Geplaatst Ik ben Willeke. Twee jaar geleden hebben wij voor onze dochter een paard gekocht. Zij was toen 14 jaar, zat al negen jaar op paardrijles en leaste toen al enige jaren een paard. Toen het paard wat zij leaste gedragsproblemen op de manege vertoonde kon mijn dochter het niet langer aanzien hoe er mee omgegaan werd. Wij hebben toen geprobeerd het paard te kopen. Helaas wilde de manege dat toen niet maar het was voor ons wel duidelijk dat mijn dochter toe was aan een eigen paard.
Het moest een tinker worden en een merie. We vonden Charleze. Geheel op niveau van mijn dochter. Net onder het zadel en zes jaar oud. Het eerste jaar heeft mijn dochter haar zelf verder doorgereden en heeft ze Een sterke band met haar opgebouwd. Ik ging wel dagelijks mee maar meer om de stal uit te mesten, Charleze te borstelen dat soort dingen.
Vorig jaar ben ook ik gaan beginnen met paardrijlessen. Ik ben inmiddels 50 jaar en heb geen ervaring.
Op Charleze leerde ik in mijn eigen tempo de basis dingen. Vooral zit en stuurwerk.
Ik ben nooit een held geweest als het om paarden gaat. Toen ik Charleze vorige zomer naar het weiland toe bracht, schrok ze ergens van en was haar eerste reactie weg willen. Gevolg was dat ik met brandplekken in mijn hand van touw van de halster stond omdat ik haar tegen probeerde te houden. Dit lukte maar ik stond te trillen van angst. Ik realiseerde me plots dat Charleze wel heel sterk was.
De angst werd steeds erger. Ik durfde Charleze op gegeven moment niet meer uit het weiland te halen en te brengen. Tot dat ik haar zelfs ook niet meer in en uit de paddock durfde te halen in de wintermaanden. In haar stal en op haar rug geen probleem maar zodra ik met hasr moest lopen reageerde mijn lichaam meteen in angstrillen. En Charleze voelde dat natuurlijk en reageerde daar meteen op.
Dit kon niet langer zo.
Mijn dochter zit momenteel in haar examenjaar en heeft veel minder tijd voor Charleze. Natuurlijk wisten wij dit al bij aankoop en daarom ben ik altijd mee gegaan. Om er dan toch voor Charleze te zijn en haar de beweging te geven die zij nodig heeft. Maar met die enorme angsten gaat dat natuurlijk helemaal niet worden.
Mijn dochter lest ook overigens.
Dus..... Ik moest een beslissing nemen. Of ik kom van mijn angsten af, of Charleze moet op een andere wijze gehouden worden, misschien eel verkocht worden!
Dit laatste is onbespreekbaar voor zowel mijn dochter als voor mij maar realiteit is dat mijn dochter waarschijnlijk de komende jaren minder rijd voor haar zal hebben dan dat zij nodig heeft.
Ik heb de beslissing genomen te stoppen met rijlessen en vanaf de grond mijn band met Charleze te versterken. Met hulp van Parelli vase 1 en de hulp van mijn fantastische begeleidster leer ik mijn angsten onder ogen te zien.
Eigenlijk leer ik Charleze kennen, haar gedrag te begrijpen en daar op een goede wijze mee om te gaan.
Het is een hardleerse, koppige maar eerlijk paard en ik word steeds verliefder op haar.
Mijn eerste opdracht was vij haar in de paddock gaan zitten en haar te negeren. Deze oefening heeft zoveel met mij en Charleze gedaan! Ik merkte dat ik anders naar haar ging kijken. Dat zij op een andere wijze op mij reageerde. Mijn zelfvertrouwen groeide.
Jnmiddels heb ik vier lessen gehad. Loop ik zelf met haar naar de longeerbak en longeer ik haar zelf . Dit alles onder begeleiding. Ik kan haar al doen wachten zonder dat ze door me heen wil lopen. Ik kan haar 90 graden om laten gaan zonder dat ik haar hoeft aan te raken. Door te wijzen gaat ze al en ze heeft al veel meer respect voor mij.
Ik ben er nog lang niet. Heb mijn goede en slechte dagen maar ik vertrouw erop dat het helemaal goed gaat komen tussen Charleze en mij.
Ik zal mijn vorderingen hier bij houden.
) 
