Geplaatst: 29-03-17 13:20 Zoals sommigen van jullie wellicht wel weten, heb ik 20 Juni 2016 mijn beide grote liefdes laten inslapen.
Ze waren mijn alles, mijn hele leven. Ik besef zelf ook heel goed dat dit ook voor een groot deel met het ziek worden van mijzelf te maken heeft gehad; ik heb ruim 5 jaar geleden een virus op mijn hart gehad, wat er toen echt heel slecht heeft uitgezien, maar doordat ik zo hard voor mijn meiden heb geknokt, heb ik het voor mijn gevoel toch voor een groot deel overwonnen en heb ik er nu nog 20 jaar bijgekregen in plaats van de max. 5 jaar die ze eerst dachten.
Maar het was Lona (mijn grote paard) die over mij waakte tijdens mijn hartaanval op stal, die het haarfijn aanvoelde als ik last van mijn hart kreeg en mij dan weer thuis bracht en ga zo maar even door nog.
Onze band was heel bijzonder, maar ik weet ook dat dit voor een groot deel kwam omdat wij zo op elkaar aangewezen waren, achteraf gezien zijn wij beide aan het overleven geweest.
Maar nu 10 maanden verder en zonder paarden loop ik nog steeds met mijn ziel onder mijn arm; het verdriet en gemis is nog niks minder geworden, maar toch blijft het weer een eigen paard willen trekken.
Terwijl als ik dan iets aangeboden krijg, ik steeds wel weer een andere reden heb om het dier in kwestie eigenlijk per direct af te slaan; te klein, mankeert iets, te oud, wil niet een paard op pensionstal zetten, want ik weet hoe ik ben (als je het zo lang zelf hebt gedaan, kan je het ook niet meer zo goed loslaten en aan anderen overlaten tenslotte).
Daar tegen over staat dat ik ook heel sterk het gevoel heb dat ik geen jaren meer moet wachten; bijna 46 jaar, hartpatiënt en sarcoïdose, wat ook betekent dat het opleiden van een jong onervaren paard er niet meer in zit voor mij.
Ook heb ik nogal een wensenlijstje; Paard moet minstens 1.70 zijn en minimaal 700 kg, sterk en gezond en een gewichtsdrager (ben zelf groot en zwaar en worstel nog altijd met het feit dat Lona 8 jaar lang een gebroken ruggenwervel heeft gehad en ik er dus af en toe op gereden heb, had ik het maar geweten!!!
), plus dat ik als de dood ben om weer met zo een vreselijke ziekte als PPID te maken te krijgen, want voor mijn kleine MiniMe is het allemaal niets beter geweest.Wat mij weer doet tobben of ik wel een paard waard ga zijn, want ik heb mijn meiden ook niet kunnen "redden" tenslotte.
Het zal mijn laatste paard worden door mijn leeftijd en ziektes, dus ik zou gewoon heel graag er 1 willen hebben, waar ik toch minstens een aantal jaar, nog leuk op zou kunnen buitenrijden, voordat het pensioen weer om de hoek komt kijken, maar ben veel te bang om verliefd te worden op een "kneusje" omdat ik dan toch een paard niet meer wegdoe en ze altijd bij mij zullen blijven, totdat het leven lijden wordt...
Aan de ene kant wil ik juist iets totaal anders dan Lona, omdat ik niet wil gaan vergelijken, krijg dat toch nooit meer, wat uiteindelijk maar goed is ook, want zou het nu zo graag eens voor beide partijen een langere tijd gezond willen houden, maar mijn oog valt dus juist op die hete sensibele grote kanonnen die Lona ten voeten uit was...
Ik wil dus heel graag en aan de andere kant durf ik blijkbaar gewoon nog niet? Gaat dit gevoel nog minder worden en betekent dit dan gewoon dat ik er nog niet aan toe ben? Of is dit iets waar ik nooit ga uitkomen voor mijzelf en moet ik stoppen met miepen en er gewoon voor gaan en actief op zoek gaan?
Ik zou graag horen wat jullie ervaring hiermee is geweest, hoe hebben jullie gedeald met het verlies en gemis en hebben jullie weer een ander paard genomen en hoe is dat gegaan? Of kunnen sommigen van jullie ook nog steeds niet eruit komen?
Dat is wel ongeveer hoe ik er zelf mee omga, zelfs al staan de paarden 600km verderop 