Geplaatst Voor het derde jaar op rij ben ik met mijn vriendin José naar Hongarije gegaan voor een trainingskamp in boogschieten te paard bij Christoph Némethy. We hadden deze keer voor een aardig intensief programma gekozen met hier en daar ruimte om wat van de omgeving te zien, maar eenmaal daar werden we gelijk al zo enthousiast dat we eigenlijk vooral het trainingskamp hebben gezien, op een prachtige buitenrit na.
Het begon al meteen na aankomst. We hadden net 1400 kilometer gereden en volgens de planning hadden we nog anderhalve dag om uit te rusten, maar de vader van de trainer zag ons en zei: "Als jullie willen kunnen jullie vandaag al te paard oefenen!" We voelden ons nog best goed en zeiden daar wel voor te voelen. "Okee, dan moeten jullie je nu snel inchecken bij het hotel en binnen een halfuur terug zijn!"
Dus wij racen, inchecken, spullen dumpen, rijbroek aan en terug. De vader van de trainer, Zoltan, haalde meteen foutjes uit onze techniek die er het afgelopen jaar waren ingeslopen. "Naar het doel blijven kijken! Niet naar voren! Dat paard weet wel waar hij heen moet!" José werd meteen hard aangepakt toen ze de keer daarna toch eventjes naar voren gluurde om te kijken of het nog wel allemaal goed ging. "Ho maar, zet je paard maar even stil... geef je boog maar even hier... en nu... tien keer opdrukken want je keek niet naar het doel!" José stamelde: "Moet ik dan afstappen?"
Zoltan leek zich nu weer te herinneren dat wij Nederlanders naar Hongaarse standaarden nogal bangig omgaan met paarden. "Nee natuurlijk niet! Dat kan gewoon op het paard. Voeten op de kont en handen op het zadel." En José ging aan het werk. Uiteraard bleef het paard gewoon staan alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Tegen het eind van de paardentraining hadden we best wel wat honger en dachten we aan ons hotelbed. Maar Zoltan dacht daar anders over. "Nou, jullie zijn goed vooruit gegaan. Mooi gedaan... Nu hebben jullie 10 minuten om de paarden af te zadelen en aan te sluiten bij het volgende onderdeel..."
"Eh... wat? wat dan?" Zoltan glimlachte. "Dat zien jullie vanzelf." Twee 15-jarige Hongaren die mee hadden getraind gingen meteen in rengalop met de paarden richting de stal, dus wij er maar achteraan. Na het afzadelen zagen we de Hongaren in korte broekjes en t-shirts, een derde, die had geholpen bij de training, had zich bij hen aangesloten. Ze raadden ons aan iets soortgelijks aan te trekken. Maar onze spullen lagen nog in het hotel. "Oh, dan kunnen jullie zo ook wel meedoen."
Kort daarop verscheen een pittige jongedame met kort haar. Ze bleek een fitnessinstructrice te zijn en zette ons gelijk aan het werk. Ze hebben daar een rijbak met aan alle kanten een schuin oplopende 'trap' van aarde. De 'treden' zijn per stuk zo'n anderhalve meter hoog en 3 meter breed. We moesten twee rondjes rond de rijbak rennen, op de eerste 'trede'. Nog best intensief omdat het bij de ingangen van de rijbak anderhalve meter omlaag en dan weer anderhalve meter omhoog gaat.
Ik kon de Hongaren redelijk bijhouden dus ik vond mezelf best wel stoer, niet wetende dat de Hongaren hun krachten spaarden voor wat nog komen ging. Nu moesten we fitness-oefeningen doen. Denk aan 20 seconden lang je handen voor je houden en ze met je knieën aantikken, 10 seconden rust, 20 seconden opdrukken, 10 seconden rust, 20 seconden planken, 10 seconden rust en nog iets. Dan een minuut rust en dan de reeks herhalen. In totaal deden we dat vier keer.
Ik hoopte dat het voorbij was, maar nu moesten we weer rondjes om de bak rennen. Deze keer mocht je na het eerste rondje een boog pakken, een stuk verder rennen, met een voet balanceren op een balk en een pijl schieten, nog wat verder rennen en dan al springend over een hooibaal een pijl schieten. Daarna de boog wegleggen, snel een rondje rennen en dan weer een rondje met boog.
Ik dacht dat we 2 rondjes zouden doen en stortte na het tweede rondje in elkaar. De Hongaren keken me meewarig aan en renden verder. Ze gingen nog een kwartier door! Een van hen ging als een bezetene en haalde de anderen drie keer in.
Zoltan, die in zijn Duits niet altijd even goed was te verstaan, legde ons uit dat je moet oefenen alsof je naar het WK gaat. Daarom moest alles zo snel en daarom trainden ze zo hard, begreep ik. Later bleek dat ik hem verkeerd had begrepen. De twee 15-jarigen gaan volgende week namelijk écht naar het WK in Zuid-Korea!
Maar goed, dat was dag 1. De rest zal ik jullie besparen omdat de video een aardige impressie geeft
ik woon in hongarije met mijn 4 paarden 
. Zo'n ruiterboog is erg "nerveus", en zonder oplegger over de hand schieten vind ik ook niet fijn. Maar misschien moet ik ook een keer een houten kopen of laten maken....ben alleen bang dat ik ook daar niet mee kan schieten 
).