Geplaatst: 28-12-16 21:50 
Maar heerlijke knollen zijn het 
December 2011
Een bokt-advertentie die ik achteloos aanklik verandert mijn hele leven, ik blijk het paard namelijk te kennen van in mijn manège-periode en ben gewoon nieuwsgierig. Om een lang verhaal kort te maken: in december ging ik kijken en een paar dagen later stond hij bij mij
De eerste ontmoeting.. je wil 'm toch zo mee naar huis nemen, niet?
Eénmaal thuis werd het alleen maar beter. Zodra hij mij zag verschijnen stond hij aan de andere kant van de weide, hij wilde zeer graag het halster om en éénmaal om vond hij het ook super leuk om mee te gaan.
Als ik aan die tijd terug denk ... wow...
Maar hey, we gaan ergens voor of we gaan er niet voor!
2012
Eerste lichtpuntje was blijkbaar het feit dat ik zijn staart had uitgekamd, want daar heb ik een foto van genomen
Er kwam ook steeds meer "jihaaaa"
En we gingen wandelen, op onze manier.
Eerst dacht ik nog dat [***]'s waterrat-zijnde een uitzondering was, maar wat bleek..
(en neen, ik leer mijn paarden dit NIET aan!
)Wat hij ook leuk vond was springen
Liefst samen met "vriendje" : http://i.imgur.com/yNFAi4H.jpg
2013
Spijtig genoeg blijft het niet enkel bij 1 blind oog maar raakt hij het zicht in zijn andere oog ook kwijt. Ik had het er erg moeilijk mee, [***] niet, die sprong nog steeds graag, zij het op aangepast niveau
Maar lief bleef hij wel
En altijd behulpzaam!
Ondertussen zijn we 2014 gepasseerd, waar aan het einde van dat jaar iets speciaals gebeurde wat ik toch nog even wil vermelden: het adoptiebureau (
) vond namelijk dat ik super goed voor [***] zorgde en besloot hem aan mij te geven. Geen adoptiecontract meer, gewoon mijn heel eigen pony! 
Ik vind het nog steeds super dat ze dat vertrouwen in mij hadden, bedankt! 
2015 kabbelde rustig voorbij, vooral in het teken van een verhuizing. Dat had tijd nodig natuurlijk, voor alle partijen. Ik deed wel dingen met hem, maar niks speciaals..
En dan zijn we 2016 alweer, en wauw, wat een jaar is dat geweest. Vol emoties, zowel zeer zware momenten als complete euforie.
In april is hij zwaar ziek geweest en heb ik echt op een bepaald punt gedacht dat ik hem kwijt zou zijn. Maar blijkbaar is hij nog niet klaar op deze wereld dus na een maand super verzorging van alle partijen (en een fikse DA-rekening
) is hij er nog, en sterker dan ooit heb ik het idee. Op de 1 of andere manier heeft dit ons nog dichter bij elkaar gebracht, want sindsdien gaat alles gewoon super goed.Hij traint zichzelf voor de hoefsmid
Vindt dat ik lang genoeg naast hem gelopen heb
En ziet er ineens uit als een volleerd rijpaard
Ok, uiteraard was hij wel zadelmak, maar hij had ook een verleden en dan was zijn blind zijn eigenlijk niet eens zijn grootste probleem
Dat en een enorm hoefsmidtrauma waar ik mij serieus in vergist had (dacht dat het met geduld en lief zijn vanzelf wel zou gaan, was ik even mis ) maakt het toch allemaal niet zo simpel.Maar kijk, 5 jaar verder, dag en nacht verschil, en ik heb het gevoel dat er nog steeds progressie in blijft zitten. Op naar de volgende 5 jaar, wie weet wat we nog allemaal gaan doen!
Omdat [***] naar mijn idee veel beter op film pakt dan op foto heb ik ook nog een paar fragmentjes die ik met jullie wil delen. Ze zijn allemaal leuk op hun eigen manier, vind ik natuurlijk
Balkjes lopen
(toen was hij volledig blind, en neen ik snap het ook niet
)Lange lijnen buiten (draven)
Waterspelletjes/neusmassage
[***]'s poortmanieren
Wandelen met windkracht 5
Natuurlijk het rijden!
En voor degenen die na dit alles twijfelen of hij wel echt blind is .. ja dus
hij loopt beter over balkjes dan mijn leasepaardje 
Maar hij trekt het zich gelukkig allemaal niet aan 
