Geplaatst Even een topic, omdat ik ter best wel mee zit. Mijn vrienden etc. snappen me wel maar hebben (gelukkig) geen ervaring hier mee dus ondanks al hun steun voel ik me soms nogal onbegrepen. Ook vind ik nogal lastig om het hier in het echt over te hebben aangezien ik me eigenlijk nooit van mijn 'zwakke' kant laat zien.
21 augustus 2016 ben ik nogal ongelukkig van mijn paard gevallen.
Samen met een vriendin wouden we net weg galopperen op een zandpad toen mijn paard bij de eerste pas al schrok van iets wits, in de berm, rechts van ons. Mijn paard rende naar links een weiland in maar zag helaas te laat dat dit weiland omheind was met prikkeldraad. Ze zette nog af om te springen maar tevergeefs, ze nam twee lijnen prikkeldraad om haar benen mee. De weidepalen knapten, hierdoor kon ze door blijven rennen en vloog ze niet als het ware 'over de kop'. In het weiland was een heuveltje waar een aantal bomen op stonden, waar zij op af rende... in mijn gedachte zag ik een horror scenario van mijn paard die tussen de bomen doorrende maar over de kop zou vliegen omdat de palen en het prikkeldraad achter de bomen bleven haken. Ik probeerde haar dus naar links te sturen, langs het heuveltje en de bomen... ondertussen was mijn paard in paniek aan het bokken en springen en doordat ik ook nog naar links stuurde bracht dit me uit evenwicht. Ik keek naar rechts, zag geen draad en palen meer, en besloot me te 'laten vallen', aangezien ik toch zou vallen.
Het duurde langer dan ik had gedacht had dat de grond bij me zou komen. Maar ik kwam helaas wel harder neer dan ik had verwacht. Terwijl ik viel was ik bang dat ik alsnog in het prikkeldraad terrecht zou komen en verwond en verminkt zou raken... prikkeldraad is echt vies draad. Dit gebeurde niet dus zo snel als ik kon stond ik weer op om naar mijn paard te gaan.
Sanne, de vriendin waarmee ik aan het rijden was, stond ondertussen geschrokken naast haar paard en kwam naar me toe. Het prikkeldraad was ook geknapt waardoor er een opening voor haar was om met haar paard naar mij toe te komen.
Ik begon richting Sterre, mijn paard, te hollen, die zich inmiddels bevrijd had van het prikkeldraad. Ze rende in paniek verder het weiland in en ik hoopte maar dat de teugels niet over haar hoofd zouden vliegen, dat zij er op zou staan, en vervolgens te pletter zou gaan. Gelukkig gebeurde dat niet.
Terwijl ik rende voelde ik me telkens lichter in mijn hoofd worden. "Ga Sterre maar halen." zei ik tegen Sanne. Ik moest eerst even zitten, dit ging niet lukken. De adrenaline in mijn lijf werkte duidelijk niet pijnstillend en ik begon licht te hyperventileren, iets waar ik sowieso gevoelig voor ben. Paniek.
Sanne liep door richting Sterre en ik keek haar naar. Ik moet liggen, dus ging met mijn rug in het gras liggen. En toen hoorde ik mijn moeder, die met ons mee was gegaan op buitenrit. "Sharon!" riep ze, de paniek kon ik horen in haar stem en ik had medelijden met haar. Dit was niet het eerste ongeluk wat ik had en ze was hier altijd bang voor geweest sinds het vorige ongeluk, mei 2014.
Weer hoorde ik haar stem "Sharon! Waar ben je? Sharon!" helemaal in paniek. Snel reageerde ik terug. "Ik lig hier op de grond, het gaat prima! Ga naar Sterre mama, ga naar Sterre!" zou het mij een worst wezen wat er met mij gebeurde, mijn paard moest ik veiligheid komen. Maar zoals moeders zijn, rende ze natuurlijk naar mij, iets waar ik haar ook niet kwalijk kan nemen. "Gaat het Sharon?" vroeg ze, nog steeds lichtelijk in paniek. "Ja! Maar ga naar Sterre! Pak Sterre, alsjeblieft!" Ik begon lichtelijk in paniek te raken maar gelukkig holde ze direct naar Sterre.
Terwijl ik daar lag begon ik weer te hyperventileren en in paniek te raken dus belde ik de staleigenaar rustig om te vertellen dat ik er iets later weer was van buiten omdat ik er af ben gevallen en mijn arm heb gebroken. Ik had hierdoor even iets te praten en werd een beetje rustig.
