Geplaatst Ongeveer vijf jaar geleden kreeg ik mijn eerste pony genaamd Bente. Ik was elf jaar oud op dat moment. Bente is echt een geweldige pony. Heel onduigend maar ook ontzettend lief. Het eerste jaar ging niet altijd makkelijk. Mevrouw kon soms ontzettend druk zijn en ik was maar een klein meisje. Gelukkig ging het steeds beter en kregen we allebei steeds meer ervaring. Dressuur is helemaal mijn ding en dat deden we dus ook graag. Op een gegeven moment probeerde ik ook eens een buitenrit te maken. Nou, dat heb ik geweten. Het was alsof ik een woeste mustang onder me had. Maar goed, na heel lang oefenen, en dan bedoel ik ook echt heel lang, is ze eindelijk helemaal gewend geraakt aan het verkeer/ het buiten zijn. (Takjes blijven natuurlijk eng).
Helaas ging het de laatste maanden minder goed. Bente begon kreupel te lopen en de reden was onduidelijk. Uiteindelijk hebben we röntgenfoto's gemaakt en wat bleek: Bente heeft artrose...
Heel vervelend maar nu wisten we wel wat het nou was. Nu krijgt ze medicijnen en daar loopt ze veel beter op. In de bak rijden gaat alleen niet echt meer. Het dressuur rijden zit er dus niet meer in. Buitenritten gaan gelukkig wel. Ze vind het geweldig en kan het ook goed doen aangezien ze geen echte bochten hoeft te maken. Ik hartstikke blij natuurlijk. Maar als je je stalgenootjes om je heen ziet trainen en op wedstrijd ziet gaan, dan is dat toch even slikken. Bente verkopen was geen optie. Dat kon/kan ik gewoon niet aan.Op een gegeven moment ging ik weer eens met een oude vriendin praten. Het contact groeide en uiteindelijk mocht ik haar helpen met het trainen van haar jonge paarden. Harstikke leuk natuurlijk. Al vanaf de eerste dag werd ik daar verliefd op een leuke, jonge ruin. Een heel leuk dier met een prachtig hoofdje. Maarja, de stal waar Bente staat is perfect maar niet goedkoop en twee paarden stallen werd simpelweg te gek. Dus probeerde ik hem uit mijn hoofd te zetten. Er kwamen zelfs kopers die hem uiteindelijk (gelukkig) niet gekocht hebben. Ik kon hem simpelweg niet vergeten en op een avond tijdens het avondeten hadden we het er weer eens over. Toen gebeurde er iets... Mijn vader zei ineens: We moeten maar eens met de eigenaar gaan praten.... hoop groeide.
Dus die avond gingen mijn ouders naar de stal. Ik bleef thuis en deed een poging om huiswerk te maken. Poging mislukt
. Ik was ontzettend zenuwachtig. Pas anderhalf uur later hoorde ik de auto weer aan komen. Vervolgens kwam mijn moeder naar me toe. Ze deed nog haar best om 'verdrietig' te kijken maar dat hield ze niet lang vol. Ze riep: Je hebt een paard!Ik begreep er helemaal niks van. Hoe kon het nu ineens wel? En wat zou er met Bente gebeuren. Wat bleek, de eigenaar van het paard bood aan dat we beide paarden bij hem konden stallen voor een prijs waar je normaal één paard van kunt stallen. Bente kan dus gewoon bij ons blijven! Toen ik dat hoorde, voelde ik me het gelukkigste meisje in de wereld.
Dus vanaf nu ben ik de trotse eigenaar van twee geweldige paarden: Bente en... Dicky!! Toen ik hem leerde kennen had hij deze naam al en ik ben er zo aan gehecht geraakt dat ik het niet wil veranderen
. En hier is hij dan:
En hier een foto van Bente en mij:
