Geplaatst Wat een jaar...
Alweer ruim een jaar geleden verhuisde Amigo van Koedijk naar Schoorl. Een keuze waar ik tot de dag van vandaag super blij mee ben! Wat bied Schoorl ons een prachtige omgeving, en wat sta ik op een super gezellige stal! En wat een geluk dat mijn twee beste stalmaatjes mee verhuisde
Maar al gauw werd ons geluk verstoord door mijn eigen gezondheid. Mijn oogvirus speelde weer op, en hoe... het ging van kwaad tot erger. In het begin was het nog uit te houden met een zonnebril op mijn neus, maar al gauw lag ik dagen, weken op mijn donkere kamer. Ieder uur moest mijn oog gedruppeld worden. Geluk, blijdschap? Nee dat voelde ik totaal niet meer. Later toen het virus redelijk onder controle was bleek dat het flinke schade had toegebracht; een groot litteken centraal op mijn hoornvlies. Resultaat; nog slechts 10% zicht met mijn linkeroog. Mijn studie moest ik opzeggen. Ik had te veel gemist. Maar gelukkig had ik nog een uitlaadklep; mijn paard, mijn lieve Amigo. En hoewel ik nog wel pijn aan mijn oog had, bleef ik stug rijden.
Ook springen, want ondanks dat ik maar met 1 oog zag ging dit prima. Vele vroegen wel eens of ik geen moeite had met diepte/afstanden. Maar dit leek geen probleem. Het ging veelal op gevoel en ervaring.
Verder kon ik mijn verstand even lekker op nul zetten als ik in volle galop over het strand bivakkeerde
____________________________________________________________________________________
In januari begon ik dan ook met een frisse blik; oké mijn studie moest ik voorlopig even aan de kant zetten en dus kon ik mij focussen op mijn andere doelen; mijn wedstrijdcarrière met Amigo. Eind 2016 wilde ik M1 dressuur, M springen en L SGW startgerechtigd zijn. 10 Januari; op mijn verjaardag reed ik mijn laatste winstpunt in de L1
____________________________________________________________________________________
Hoewel de wedstrijdjes in februari en maart wel 'aardig' gingen, kwam het outdoor seizoen eraan; en dat is écht ons ding. Amigo is veel fijner te rijden op een groot grasveld dan in een 'opgesloten' bak. In april gingen we goed van start toen we tijdens ons eerste outdoorwedstrijd gelijk 3 winstpunten meepakte in het L springen.
In de tussentijd maakte we met een groepje van stal een heerlijke rit, waar we hebben genoten van een heerlijke zwempartij op een warme lenteavond
______________________________________________________________________________________
In mei reed ik twee ongelooflijk goeie rondes, die ons 4 winstpunten opleverde. Voor het eerst was ik zeer tevreden over mijn parcoursen. Het ritme zat er mooi in en bij zo'n beetje elke hindernis kwam hij perfect uit. Op dat moment voelde de 1.10m hoge hindernissen helemaal niet zo hoog meer. Ik raakte eindelijk 'gemakkelijk' op de hoogte van de hindernissen en begon stiekem al aan het M te denken nu de teller op 6 stond. Nooit gedacht dat dit onze laatste springwedstrijd zou zijn...
Een week later hadden we onze eerste SGW wedstrijden van dit seizoen (En tevens ook de laatste...). Hoewel we niet de kans hadden gehad om cross trainingen te volgen ging de wedstrijd bijna vlekkeloos! Dressuur zoals altijd niet onze beste kwaliteit, maar alsnog 184 punten. Het springparcours ging met twee hoeven in zijn neus; foutloos dus. En toen de cross. De eerste twee springen waren nog aardig spannend, maar daarna gingen de oortjes erop en met een heerlijk tempo kwamen we foutloos binnen, slechts 6 sec over tijd. Dit leverde ons een 5e plaats op! En dat voor onze twee crosswedstrijd!
En kort na deze geweldige wedstrijden begon alle ellende... Amigo begon onregelmatig te lopen, soms weer beter, soms weer slechter. Hoefsmid erbij gehad, rust gegeven, maar het kwam steeds weer terug. Dus toen besloten om naar de kliniek te gaan; foto's en een echo gemaakt. Uitslag; verbeend hoefkraakbeen.. Ja ik wist dat dit er al een tijdje zat, maar vanaf dit moment begon het dus problemen te geven. Voet ingespoten, speciaal beslag eronder en een tijd rust. Vanaf daar weer rustig aan opbouwen. Dit was een lang proces, maar op geef moment kon ik weer lekker rijden zonder problemen. Echter... was het einde springcarrière. Het risico dat het kraakbeen kan breken tijdens het (intensief) springen vond ik te groot. Op eens vielen al mijn dromen in deugen..
Een periode van veel gedachtegangen gingen voorbij; oké dan moet ik mij maar gaan richten op de dressuur. Of zou ik gewoon alleen maar lekker gaan buitenrijden; ik had immers een prachtige omgeving om de hoek. Toch bleef er iets knagen. Ondertussen probeerde ik dat uit te vogelen.