Ik kon mijn hoofd naar links draaien en zien hoe mama en Sanne Sterre pakten en mijn kant weer opliepen. "Moet ik de ambulance bellen of hoeft dat niet?" vroeg mama aan mij. "Bel maar, ik heb mijn arm gebroken." zei ik, niet dat ik ooit eerder mijn arm had gebroken of wist hoe het voelde, maar ik wist zeker dat het gebroken was.
Mijn vader, de vader, moeder, zus en vriend van de zus, van een vriendin en de ambulance kwamen al snel. Ik had die vriendin (xPearl op bokt) gebeld zodat zij met Sterre terug naar stal kon lopen. Het zou waarschijnlijk een kilometer of 3 lopen zijn. En het zal wel moeten, ik ben de enigste die haar in de trailer krijgt maar ik lag op de grond met een gebroken arm. (Ik ga mijn moeder ook z.s.m. leren om haar te laden.)
Een pijnlijke rit in de ambulance. In een ambulance liggen die hobbelend over een zandpad heen rijd is niet echt een pretje... ik kreeg wel wat toegediend waardoor ik ging slapen maar had in mijn slaap het infuus er uitgetrokken dus hebben ze me weer wakker gemaakt...
Eenmaal in het ziekenhuis foto's gemaakt, de breuk in mijn bovenarm stond mooi onder elkaar en hoefde dus alleen maar uit te hangen. Geen gips. Geen operatie. Geen metalen platen en schroeven. Helemaal niks. Alleen een mitella die ik 24/7 om moest hebben. Ei'tje, dacht ik.
Helaas bleek het bij de controle een week later toch niet goed te zijn. En eerlijk is eerlijk, ik had dit wel verwacht. 2016 is voor mij sowieso nogal een ruk jaar dus de hoop dat ik nog ergens geluk in zou hebben, was (en is) wel een beetje weg. 31 augustus, 10 dagen na het ongeluk, werd ik alsnog geopereerd en was ik een plaat en 9 metalen schroeven ruiker in mijn arm. Conclusie: Sub-capitale humerus fractuur. Heel fijn.
Nu aangekomen bij het probleem! Ik zie ook net dat het verhaal ^ hierboven iets te lang is geworden, maar ik heb het lekker van me af geschreven, mijn verhaal gedaan, dus ik laat het mooi staan. Je hoeft het niet allemaal te lezen hoor.
Sinds een week of 2 zit ik weer op het paard, en in het begin ging het best goed. Ik was niet bang, verwachtte niks van mijn paard en was blij met hoe het ging. Maar ik heb helemaal geen spierkracht meer in mijn rechterarm. Geen probleem. Mijn paard was destijds altijd mega licht in de hand, dat zou ik zo weer op kunnen pakken naar 10 weken niet te hebben gereden. Lekkere naïeve gedachte achteraf, maar goed.
Mijn probleem. Ik ben sinds een week zo onwijs angstig. De overgang draf - galop is nooit echt fijn geweest en hier waren we altijd fijn op aan het trainen maar Sterre dramt nu nogal door. En ik kan niks doen omdat mijn rechterarm die kracht gewoon mist.
Ik ben bang om er af te vallen. Kan niet meer meekomen in het ritme van mijn paard omdat in gewoon te gespannen op mijn paard zit. Doordat ik angstig ben wil ik de controle behouden en ga ik onbewust trekken. Iets wat ik nooit heb gedaan dus mijn paard wordt hier alleen maar gespannen van en snapt niet wat ik nou wil. Het lukt ook niet om er mee te stoppen dus zodra ik merk dat ik ga trekken aan de teugels ga ik uitstappen of even een rondje tussen door stappen om tot rust te komen.
Mensen vragen aan mij of ik het nou niet eng vind om weer op te stappen, en dat ze het knap vinden dat ik er zo weer op stap. Ik was eerst niet bang dus nu dus wel, dus nu denkt iedereen dat ik niet bang ben... terwijl ik dat wel ben.
10 december heb ik mijn eerste concours en ik ben bang dat mijn paard vervelend gaat doen, overal van gaat schrikken, dat ik er af val en op mijn rechterbovenarm land, of nog wat anders breek. Maar aan de andere kant heb ik zin om mijn paard in westrijdoutfit te zien.
Oké, lang verhaal... respect als je het helemaal leest...
21 augustus 2016 ben ik nogal ongelukkig van mijn paard gevallen.
