Geplaatst Ik heb sinds twee jaar een verzorgpaardje. Hij is wat aan de oude kant, maar gedraagt zich nog lekker jong
. Hij is van een vriendin van me, die vroeger jumpings met hem reed. Nu staat hij al een tijdje op pensioen, en kan ik hem tegen een kleine betaling rijden (als een soort halve stal). Aangezien zijzelf niets meer met hem deed, was mijn vrijheid met hem haast onbeperkt. Zelf zei ze ook dat ik hem als eigen kon beschouwen. Hij heeft me echt over veel van mijn grenzen geholpen, zowel op het paard als in het dagelijkse leven. Samen met mijn vriendin maakte ik wandelingen met hem, en nam ik dressuurlessen. Twee jaar heb ik al mijn vrije tijd met veel plezier in hem gestoken. Via een beurtrol spraken we af zodat dagelijks de paarden werden gevoederd, verzorgt en gestald. Ik nam dus ook deel in zijn dagelijkse verzorging.Nu na twee jaar beginnen de problemen.
Sinds een tijdje heeft mijn vriendin een nieuwe vriend, bij wie ze nu ook de interesse in de ruitersport heeft weten aanwakkeren. Ze leert hem nu sinds een maand rijden op mijn verzorgpaard, en ze gaan samen geregeld wandelingen maken. Dit heeft tot gevolg dat ik nu steeds vaker plaats moet maken voor hem. Ze laten me zelden weten wanneer ze plannen om te rijden en vaak tref ik dus een lege stal aan. Wandelen doe ik bijna niet meer, aangezien ze elk moment dat ze vrij is liever met haar vriend wandelt dan met mij (dit paard kan niet alleen op de baan).
Al een jaar spraken we erover om naar zee te gaan met de twee paarden. Voor mijn verzorgpaardje is dat al heel erg lang geleden, en voor mij zou het de eerste keer zijn geweest. Zelfs het opladen op de camnion heb ik nog nooit met hem kunnen proberen. Ik keek ongelofelijk naar die eerste keer uit!
Nu kom ik gisteren de paarden binnenzetten, en vind ik lege stallen en geen camnion. ik krijg ik te horen dat het koppeltje naar zee is vertrokken. Met de paarden. Heb me nog nooit zo slecht gevoeld.
Ik begrijp dat het dom is, maar het doet me erg veel pijn dat ik niet die eerste keer aan zee met hem kon meemaken. Ik wou natuurlijk zelf zijn reactie ervaren. Ik hield er al niet van dat die vriend met hem reed, maar ik dacht dat ik het na een tijdje wel gewoon zou worden. De wetenschap dat er op elk ogenblik iemand weg kan zijn met ‘mijn’ dikke vriend doet me echt pijn. Ik heb in die twee jaar tijd een enorme band opgebouwd met dat paard, en voel me nu een beetje gekwetst. Ik heb geen idee hoe ik deze gevoelens moet aanbrengen, zonder als ondankbaar te worden beschouwd. Ik heb enorm veel aan haar te danken. Ik begrijp dat haar vriend een belangrijk deel van haar leven is geworden, maar dat doet niet veel om deze pijn te verzachten.
Moest dit gewoon eventjes kwijt. Slapen ging even niet.
