Geplaatst Ik ben er toen in een scherpe bocht af gelanceerd en met mijn rug tegen een boom geknald, dit moest ik bekopen met een dubbele rugbreuk, lang revalideren en blijvend rugletsel.
Ondanks het ongeluk ben ik toch blijven rijden, niet meer zo zorgeloos als vroeger maar ik kan er zeker van genieten!
Na het ongeluk ook nog wel eens buiten gereden maar bleef het eng vinden dus zo'n 6 jaar geleden besloten dat ik liever in de bak (en daarna de wei) bleef rijden.
Nu onze toppertjes op pension staan ging het al wel steeds meer kriebelen, zeker met het mooie weer en dat ik regelmatig de vraag kreeg of ik ook gezellig mee naar buiten ging.
Vandaag zou ik eigenlijk met Mellow aan de hand mee een rondje buiten gaan stappen, waarop mijn man zei, "waarom ga je er niet gewoon op? Mellow is braaf, je hebt iemand die goed kan rijden en met een braaf paard mee en jullie weten echt wel wat jullie doen."
Uhhmm tsja.. daar had hij gelijk in
.Dus met iets wat knikkende knietjes en een dosis vol goede moed naar stal
, eerst even samen met stalgenootje in de bak gereden en toen toch echt naar buiten op pad 
. (gewapend met een touwtje aan het zadel mocht ik me halverwege toch bedenken en terug willen lopen 
)Maar ondanks dat ik het eerst best heel spannend vond was het toch wel erg genieten
.Mellow keek ook de hele tijd zo vrolijk met zijn oortjes naar voren en genoot ook overduidelijk.
Terug naar huis had hij wel flink het tempo er in met stappen dus ik kneep hem eerst even, na wat bemoedigende woorden van mijn super lieve stalgenoot dat ik hem echt meer los kon laten zat ik er weer fijn op en heb ik genoten op de rug van mijn gele bolletje
.Ik had dit een half jaar geleden echt nooit verwacht, Mellow stond toen vrij slecht door de Cushing. We reden nog niet en ik had mensen al helemaal voor gek verklaard als ze zouden zeggen dat ik echt wel weer buiten zou gaan rijden
.Al met al, gaan we snel weer een keer
! 
