Geplaatst Voor degene die ons topic niet gevolgd hebben/ons niet kennen:
Shiloh - Welsh Cob - 17-07-2005 - Brokkenpiloot - 7,5 jaar mijn maatje
In oktober vorig jaar plaatste ik dit topic:
http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=3&t=1862692&start=175
Kort samengevat komt het erop neer dat we al weken kampten met onverklaarbaar en heftig gedrag bij mijn pony. Ik was er erg hard afgevallen in de maand juli op buitenrit. Uit het niets sloeg hij op hol en bokte net zo lang tot ik eraf lag. Echt beroerd en vies gebok. Ik had er een breuk in mijn enkel, twee afgescheurde enkelbanden, enkel uit de kom, inwendige bloeding aan de nieren en een hersenschuddig aan over gehouden. Alsof hij tijdens de rit zo enorm boos was geworden om iets wat ik gemist had. Het gedrag bleef, ook op de grond daarna. Binnen een seconde kon hij veranderen van een rustig staande pony in een pony die in blinde paniek wilde vluchten. We zijn daarom midden oktober naar de kliniek van Berger in Heede geweest, waarbij er in het bijzonder aandacht voor de nek, rug en benen is geweest. Daar was van alles te vinden. Alle info staat in het bovenstaande topic.
Toch bleef het onverklaarbare gedrag, hoewel in mindere mate, aanwezig. Ruim 7 weken later begon het weer erger te worden. Eenmaal is hij zo hard tegen de muur van de paddock opgelopen tijdens het aanraken van zijn hoofd met een borstel, dat hij dubbel geklapt is over de omheining. Dat was vlak voor de kerst van 2015, in december. Op dat moment besloot ik dat genoeg genoeg was. Het probleem zat in zijn hoofd en niet zo'n klein beetje ook. Met angst en beven voor een eventuele tumor een afspraak gemaakt bij de Universiteitskliniek van Utrecht voor een staande CT-scan.
En zo begon ons 2016. Op een koude vrijdag in de tweede week van januari was het zover. Van Groningen helemaal naar Utrecht voor de CT-scan.
Gevolgd door een spannend weekend wachten op de uitslag. We waren doorverwezen dus volgens het protocol mocht er niet met ons gecommuniceerd worden over de uitslag en moest ik wachten tot Heede het rapport had gelezen.
Direct op maandagmorgen de uitslag verkregen. Een botcyste onder het kaakgewricht, precies daar aan de linkerkant. En nu, ja wat nu?
Schijnbaar zijn er maar weinig paarden met deze aandoening op deze plaats. Men weet er maar weinig over en weghalen ging lastig. Het gewricht zou er in zijn totaliteit uit moeten en terug geplaatst worden. Erg kostbaar en niet zonder de nodige risico's. Niemand raadde het aan. De meeste paarden hadden namelijk maar weinig last van een cyste. Het zou tevens een medisch irrelevante aandoening zijn volgens het rapport. Toch leek dat bij mijn paard niet het geval, want alles was inmiddels van top tot teen op de foto geweest, en dit klonk toch echt als het antwoord waar we al die tijd naar op zoek waren.
Inslapen klonk vanuit meerdere hoeken. We konden drainen en inspuiten, maar alle oplossingen waren slechts van korte duur en gingen meer om symptoom bestrijding.
Vastbesloten om niet op te geven, zocht ik verder. We waren nu al zo ver, zo kon ons verhaal niet eindigen. Ik kwam erachter dat er inderdaad maar weinig materiaal bestond over botcystes. En al helemaal in het hoofd. Uiteindelijk wat zoekwerk kwam ik uit bij Tom Mariën van Equitom. Nadat ik contact met hem had gelegd was ik erover uit; Shiloh zou de maand erop voor een maand naar Equitom verhuizen en behandeld worden. Bij Equitom hadden ze vernieuwde technieken en konden ze door middel van een operatie boven het oog de cyste weghalen en vervolgens tijdens een tweede operatie de plek opvullen met stamcellen.
Dus, in februari was het zover; samen met Bailey, zijn Shetland vriend en Shiloh van Groningen op naar het Belgische Lummen
Een hele maand verstreek en beide operaties waren enorm succesvol geweest. Het herstel was voorspoedig en zonder complicaties verlopen.
In maart konden we weer de 11 uur durende rit heen en weer maken, maar dit keer met mijn grote vriend mee terug!
Hij was maar wat blij om thuis te zijn en de volgende dag gelijk al weer lekker vertrouwd naar buiten te kunnen in het PP met zijn vriendjes.
Vanaf dat moment kwam er een tijd aan met vertrouwen opbouwen. Hij had maanden met pijn gelopen, onbegrepen en daardoor was hij wat wantrouwend geworden. We hebben hard gewerkt aan het her opbouwen van onze band.
De eerste keer er weer op keek ik enorm tegen op. Ik was bang geworden en wist niet hoe hij zou reageren. Ik werd al misselijk als ik dacht aan vallen. Echter bleek dat allemaal nergens voor nodig.
In april nam ik hem na bijna 4 weken thuis voor t eerst mee naar de bak. Het was een prachtige avond en Elvi_Elisa was gezellig met ons mee. Ze had haar camera mee en heeft prachtige plaatjes geschoten. Dankbaar hiervoor
Het voelde op dat moment zo goed, dat ik besloot er even op te klimmen. Alles paste weer en voor het eerst in bijna een jaar waren we weer zoals we vroeger waren, een team 
Daarna volgden in april, mei en juni heerlijke stapritten door de bossen, waarbij we naar de leukste bossen in Drenthe gingen met de trailer, samen met bokker maxie en haar mooie Quarter Lix. Ook maxie heeft veel voor ons betekend, dus ook nogmaals, duizendmaal dank
In juli volgden we een Schrik en Obstakeltraining bij Joyce de Vos en sloten we af met een rondje Genieput in Havelte. Ook vierden we zijn 11e verjaardag
In augustus genoten we van de heide bij het Drents Friese Wold
En de laatste maanden staan we wat stil door persoonlijke omstandigheden. We wisselen de PP af en toe af met de wei, en zoals te zien is, vindt ie dat het einde.
Als 2016 mij iets geleerd heeft, dan is het wel dat je altijd in jezelf moet geloven. Je gevoel is erg belangrijk bij het maken van keuzes. Ook ben ik erg dankbaar voor zoveel goede mensen om mij heen en waardeer ik mijn echte vrienden en familie nog meer als hiervoor. Zonder hen hadden we het niet kunnen doen
