Geplaatst Regelmatig ben ik fanatiek aan het trainen. Slangenvoltes, voltes, gebroken lijnen, van hand veranderen, verruimen etc, etc. Maar zo nu en dan gooit mijn merrie daadwerkelijk haar hoofd in de lucht en stopt ze. Alsof ze echt wil zeggen van: "Nee, nu niet." Meestal is het wel een kwestie van even terug rijden en gewoon opnieuw proberen. Meestal gaat het dan wel gewoon.
Gisteren (ja, het is VVDD, maar gisteren ontschoot het mij) ben ik gaan springen met mijn lieve merrie. Dit vind ze tien keer leuker als dressuur en dat is te merken in haar doen en laten. Wanneer ik maar richting de sprong rijdt verruimt ze en wil ze er het liefst op af vliegen. Verbazingwekkend genoeg laat ze mij de baas zijn, ik kan haar verruimen maar ook terug nemen. En de sprongen gaan steeds beter. Voor het eerst heb ik, want ik ben niet zo'n held, 50 cm gesprongen. Nu denkt een springruiter vast: "Ha! Zo laag?" maar voor mij is dit een hele prestatie. Mede omdat mijn merrie rustig met het dubbele erover heen gaat.
Helaas was er een hindernis die mij te hoog stond. Vol enthousiasme omdat het zo goed ging (voel je hem al aankomen) vertelde ik mijn man de hindernis vier gaatjes omhoog te doen. Het was een kruisje, dus zo veel hoger zou hij niet worden. Ik sprong het gele kruisje nog een keer en reed terug naar de hoefslag. Ik week af om op het groene kruisje af te gaan, die vier omhoog was gegaan. "Ja! Dit word het hoogste wat ik ooit met haar gaan springen!" dacht ik trots. Maar naarmate ik dichterbij kwam begon ik al te klemmen en mijn ademhaling stopte even. "Chips, dit is wel erg hoog." en de angst zat vast. Mijn lieve merrie weigerde door mijn twijfel. Ik gleed uit mijn zadel, kon niet terug komen maar hield me vast aan haar hals tot ik op veilige afstand van de hindernis was waarna ik me op de grond liet 'vallen'. Ik keek om en zag een staander omliggen. Schijnbaar had ik die omgeduwd.
Ik was bang. Ik wilde niet meer op pony stappen, ik wilde niet meer springen. Maar ik ben zelfs instructie, en ik hoorde het mezelf zeggen: "Dus je gaat kinderen vertellen opnieuw erop te stappen na een val, maar het zelf niet doen?"
Ik stapte op, gaf mijn merrie een klopje op haar hals en stapte een rondje. Draafde daarna aan en reed eerste op het gele kruisje af. Die sprongen we vloeiend. Mijn man was bezig het groene kruisje weer op te bouwen. "Zet die eerst maar twee lager van hoe die was." en dat deed hij. Ondertussen reed ik het rode steiltje wat ik ook neer had gezet. De groene was klaar. Ik reed eropaf en ik sprong hem. Er was niets aan de hand. Mijn merrie liet me weer zien (denk ik) dat ze te vertrouwen is en niet zomaar weigerde. De gele hindernis mocht met twee omhoog. Nu stond hij net zo hoog als de groene toen het mis ging. Ik ging erop af en we sprongen, nee, we vlogen over de hindernis. Voor mijn gevoel ging het in slow motion. Ik was trots als een pauw. Mijn knappe meisje die toch even naar de 60 cm ging.
Ze werd op stal gezet, kreeg haar bakje slobber (oh ja, routine. Als ze het niet krijgt loopt ze de hele dag rondjes in de stal) waarna we naar huis gingen. Maar we liepen naar buiten. En daar stonden de instructie en nog iemand die op stal werkt.
Ik ben geen dagboek, ik heb geen slot. Als men iets wil weten mag men het gewoon vragen. Maar deze mensen... Ik liep voorbij met mijn bandage bak. 1 april verhuis ik Romera (mijn pony) namelijk naar een andere stal. Maar de blikken. Ze werden stil, en keken me bijna boos aan. Ik ben niet achterlijk, ik weet dat ze het over me hadden. Ik hoorde mijn naam duidelijk vallen.
"Tot morgen." vertelde ik ze. En ik kreeg een tot morgen terug. Ik keek mijn man aan en vertelde hem dat ik niet kon wachten om hier weg te zijn.
Mijn mening over deze stal is duidelijk: Ik betaal een groot bedrag, maar de lessers hebben altijd voorrang. Gebruik van de binnenbak maken? Alleen als hen het niet gebruiken. Hierover al een klacht ingediend... Maarrrrr wij konden toch in de overdekte buitenbak??? Nee, niet voor dat bedrag. Lessen moet je er apart bijnemen. De wedstrijden, al zeggen ze zelf van niet, zijn partijdig. De paarden komen dan naar buiten, maar nee. Ik ben niet tevreden over deze stal (daarom ook de verhuizing). Het ergste is nog wel... Oké, ik heb de eerste van de maand niet kunnen betalen... Maar vervolgens had ik door eigen problemen geen tijd en moest ik mezelf op de rit krijgen*. Ik kreeg doodleuk te horen dat ze een ketting om mijn pony haar stal hadden gedaan. Allemachtig! Als er brand uitbreekt kan mijn pony er niet zomaar uitgehaald worden!? Ik schrok me een hoedje en ik ben verontwaardigd. Als ze gewoon een telefoontje hadden gedaan was er niets aan de hand geweest (En ja, ik heb hen ook telefonisch geprobeerd te bereiken, maar ze namen niet op). Inmiddels heb ik face-to-face verteld dat ik ermee bezig ben en niet eerder zal vertrekken als wanneer mijn 'schuld' aan hen betaald is. Zoals het hoort. Ik vind het verschrikkelijk... Ze hebben me verteld dat ik het erf niet mag verlaten voor de stalling is betaald, begrijpelijk. Maar een slot om de stal???
Voor mij word het een heerlijke buitenrit, geen trailer. Ik bereid mijn pony gedurende de tijd dat ik haar heb voor op deze reis. En eerlijk is eerlijk. Ik kan niet wachten tot ik weg ben van deze stal.
