Eigenlijk schrok ik als eerste een beetje, want was ik toen trots op hoe hij liep, terwijl ik nu echt denk jeeeeetje
....
Wat was ik (begin 2015) trots op deze spring foto, vooral omdat ik zo "hoog" sprong.
Als ik er nu op terug kijk denk ik echt wat had ik aan mijn techniek moeten werken en niet die hoogte in,
ook vind ik farome daar ook zo suf kijken, zoals hij overal keek in vergelijking met nu.
Ik kan het mezelf niet kwalijk nemen, ik deed wat mijn gevoel en vooral mijn omgeving zei.

Dit is hoe we nu rondspringen, het is natuurlijk een momentopname maar het beschrijft wel echt hoe het nu gaat, met plezier meer gemak en vooral meer ervaring!

Hier waren wij net verhuisd ivm ziekte van Farome (hierdoor is hij ook een oogje kwijt, Syndroom van Hornern/ halve hoofdverlamming)
En Deze foto omschijft meer hoe het nu gaat

Nog altijd genoeg om aan te werken maar WAT een verschil al zeg ik het zelf.

Ben ontzettend blij met hoe het nu allemaal gaat, hij voelt zich op Stal Heerendonk helemaal thuis en ik ook, we hebben top begeleiding en top accomodatie.
Hij heeft dan wel een oogje minder in de tussentijd maar Farome lijkt me het bewijs dat dat helemaaal niks uit maakt ookal verliezen ze hun oog pas op latere leeftijd. (farome was 4)
Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden, Tips mogen natuurlijk gegeven worden.