Samen met een vriendin wouden we net weg galopperen op een zandpad toen mijn paard bij de eerste pas al schrok van iets wits, in de berm, rechts van ons. Mijn paard rende naar links een weiland in maar zag helaas te laat dat dit weiland omheind was met prikkeldraad. Ze zette nog af om te springen maar tevergeefs, ze nam twee lijnen prikkeldraad om haar benen mee. De weidepalen knapten, hierdoor kon ze door blijven rennen en vloog ze niet als het ware 'over de kop'. In het weiland was een heuveltje waar een aantal bomen op stonden, waar zij op af rende... in mijn gedachte zag ik een horror scenario van mijn paard die tussen de bomen doorrende maar over de kop zou vliegen omdat de palen en het prikkeldraad achter de bomen bleven haken. Ik probeerde haar dus naar links te sturen, langs het heuveltje en de bomen... ondertussen was mijn paard in paniek aan het bokken en springen en doordat ik ook nog naar links stuurde bracht dit me uit evenwicht. Ik keek naar rechts, zag geen draad en palen meer, en besloot me te 'laten vallen', aangezien ik toch zou vallen.
Het duurde langer dan ik had gedacht had dat de grond bij me zou komen. Maar ik kwam helaas wel harder neer dan ik had verwacht. Terwijl ik viel was ik bang dat ik alsnog in het prikkeldraad terrecht zou komen en verwond en verminkt zou raken... prikkeldraad is echt vies draad. Dit gebeurde niet dus zo snel als ik kon stond ik weer op om naar mijn paard te gaan.
Sanne, de vriendin waarmee ik aan het rijden was, stond ondertussen geschrokken naast haar paard en kwam naar me toe. Het prikkeldraad was ook geknapt waardoor er een opening voor haar was om met haar paard naar mij toe te komen.
Ik begon richting Sterre, mijn paard, te hollen, die zich inmiddels bevrijd had van het prikkeldraad. Ze rende in paniek verder het weiland in en ik hoopte maar dat de teugels niet over haar hoofd zouden vliegen, dat zij er op zou staan, en vervolgens te pletter zou gaan. Gelukkig gebeurde dat niet.
Terwijl ik rende voelde ik me telkens lichter in mijn hoofd worden. "Ga Sterre maar halen." zei ik tegen Sanne. Ik moest eerst even zitten, dit ging niet lukken. De adrenaline in mijn lijf werkte duidelijk niet pijnstillend en ik begon licht te hyperventileren, iets waar ik sowieso gevoelig voor ben. Paniek.
Sanne liep door richting Sterre en ik keek haar naar. Ik moet liggen, dus ging met mijn rug in het gras liggen. En toen hoorde ik mijn moeder, die met ons mee was gegaan op buitenrit. "Sharon!" riep ze, de paniek kon ik horen in haar stem en ik had medelijden met haar. Dit was niet het eerste ongeluk wat ik had en ze was hier altijd bang voor geweest sinds het vorige ongeluk, mei 2014.
Weer hoorde ik haar stem "Sharon! Waar ben je? Sharon!" helemaal in paniek. Snel reageerde ik terug. "Ik lig hier op de grond, het gaat prima! Ga naar Sterre mama, ga naar Sterre!" zou het mij een worst wezen wat er met mij gebeurde, mijn paard moest ik veiligheid komen. Maar zoals moeders zijn, rende ze natuurlijk naar mij, iets waar ik haar ook niet kwalijk kan nemen. "Gaat het Sharon?" vroeg ze, nog steeds lichtelijk in paniek. "Ja! Maar ga naar Sterre! Pak Sterre, alsjeblieft!" Ik begon lichtelijk in paniek te raken maar gelukkig holde ze direct naar Sterre.
Terwijl ik daar lag begon ik weer te hyperventileren en in paniek te raken dus belde ik de staleigenaar rustig om te vertellen dat ik er iets later weer was van buiten omdat ik er af ben gevallen en mijn arm heb gebroken. Ik had hierdoor even iets te praten en werd een beetje rustig.
Ik kon mijn hoofd naar links draaien en zien hoe mama en Sanne Sterre pakten en mijn kant weer opliepen. "Moet ik de ambulance bellen of hoeft dat niet?" vroeg mama aan mij. "Bel maar, ik heb mijn arm gebroken." zei ik, niet dat ik ooit eerder mijn arm had gebroken of wist hoe het voelde, maar ik wist zeker dat het gebroken was.
Mijn vader, de vader, moeder, zus en vriend van de zus, van een vriendin en de ambulance kwamen al snel. Ik had die vriendin (xPearl op bokt) gebeld zodat zij met Sterre terug naar stal kon lopen. Het zou waarschijnlijk een kilometer of 3 lopen zijn. En het zal wel moeten, ik ben de enigste die haar in de trailer krijgt maar ik lag op de grond met een gebroken arm. (Ik ga mijn moeder ook z.s.m. leren om haar te laden.)
