Heb ik weer hè? Dacht ik voor het gemak een lekker appeltje voor onderweg mee te nemen voor mezelf en een bezoekje te plegen, wordt ik op de manege zelf helemaal nagekeken door de paardjes die allemaal wat lekkers ruiken: dat appeltje van mij! Maar... die was helemaal van mij alleen hoor... Toen ik ook even een pony wat aandacht wilde geven, gebeurde het onvermijdelijke: hup, daar ging al een grote neus in mijn jaszak en kon nog net de situatie redden (kleine appel, veel te grote jaszak...) Een knabbel was er nog niet van genomen maar toch...

Gauw wat verder lopen en gewoon maar even weer kijken bij de bak naar andere paarden... die óók wat hadden geroken. Appelgeur dus. Mijn appeltje! Oh nee, die ook al! Een paar meisjes zagen het en na wat zuchten van mij mocht dan toch met toestemming van ze wat stukjes appel geven (die erin gingen als koek!) Ook was er een pony in diezelfde bak en die wilde ook wel een happie... (kreeg ook, maar was ook een gevalletje voedselnijd van het paard. 'Ik wil die stukjes, jij niet!', bleek al bekend te zijn dat gedrag.)

Tja, zo zie je maar: de manege is soms net een mijnenveld, zéker wanneer je een lekkere appel voor jezelf wil houden, maarja... je ontkomt er niet aan... Toch wel leuk, al die hongerige vragende koppies die allemaal een lekker stukje willen hebben...

Trouwens, had er maar één hoor!