En alsof dit allemaal nog niet genoeg was begon Amigo weer te kampen met gezondheidproblemen. Dit keer was mok de boosdoener. Gevolg; een super dik been van de een op andere dag. Dus hij kreeg er een antibiotica kuur tegenaan. Gelukkig leverde dit snel resultaat, maar wéér kon ik even niet rijden. Net nu hij weer lekker begon te lopen
Wel hadden we een ontzettend gave shoot die maand;
Goed, nu hadden we toch wel eens alles gehad dacht ik zo. Ondertussen was ik ook over mijn eigen gevoelens uit. Ik mis de wedstrijden, de doelen en met name het springen enorm. Ik heb een paard nodig dat mij uitdaging bied. Hoe bot het ook klinkt; helaas kon Amigo dit mij niet meer bieden. En dus heb ik na zeer lange tijd bedenktijd overwogen om Amigo een nieuwe baas te geven en zelf op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. Een zeer moeilijke beslissing, maar ik denk voor ons beide het beste.
En alsof ik het allemaal al niet moeilijk genoeg vond haalde ik Amigo ruim twee weken geleden het land af met een kleine wond op zijn been. In eerste instante dacht ik ach kleine wond. Maar hij liep flink kreupel en zijn been was behoorlijk dik en warm. Dus de veearts maar weer gebeld en die was gelukkig snel ter plaatse. Toen ze de wond bekeek en ging voelen hoe diep hij was schok ik wel even met het antwoord; Ik kan het bot voelen.. (Bij het spronggewricht) De grond zakte werkelijk onder mijn schoenen vandaan... Nog half bekomen van de schrik gingen een stalgenoot en ik naar de kliniek, want er moesten foto's gemaakt worden van zijn gewricht. Ik hield mijn hart vast. Maar god zegene was er verder niets beschadigd!! Wel moest hij enkele dagen in de kliniek blijven voor intensieve verzorging. Mijn lieverd..
Ondertussen staat hij weer lekker thuis, en mag hij overdag gelukkig op een klein landje staan. Nu rustig aan herstellen en dan weer rustig aan oppakken en opzoek gaan naar een super lief nieuw baasje voor deze lieverd.
Bedankt als je alles gelezen hebt! Byeee
Alweer ruim een jaar geleden verhuisde Amigo van Koedijk naar Schoorl. Een keuze waar ik tot de dag van vandaag super blij mee ben! Wat bied Schoorl ons een prachtige omgeving, en wat sta ik op een super gezellige stal! En wat een geluk dat mijn twee beste stalmaatjes mee verhuisde
Maar al gauw werd ons geluk verstoord door mijn eigen gezondheid. Mijn oogvirus speelde weer op, en hoe... het ging van kwaad tot erger. In het begin was het nog uit te houden met een zonnebril op mijn neus, maar al gauw lag ik dagen, weken op mijn donkere kamer. Ieder uur moest mijn oog gedruppeld worden. Geluk, blijdschap? Nee dat voelde ik totaal niet meer. Later toen het virus redelijk onder controle was bleek dat het flinke schade had toegebracht; een groot litteken centraal op mijn hoornvlies. Resultaat; nog slechts 10% zicht met mijn linkeroog. Mijn studie moest ik opzeggen. Ik had te veel gemist. Maar gelukkig had ik nog een uitlaadklep; mijn paard, mijn lieve Amigo. En hoewel ik nog wel pijn aan mijn oog had, bleef ik stug rijden.
Ook springen, want ondanks dat ik maar met 1 oog zag ging dit prima. Vele vroegen wel eens of ik geen moeite had met diepte/afstanden. Maar dit leek geen probleem. Het ging veelal op gevoel en ervaring.
Verder kon ik mijn verstand even lekker op nul zetten als ik in volle galop over het strand bivakkeerde
____________________________________________________________________________________
In januari begon ik dan ook met een frisse blik; oké mijn studie moest ik voorlopig even aan de kant zetten en dus kon ik mij focussen op mijn andere doelen; mijn wedstrijdcarrière met Amigo. Eind 2016 wilde ik M1 dressuur, M springen en L SGW startgerechtigd zijn. 10 Januari; op mijn verjaardag reed ik mijn laatste winstpunt in de L1
____________________________________________________________________________________
Hoewel de wedstrijdjes in februari en maart wel 'aardig' gingen, kwam het outdoor seizoen eraan; en dat is écht ons ding. Amigo is veel fijner te rijden op een groot grasveld dan in een 'opgesloten' bak. In april gingen we goed van start toen we tijdens ons eerste outdoorwedstrijd gelijk 3 winstpunten meepakte in het L springen.
