een hoop lawaai, maar ze konden het eigenlijk niet zien, dus dat is erg spannend.
Besloten dat rijden niet zo'n goede optie is, maar longeren, dat zou moeten kunnen.
Tenminste, dat dacht ik..
Ami was niet te handelen, bokken, springen, galopperen, mij de halve bak doorgesleurd aan de lijn, niet echt een succes dus.
Zo ging het de eerste 7 minuten ofzo, en toen wilde hij heel graag naar mij toe komen. In eerste instantie wilde ik hem op afstand houden, want hij moest gewoon aan het werk. Uiteindelijk toch maar toegelaten, ik zag dat hij gewoon beetje van streek was. Dus even geknuffeld, geaaid en gezegd dat het wel goed is.
Nou, het leek wel alsof hij naar me had geluisterd en door had dat er niks aan de hand was! Na het knuffelen heb ik hem weer aan het werk gezet en geloof het of niet, hij deed t prachtig!
Hij was heel relaxed, koppie laag en niet meer naar buiten, geen gekke sprongen, maar gewoon een rustig drafje of rustig stappen. Ik was zo ongelooflijk trots op m'n man
Het leek wel alsof hij gerustgesteld was toen hij naar me toe kwam, zo lief
En nog even een foto om het af te maken, dit is mijn knappe vent
Onze band wordt steeds beter en ik vond dit zo'n gaaf moment, dat ik het gewoon heel graag even wilde delen
