Geplaatst 
Wat een jaar is dit geweest. Mijn ultieme meisjes droom is uitgekomen.
Van 2014 tot juni 2015 woonde ik i.v.m. mijn studie in Tilburg. Af en toe reed ik een bosritje met twee paarden die ik 2 jaar heb gereden. Zij stonden alleen wel in de buurt van Roosendaal dus ik was er niet zo vaak meer te vinden. In juli 2015 verhuisde ik naar Breda omdat ik ging samenwonen. Op stal werd ik door de staleigenaresse voorgesteld aan een stalgenoot die een bijrijder zocht en omdat ik met mijn bijrijdpaarden toendertijd niet echt verder kwam leek het me het proberen zeker waard. Na een 'proefrit' mocht ik hem verzorgen, Zwieb. Een lieve 11 jarige ruin.
Augustus 2015
In het begin ging het rijden erg moeizaam. Hij bepaalde vooral hoe hard we gingen en wanneer. Ik moest erg wennen. Men, wat was dit paard slim. Hij was me altijd een stapje voor. Gelukkig kreeg ik elke week les van de staleigenaresse en ging het snel al stukken beter.
Oktober 2015
Buitenrijden was nog wel een dingetje. Hier nam hij steeds de benen waardoor ik onzeker werd. We zijn toen begonnen met aan de hand stappen en oefenen met stilstaan, achterwaarts etc. Ook gingen we lekker aan de slag met grondwerk en gewoon lekker poetsen om aan elkaar te wennen.
Oktober 2015
En natuurlijk reden we ook nog lekker verder en hadden we ondertussen (vanwege studie) om de week les.
December 2015
Zijn eigenaar had een slechte gezondheid waardoor hij helaas steeds minder vaak kon rijden. Hij had aangegeven dat hij Zwieb op een moment wilde verkopen en vroeg me of kopen van Zwieb voor mij een optie zou zijn. Ik was ondertussen helemaal gek van hem en na het op een rijtje zetten van mijn financiën, kwam ik tot de conclusie dat dat prima zou lukken.
Januari 2016
Uiteindelijk is het toch niet tot verkoop gekomen. Zijn eigenaar kon hem toch nog niet missen. Heel begrijpelijk maar ik mocht hem toch blijven rijden
Ik had ons ingeschreven voor een onderlinge wedstrijd in de buurt. Ik mocht van de eigenaar alles met Zwieb, dus ook wedstrijden. Zo fijn! Ik ben altijd bijrijder geweest maar wedstrijden had ik nog nooit gereden. Het leek me daarom ook slim om te beginnen met een onderlinge wedstrijd. Dus we moesten hard verder trainen
Maart 2016
Begin mei kwam er een mailtje van zijn eigenaar: Waar ga je hem eigenlijk stallen? Huh, stallen? Ik? We spraken af op stal en daar vertelde hij me dat hij me Zwieb wilde geven. Ongeloofelijk, geven?! Hij wist dat ik goed voor hem zou zorgen en dat ik hem zou geven wat hij nodig had. Dit vond hij het allerbelangrijkste. Wauw, wat een gebaar, wat een liefde voor zijn paard. Nog steeds vind ik het ongelofelijk.
Ik ben als een malle op zoek gegaan naar een stal omdat de stal waar hij nu stond helaas voor mij te prijzig was en vanaf huis toch ruim 30 minuten rijden. Ik mocht tijdelijk op een stal komen staan bij twee vriendinnen van de manage van vroeger.
In mei was het dan zo ver. We hadden onze eerste wedstrijd én we reden de dag erna meteen door naar onze nieuwe stal. Ik was dood zenuwachtig. Ik heb niet echt lekker kunnen rijden omdat ik zo gespannen was. We hadden alsnog 199 en 188 punten
Knap paard!
Hier kon ik nog lachen
Op onze nieuwe stal hebben we beide ontzettend moeten wennen. Zwieb heeft altijd alleen op de wei gestaan. Nu stond hij opeens met vriendjes samen. En na 8 jaar op dezelfde stal, was dit toch wel even spannend. Ik merkte dat ik ook erg moest wennen. Mijne eerste eigen paard, op een vreemde stal. Hij was niet echt sociaal naar de andere paarden, vooral dominant. Hij voelde zich opeens op en top hengst en sprong over de bedrading. Terwijl hij juist altijd zo lief en braaf is.
http://oi64.tinypic.com/aad75s.jpg
hier had hij een schop gehad van een weidegenootje die zijn gedrag (terecht) zat was
Na een maand of 1,5 hadden we allebei onze rust gevonden en door het vertrek van een stalgenootje, konden we gelukkig blijven. Wat fijn!
We kunnen ondertussen ook heerlijk buiten rijden en hebben we een nieuw zadel en een andere instructrice dus karren we ook lekker door de bak heen. Hij gaat steeds fijner lopen.
Oktober 2016
November 2016
En vorig weekend hebben stalgenootje Margo en ik de paarden helemaal in de kerststemming gebracht!
Ik ben zo ontzettend dankbaar, dat is niet in woorden uit te brengen. Ik heb een paard gekregen, hoe bizar! En niet zomaar één. Mijn lieve grote maat
Ik hoop dat ik nog jaren van hem kan genieten.
Bedankt voor het lezen!
