Kijk het begint bij mijn eerste verzorgpony, een hele lieve shetlander van 13 jaar oud. de eigenaren hadden mij gevraagd het beestje te berijden, ik was toen zelf ongeveer 9 jaar oud.
Na ongeveer 1 jaar op mijn verzorgpony gereden te mogen hebben namen de eigenaren niet meer op om te bellen of ze weer gingen naar mijn verzorgpony, ze reageerden niet op mijn email en sloten de deur voor mijn neus als ik vroeg of ik nog eens meekon.
Een half jaar daarna is mijn verzorgpony overleden.
Hadden ze me dan niet kunnen vertellen waarom ik niet meer mee mocht?
Hadden ze me dan niet de echte reden kunnen vertellen?
Maar ik ben nog niet klaar, vorig jaar kreeg ik weer een verzorg'paard' dit keer.
Elke keer als de eigenaren gingen vroegen ze of ik meeging, een heel erg leuk paard waar ik alles mee kon.
Op den duur gingen ze verhuizen naar de stal waar ik paardrijd.
Superleuk natuurlijk, toen ze eenmaal hier stonden vertelde ze me dat ze niet meer wilde dat ik op haar paard zou rijden. Weer was er geen reden bij, dan ga ik ook nadenken.. Elke keer als ik naar stal ging voor de les zei ze me al gedag voordat ik er uberhaubt was.
Ze blokkeerde me al snel op facebook en zei geen woord meer tegen me.
Maar het rare vind ik nog dat ze de dag voor ze het me vertelde nog super aardig was, volgens mij dus super schijnheilig.
ik vind het erg jammer dat mensen zo doen, vanuit het niets.
Hun moeten ook begrijpen dat ik me aan die paarden heb gehecht (wat ik eigenlijk niet moet doen.)
Maar laat me dan afscheid nemen, of gewoon nog een keer er lekker mee bezig zijn, zodat ik zoiets ook voor mezelf kan afsluiten.
Hebben jullie hier ook ervaring mee?
het is best lang geworden, sorry