In de tussentijd maakte we met een groepje van stal een heerlijke rit, waar we hebben genoten van een heerlijke zwempartij op een warme lenteavond
______________________________________________________________________________________
In mei reed ik twee ongelooflijk goeie rondes, die ons 4 winstpunten opleverde. Voor het eerst was ik zeer tevreden over mijn parcoursen. Het ritme zat er mooi in en bij zo'n beetje elke hindernis kwam hij perfect uit. Op dat moment voelde de 1.10m hoge hindernissen helemaal niet zo hoog meer. Ik raakte eindelijk 'gemakkelijk' op de hoogte van de hindernissen en begon stiekem al aan het M te denken nu de teller op 6 stond. Nooit gedacht dat dit onze laatste springwedstrijd zou zijn...
Een week later hadden we onze eerste SGW wedstrijden van dit seizoen (En tevens ook de laatste...). Hoewel we niet de kans hadden gehad om cross trainingen te volgen ging de wedstrijd bijna vlekkeloos! Dressuur zoals altijd niet onze beste kwaliteit, maar alsnog 184 punten. Het springparcours ging met twee hoeven in zijn neus; foutloos dus. En toen de cross. De eerste twee springen waren nog aardig spannend, maar daarna gingen de oortjes erop en met een heerlijk tempo kwamen we foutloos binnen, slechts 6 sec over tijd. Dit leverde ons een 5e plaats op! En dat voor onze twee crosswedstrijd!
En kort na deze geweldige wedstrijden begon alle ellende... Amigo begon onregelmatig te lopen, soms weer beter, soms weer slechter. Hoefsmid erbij gehad, rust gegeven, maar het kwam steeds weer terug. Dus toen besloten om naar de kliniek te gaan; foto's en een echo gemaakt. Uitslag; verbeend hoefkraakbeen.. Ja ik wist dat dit er al een tijdje zat, maar vanaf dit moment begon het dus problemen te geven. Voet ingespoten, speciaal beslag eronder en een tijd rust. Vanaf daar weer rustig aan opbouwen. Dit was een lang proces, maar op geef moment kon ik weer lekker rijden zonder problemen. Echter... was het einde springcarrière. Het risico dat het kraakbeen kan breken tijdens het (intensief) springen vond ik te groot. Op eens vielen al mijn dromen in deugen..
Een periode van veel gedachtegangen gingen voorbij; oké dan moet ik mij maar gaan richten op de dressuur. Of zou ik gewoon alleen maar lekker gaan buitenrijden; ik had immers een prachtige omgeving om de hoek. Toch bleef er iets knagen. Ondertussen probeerde ik dat uit te vogelen.
En alsof dit allemaal nog niet genoeg was begon Amigo weer te kampen met gezondheidproblemen. Dit keer was mok de boosdoener. Gevolg; een super dik been van de een op andere dag. Dus hij kreeg er een antibiotica kuur tegenaan. Gelukkig leverde dit snel resultaat, maar wéér kon ik even niet rijden. Net nu hij weer lekker begon te lopen
Wel hadden we een ontzettend gave shoot die maand;
Goed, nu hadden we toch wel eens alles gehad dacht ik zo. Ondertussen was ik ook over mijn eigen gevoelens uit. Ik mis de wedstrijden, de doelen en met name het springen enorm. Ik heb een paard nodig dat mij uitdaging bied. Hoe bot het ook klinkt; helaas kon Amigo dit mij niet meer bieden. En dus heb ik na zeer lange tijd bedenktijd overwogen om Amigo een nieuwe baas te geven en zelf op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. Een zeer moeilijke beslissing, maar ik denk voor ons beide het beste.
En alsof ik het allemaal al niet moeilijk genoeg vond haalde ik Amigo ruim twee weken geleden het land af met een kleine wond op zijn been. In eerste instante dacht ik ach kleine wond. Maar hij liep flink kreupel en zijn been was behoorlijk dik en warm. Dus de veearts maar weer gebeld en die was gelukkig snel ter plaatse. Toen ze de wond bekeek en ging voelen hoe diep hij was schok ik wel even met het antwoord; Ik kan het bot voelen.. (Bij het spronggewricht) De grond zakte werkelijk onder mijn schoenen vandaan... Nog half bekomen van de schrik gingen een stalgenoot en ik naar de kliniek, want er moesten foto's gemaakt worden van zijn gewricht. Ik hield mijn hart vast. Maar god zegene was er verder niets beschadigd!! Wel moest hij enkele dagen in de kliniek blijven voor intensieve verzorging. Mijn lieverd..
Ondertussen staat hij weer lekker thuis, en mag hij overdag gelukkig op een klein landje staan. Nu rustig aan herstellen en dan weer rustig aan oppakken en opzoek gaan naar een super lief nieuw baasje voor deze lieverd.
Bedankt als je alles gelezen hebt! Byeee
Die moet je niet vergeten! De lekkere strandritten, het dressuren wat erg lekker ging, het zwemmen, de fantastische springwedstrijd en de cross! 
Ik weet zeker dat je nu wel weer uit het 'diepe dal' bent en rustig aan omhoog gaat klimmen, op weg naar meer positieve gebeurtenissen 