Geplaatst Het gaat om een cruzado en een Franse draver. De cruzado is inmiddels verkocht, ik zit te wachten op het groene boekje en dan gaat hij op transport.
De Franse draver is 17 en had ik eerlijk gezegd gegund om hier te blijven. Daar heeft de eigenaar het ook wel over gehad.
Het is een ex sport paard (springen en dressuur) met littekens van beenbeschermers, dus ook niet altijd in kundige handen geweest. De laatste jaren is hij veel van hand tot hand gegaan. Dat weet ik omdat ik hem met regelmaat op een Portugese site, die te vergelijken is met marktplaats, tegenkwam, en de vorige eigenaar ken die hem geruild heeft voor twee goede paarden van de huidige eigenaar. Huidige eigenaar en de vorige zijn ook niet echt kundig te noemen...
Beestje (nou ja 1.71m) heeft in elk geval best veel achter de kiezen.
En daarover gesproken, het gebit moet nodig gedaan, maar elke eigenaar heeft gewoon gedacht "dat doet de koper maar" die het vervolgens ook niet deed.
Nu heb ik de eigenaar met ingehouden woede (die hij wel gemerkt heeft) dat het een keer over moet zijn met dat doorschuiven en dat hij nu de eigenaar is en verantwoordelijk voor het welzijn van het paard. En zowaar volgende week komt de DA het gebit doen.
Nu was de hoefsmid er vorige week voor de cruzado en die wist wel iemand voor de Franse draver.
Word ik zaterdag gebeld om acht uur ´smorgens door de eigenaar dat de smid en de koper onderweg waren. Met er achteraan dat ik er niet voor thuis hoefde te zijn.
Ja hallo, ze moeten wel in mijn stal, en mijn spullen gebruiken. Daar wil ik wel bij zijn. Dat hij zo makkelijk is moet hij weten, maar hier komt men niet zomaar het erf op. Reken maar dat ik thuis zal zijn.
Ik vond het ook vreselijk dat hij dus echt verkocht zou worden en hoopte toch zo dat het paard zich van zijn slechtste kant zou laten zien.
Dat heeft hij gelukkig gedaan
Ik ging net de cruzado buiten gezet toen ze aankwamen (de smid plus een vader met volwassen zoon) en dan zet ik normaal ook de Franse draver er na buiten dus die vond het maar niks en stond in de stal op te zweten in piaffe.
De smid kondigde aan dat het een goed paard was en nog jong....
Of hij even uit de stal kon. Nou prima. Dus ik haal hem van stal.
Terwijl vader en smid nog bleven praten, zei ik tegen de zoon die meegelopen was: "Hij is 17. Laat je niet bezodemieteren".
Hij tegen de smid: "U heeft het verkeerd begrepen, hij is niet 7 maar 17."
Smid reageerde neutraal, ik kon er niet uit opmaken of hij werkelijk eerder had begrepen dat hij 7 was.
Hij vroeg wel of hij documenten had dan. Dus ik: "Alleen een inentingsboekje, en daar staat een geboorte datum in. "
Ging hij naar zijn tanden kijken, waar trouwens ook duidelijk aan af te lezen is dat hij in elk geval ouder dan 15 is.
Of ik een longe had ofzo. Jahoor. Dus paard moest even een paar rondjes draven. Of ik een zadel had. Ja, maar niet van hem, dus ik weet niet of het past. Het werd er op gegooid (ja gegooid) , singel pastte net aan, hoofdstel (met ongebroken trens) paste goed. Gelukkig type micklem, dus de kiezen vrij. Borstelen was er niet bij.
Of ik er niet even op ging. Pardon, júllie willen het paard!
Zou zoon opstappen en als ik niet had geroepen "even wachten" en had nagesingeld had hij het zadel gewoon onder de buik getrokken.
Hij zat er op als een zoutzak en de handen gingen meteen omhoog. Dus ik nog "handen laag, handen laag!" want paard had het hoofd meteen al zo hoog mogelijk.
Hij reed hem in draf een eind het land (zandpad) op en wilde in galop treug. Maar ja, daar moet je wel hulpen voor geven. Alleen een schop voor "harder" voldoet niet.
En een draver kan natuurlijk prima veel harder in draf.
En dat deed hij dan ook de hele weg terug met het hoofd omhoog, oren plat in de nek, rollende ogen, opengesperde neusgaten en mond wijd open waarin het bit inmiddels al naar een kant getrokken was.
Wat een rotgezicht. Zoon klaagde dat hij hem niet in galop kreeg. Vader en smid hadden het meer over het feit dat hij met zijn hoofd zo hoog liep. Ik zei dat zijn tanden gedaan moesten worden en dat het zadel misschoen ook wel niet zo lekker lag.
Smid zei dat het daar vast niet aan lag, dat zo´n recht bit gewoon waardeloos was en de neusriem niet deugde en de vader zei dat hij wel hulpteugels had die zijn hoofd wel naar beneden zouden trekken (slofteugels). Ik werd er misselijk van. O, wat hoopte ik dat het paard niet daar terecht zou komen.
Smid ging er even op en hoewel die duidelijk beter kon rijden en hem ook lange teugel gaf, bleef hij onrustig met het hoofd.
Paard werd afgezadeld en ik heb hem buiten gezet.
Enfin, ze zouden het met de eigenaar over hebben en dat was het dan.
Gisteren belde de eigenaar dus en hij vroeg of ze nog wat gezegd hadden. Ik zei dat ze met hem zouden gaan praten. Maar ze zijn nooit op komen dagen. Ik was opgelucht want dan zullen ze ook wel geen interesse hebben om hem echt te kopen.
Het slachtoffer:
Jammer dat het zo'n lomperik was. Het zou fijn zijn als het paardje bij jou kan blijven! Heeft hij gekoerst ook vroeger? 
Het is natuurlijk een iets wankeler situatie dan wanneer je zelf eigenaar bent, maar dan loop je weer veel grotere financiele risico's en je moet er zelf ook niet aan onderdoor gaan want daar help je je paarden ook niet mee. Als de eigenaar het prima vindt om eigenaar te blijven dan klinkt dit ideaal, en ook erg mooi van hem. 
