Geplaatst Ik kan haast niet geloven dat ik dit topic maak. Emily is alweer een jaar bij mij! En wat hebben we een boel meegemaakt!
Afgelopen herfst was ik op zoek naar mijn eerste eigen paard. Nu ik, na een tijd in Noorwegen te hebben gewoond, wist dat ik definitief in Nederland zou blijven, had ik ook de zekerheid om op zoek te gaan naar mijn eigen paardje. Ik ging op zoek naar een wat sportief, braaf paard waar ik vooral lekker mee buiten zou kunnen rijden, ook langere afstanden.
En waar werd ik verliefd op? Precies, een obese, wat gespannen tinkerkruising... Maar wat voelde het goed met Emily!
Hier zien jullie de eerste keer proefrijden:
Daarna nog een keer gaan kijken, de volgende dag kon de dierenarts al keuren, en binnen anderhalve week nadat ik de advertentie zag stond ze bij mij!
Helaas had ik haar "issues" iets onderschat, en nadat we al een tijdje wat aan het rommelen waren met veel stressvolle ritjes ging het echt mis. Emily vloog er in het bos vandoor, was na een paar kilometer nog niet te stoppen en toen begon mijn zadel ook nog te schuiven...
Resultaat: ik werd wakker op de bosgrond, kon niet overeind komen, en Emily was nergens te bekennen...
Gelukkig viel het achteraf allemaal mee. Een aardige man zag Emily rennen en belde de hulpdiensten. De politie heeft toen Emily snel kunnen vangen terwijl ik mee werd genomen naar het ziekenhuis. Emily heeft er gelukkig geen verwondingen aan overgehouden, behalve een kapot zadel, maar ik zat daarna thuis met een gebroken sleutelbeen, gekneusde rug en hersenschudding.
Maargoed, dat mocht me natuurlijk niet tegenhouden, dus al snel waren Emily en ik weer volop aan het wandelen en knuffelen. We namen echt de tijd om weer vriendjes te worden en gewoon veel tijd samen door te brengen.
En toen mocht ik er weer op!
Helaas was dat van korte duur, Emily's trauma's en onzekerheden waren door het ongeluk nog meer naar voren gekomen. Dus na een paar gespannen ritjes en rodeo-uitbarstingen lag ik er al snel weer naast. Ik heb toen besloten het rijden voorlopig opzij te zetten en weer helemaal vanaf nul te beginnen met haar.
We zijn met geweldige begeleiding begonnen met grondwerken volgens Parelli. Iets nieuws voor ons allebei.
Wat een verandering zag ik in mijn paard! Het ging met muizenstapjes, maar stukje bij beetje kroop ze uit haar schulp en werd ze steeds zelfverzekerder. Fantastisch om mee te maken!
Dus, na een paar maand werk was het zo ver: ik kon er weer voorzichtig op stappen. (Eerst om alleen te zitten en er dan weer af te stappen, kleine stapjes)
Ondertussen zijn we ook verhuisd naar een andere stal, waar Emily veel meer op haar plek is en ze veel meer ontspannen en happy is.
De laatste weken gaan we ineens met sprongen vooruit met rijden. Het lijkt alsof er plotseling een knopje om is gegaan bij Emily, ineens kan er zoveel meer. Uiteraard moet het allemaal nog rustig opgebouwd en let ik nog steeds op niet meer te vragen dan ze mentaal aan kan. Maar dat ik nu zomaar aan een los teugeltje de bak door kan draven, dat had ik twee maand geleden niet durven dromen!
En het beste van alles? Vanochtend zijn we weer voor ons eerste "buitenritje" geweest! Het was alleen tot de hoek van de straat en weer terug, maar wat een geweldig gevoel! Ik kan niet wachten op de prachtige dingen die Emily en ik het volgende jaar mee gaan maken!
Bedankt voor het lezen!
En ik maar zeggen: "ik moet naar mijn paard", en zij me elke keer tegenhouden...
