Aan de ene kant al zo lang verwacht en aan de andere kant zo onvoorstelbaar...
Morgen ben je er niet meer.
Mijn mooie meisje wordt morgenavond (14 juni) ingeslapen. Het koppie wil nog graag, maar haar lichaam kan niet meer. Al zo lang hikken we er tegenaan en een week geleden namen we de beslissing. We hebben geprobeerd je een zo mooi mogelijke tijd te geven en hopen, nee weten, dat dat wel is gelukt. Je geniet van al het lekkers dat je nu weer mag hebben en van de korte ritjes die we de laatste twee dagen hebben gemaakt. Je geniet op de grote wei met je vrienden en komt blij als ik je roep. Je hebt geen idee van wat er gaat gebeuren en dat is maar goed ook.
Lieve meid, ik heb al 11 jaar van je mogen genieten, waarvan je bijna 5 jaar echt van mij bent geweest. Het was en is nog steeds liefde op het eerste gezicht. Ik ben nog altijd verwonderd over hoe prachtig je bent en hoe goed je mij altijd begrijpt. Ik had nog zoveel met je willen doen en aan de andere kant heb je al mijn dromen al waargemaakt. Je bent er een uit duizend, zo'n paard vind ik nooit meer...
Daarom heb ik besloten je te laten gaan. Nog minder dan 24 uur... Op zich hebben we het geluk dat we nog bewust afscheid van je kunnen nemen, maar het is vreselijk moeilijk. Morgen zal ik nooit meer tegen je zeggen: "Tot morgen meisje."
You're my everything.
. Ik denk aan jullie!