Even nu de rust een beetje is wedergekeerd misschien een kleine update.
Dina is bij Duke komen staan, die stond op de boerderij omdat hij hier hele tijd uitbrak en dat ging vanaf het eerste moment eigenlijk heel goed. Dina werd erg onrustig het moment dat we Dex van de grote weide naar de kleine verplaatst hadden (omdat Rendac niet in die grote wei kan komen). Ik heb haar dan nog bij hem gezet op de kleine weide, maar dat had ze helemaal niet meer door en voor haar was hij gewoon weg op dat moment. Ze heeft hem later nog wel gevonden en er nog even bij gestaan maar ging ook snel grazen en ik zag dat het oké was.
Ik heb haar dan op de trailer gezet en bij Duke geparkeerd en vanaf dat moment kwam ze ook eigenlijk heel snel tot rust. Ik heb niet het idee gehad dat ze overstuur was door het overlijden van Dexie maar meer door het feit dat ze alleen achterbleef. Het feit dat zij snel terug eetlust had en tot rust kwam, geeft mij op zich ook wel een rustig gevoel. Zij was er bij toen het gebeurde en heeft dat redelijk gemakkelijk kunnen verwerken, wat mij het vermoeden gaf dat het allemaal (in zover dat dat kan) vredig gegaan is.
Waar ik Dexter gevonden heb waren nergens tekenen te zien van struggle oid, op de grond waren geen vertrapte plekken en hij had nergens verwondingen ofzo dus ook dat doet mij vermoeden dat hij ofwel iets aan zijn hart heeft gekregen, of aan zijn hersens en dat hij op slag weg was. Ik zal nooit weten of het waar is, maar het is een soort buikgevoel en misschien is het dat wel omdat ik dat graag wil geloven. Ik weet het ook allemaal niet, maar het voelt goed. Op zich is dat toch alles wat je als paardeneigenaar kunt wensen? Dat je paard, als hij moet gaan, geen pijn heeft?
De afspraak was alleen wel dat dat pas over 100 jaar zou zijn.
Toen bij mezelf de shock was gaan liggen kreeg ik redelijk snel een soort gevoel van rust. Heb me daar lang schuldig over gevoeld maar het was alsof hij me liet weten dat het oké was...
Ik kon het niet veranderen, ik kon er niks aan doen en ik kon hem niet terughalen. Ik heb me lang gefocust op de andere 2 paarden, zorgen dat zij oké waren en afleiding gezocht. Dat heeft denk ik ook geholpen.
Ik mis hem elke dag.
Elke dag als we aan het nieuwe huis staan zie ik hem achter op de wei staan, waar hij had moeten oud worden. Ik denk dat dat voor mij het zwaarste zal blijven, zien dat we alles mooi aan het maken zijn voor hem en Duke en Dina, en dat hij er niet van heeft mogen genieten.
Deze immer norse blonde merrie heeft 2 dagen niet van mijn zijde geweken. Heel raar want zij is helemaal niet aanhankelijk maar we hebben veel aan elkaar gehad
En ook Duke leek te merken dat er iets scheelde en bleef constant boven me waken
Gaat goed met ze en we gaan met ons drietjes verder nu
Om de gedachten te verzetten voor het eerst dit jaar (wat een schande) terug op mijn knol gestapt
Vreselijk hoe je dan gaat vergelijken maar hij was voor zijn doen erg braaf