Geplaatst Misschien kennen een paar van jullie dit topic nog: [ITP] 2015, een jaar vol tranen voor ons
Monty is een 31 jarige Welsh x Arabier. Hij was mijn eerste pony, en wat voor een... Hij staat inmiddels alweer een jaar bij zijn vorige eigenaar. Hij heeft daar echt een geweldig plekje! Alles is helemaal gegaan zoals ik het wilde, hij heeft het daar beter dan hij het bij ons had kunnen hebben, ik heb nog ontzettend goed contact met zijn eigenaren en ze zeiden zelfs dat je altijd nog een klein beetje van 'mij' blijft. Natuurlijk mis ik hem enorm, maar alle foto-updates die ik van hem krijg maken het verdriet een stuk minder! Heel bijzonder ook om de foto's van Monty en het zoontje van de eigenaar de zien, wat voor een klik die twee vanaf het begin al hadden is heel bijzonder.
Nu vroeg ik laatst weer eens hoe het met Monty ging, zoals ik wel vaker doe. Helaas kreeg ik een berichtje terug waardoor de tranen gelijk in mijn ogen sprongen. Het gaat nu nog redelijk met hem, hij heeft geen pijn, maar hij gaat erg achteruit. Vorige winter is hij ook al moeilijk doorgekomen, en daarom is er een keuze gemaakt.. Om hem veel lijden te besparen, zal hij voor de winter worden ingeslapen.
Ik vind het verschrikkelijk, maar ik snap het helemaal. Als er iets is wat die pony niet verdient, is het wel een lange lijdensweg. Hij heeft zó zijn best voor iedereen gedaan, nu moeten we allemaal ons best voor hem doen. Dit is het eerlijkst voor Monty, en dat verdient hij, hoe moeilijk het ook is.
Waarom dit topic? Ik weet het niet. Ik wil Monty zo graag bedanken voor alles wat hij voor mij heeft betekend. Hij heeft me van een stil meisje van 10 jaar dat moeilijk vrienden maakte veranderd in iemand die weer vrolijk is, geniet van de kleine dingen in het leven, en nog veel meer. Hij heeft me zoveel laten inzien over het leven. Ik had het soms best wel moeilijk, maar dankzij hem kon ik dat vergeten, en keek ik weer uit naar de volgende dag. Zo ben ik ook een hele tijd onzeker geweest, dankzij hem is dit zo goed als weg. Hij gaf mij zoveel vertrouwen! Ik kon zo zonder zadel en hoofdstel het bos in, omdat ik op hem vertrouwde dat het allemaal wel goed zou komen. In een parcours hoefde ik maar te kijken naar een hindernis, en Monty stuurde zichzelf en zorgde dat hij goed uitkwam. Hij had echt een wedstrijdmentaliteit, en we kwamen echt elke wedstrijd met prijzen thuis.
Maar die prijzen waren voor mij lang niet het belangrijkste. De vriendschap die ik met hem had, nee, heb, kan ik nog steeds niet beschrijven. Het was allemaal zo bijzonder. Als ik bij hem was kende ik geen angst meer. Ik kon echt alles met hem.
Monty, bedankt voor alles jongen. Zo'n pony als jou ga ik nooit meer tegenkomen. Dankzij jou ben ik enorm gegroeid als persoon, maar ook in de omgang met paarden. Jij was de minst egoïstische persoon die ik ken, altijd zette je voor iedereen je beste beentje voor. Ik wou dat ik voor jou kon doen wat jij voor mij hebt gedaan, maar dat kan ik niet. Wat jij voor mij hebt betekent is onbetaalbaar, een sprookje. Elke keer als ik bij jou was voelde ik me zo bijzonder. Ik zei het al vanaf dat ik je kende, was je maar twintig jaar jonger. Ik ben ontzettend dankbaar dat jij in mijn leven bent geweest. Zes jaar lang was jij het licht in mijn leven.
Eerst maar eens wat foto's. Een aantal zullen jullie al gezien hebben, want ik heb natuurlijk weinig nieuwe foto's. Maar ik wil graag nog eens wat mooie momenten delen.
1.
2. De eerste keer liggen op commando
3. Een van onze eerste dressuurwedstrijdjes
4. En een van onze laatste..
5.
6. De laatste foto bij ons thuis...
7. Een foto die veel voor mij betekent. De eerste keer dat we je weer opzochten, je leek me echt nog te herkennen gelukkig! Samen met het zoontje van de eigenaar.
8. Een van de eerste wedstrijden, wat een prijzen!
9. Toch wel mijn mooiste foto met jou
10. Wat je het allerliefste deed.
En nog wat filmpjes
Volgende week woensdag ga ik naar hem toe, en dan ga ik donderdag weer terug. Ik zit alleen nog met een dilemma... Ik wil er zelf namelijk heel graag bij zijn als hij wordt ingeslapen. Ik heb het idee alsof dit mijn laatste 'dienst' voor hem kan zijn, dat dit de laatste keer is dat ik iets voor hem kan betekenen, dat ik het hem verschuldigd ben... Nou hoor ik alleen wel heel veel dat het vrij heftig is. Ik vind wel dat als ik erbij blijf, ik sterk voor hem moet blijven. Wat denken jullie hierover?
In ieder geval bedankt voor het kijken in dit topic.
.
Gelukkig heb ik vorig jaar een heel mooi armbandje gekregen van zijn eigenaresse van zijn staarthaar. Hier ben ik nog steeds heel blij en wijs mee. 