Een pijnlijke rit in de ambulance. In een ambulance liggen die hobbelend over een zandpad heen rijd is niet echt een pretje... ik kreeg wel wat toegediend waardoor ik ging slapen maar had in mijn slaap het infuus er uitgetrokken dus hebben ze me weer wakker gemaakt...
Eenmaal in het ziekenhuis foto's gemaakt, de breuk in mijn bovenarm stond mooi onder elkaar en hoefde dus alleen maar uit te hangen. Geen gips. Geen operatie. Geen metalen platen en schroeven. Helemaal niks. Alleen een mitella die ik 24/7 om moest hebben. Ei'tje, dacht ik.
Helaas bleek het bij de controle een week later toch niet goed te zijn. En eerlijk is eerlijk, ik had dit wel verwacht. 2016 is voor mij sowieso nogal een ruk jaar dus de hoop dat ik nog ergens geluk in zou hebben, was (en is) wel een beetje weg. 31 augustus, 10 dagen na het ongeluk, werd ik alsnog geopereerd en was ik een plaat en 9 metalen schroeven ruiker in mijn arm. Conclusie: Sub-capitale humerus fractuur. Heel fijn.
Nu aangekomen bij het probleem! Ik zie ook net dat het verhaal ^ hierboven iets te lang is geworden, maar ik heb het lekker van me af geschreven, mijn verhaal gedaan, dus ik laat het mooi staan. Je hoeft het niet allemaal te lezen hoor.
Sinds een week of 2 zit ik weer op het paard, en in het begin ging het best goed. Ik was niet bang, verwachtte niks van mijn paard en was blij met hoe het ging. Maar ik heb helemaal geen spierkracht meer in mijn rechterarm. Geen probleem. Mijn paard was destijds altijd mega licht in de hand, dat zou ik zo weer op kunnen pakken naar 10 weken niet te hebben gereden. Lekkere naïeve gedachte achteraf, maar goed.
Mijn probleem. Ik ben sinds een week zo onwijs angstig. De overgang draf - galop is nooit echt fijn geweest en hier waren we altijd fijn op aan het trainen maar Sterre dramt nu nogal door. En ik kan niks doen omdat mijn rechterarm die kracht gewoon mist.
Ik ben bang om er af te vallen. Kan niet meer meekomen in het ritme van mijn paard omdat in gewoon te gespannen op mijn paard zit. Doordat ik angstig ben wil ik de controle behouden en ga ik onbewust trekken. Iets wat ik nooit heb gedaan dus mijn paard wordt hier alleen maar gespannen van en snapt niet wat ik nou wil. Het lukt ook niet om er mee te stoppen dus zodra ik merk dat ik ga trekken aan de teugels ga ik uitstappen of even een rondje tussen door stappen om tot rust te komen.
Mensen vragen aan mij of ik het nou niet eng vind om weer op te stappen, en dat ze het knap vinden dat ik er zo weer op stap. Ik was eerst niet bang dus nu dus wel, dus nu denkt iedereen dat ik niet bang ben... terwijl ik dat wel ben.
10 december heb ik mijn eerste concours en ik ben bang dat mijn paard vervelend gaat doen, overal van gaat schrikken, dat ik er af val en op mijn rechterbovenarm land, of nog wat anders breek. Maar aan de andere kant heb ik zin om mijn paard in westrijdoutfit te zien.
Oké, lang verhaal... respect als je het helemaal leest...
Ik kan jou alleen advies geven vanuit mijn eigen ervaring als iemand die ook nog aan het revalideren is van een nare val:
Heel veel bewondering dat je er weer op bent gestapt, je hebt heel veel passie voor het rijden en ook voor je paard. Maar je kunt je zelf wellicht voor de gek houden, je paard niet. Spanning werkt averechts en dat weet jij vast wel. Je zelfvertrouwen is nu even afgenomen en zul je stap voor stap moeten opbouwen door positieve ervaringen. Heel laatste wat jij en je paard nu kunnen gebruiken is nog een misser, dus veiligheid nu even voor alles. Neem je angst serieus en wees trots op jezelf dat je niet opgeeft. Ik vind je een kanjer!!!!! En... gewoon vertellen aan stalgenoten dat je nu even bang bent en om die reden een paar stappen terug doet geeft jou de ruimte om je te gedragen zoals je je voelt. En geloof me, dat is heerlijk ontspannen.